حبیبیه

حبیبیه‏ فرقه ای است با مشی صوفی گری.

تاریخچه

در کتاب «هفتاد و سه ملت» فرقه فوق به صورت حبیبیه ذکر شده است. در این کتاب اعتقاد حبیبیه بیان می شود که: من شرب کاس المحبة، سقط عنه العباده. یعنی هر کسی که شراب محبت حق بنوشد، دل و جانش به دوستى و عشق عالم علوى در جوش و خروش آید و به نوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت هم قرین شود. خداوند وى را به دوستى قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و می یابد و قوایش مبدل خواهد شد.

استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان

چنان که حدیث قدسى بر این ادعا گواه است: لا یزال العبد یتقرب الى بالنوافل حتى احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بى یبصر و بى ینطق و بی یبطش... یعنی خداوند می فرماید: همیشه بنده‌ى من به وسیله نمازهاى نافله به من نزدیک مى‌شود تا این که او را دوست بدارم پس هر گاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می شوم در آن چه که می شنود و می بیند و سخن می گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این که گوش او می شوم تا به وسیله من بشنود چشم او می شوم تا به وسیله من ببیند و زبان او می شوم تا به وسیله من سخن بگوید و دست او می شوم تا به وسیله من کارهایش را انجام دهد. و سقط عنه العباده و الارکان و در این هنگام بار تکلیف از روی دوش او برداشته می شود.

علت نامگذاری

خوارزمى مى‏ نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند که خداوند را به دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می پرستند.