عجلیه (غلاة): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عجلیه''' از فرق «[[غلاة]]» اند. آنان را «عمیر» نیز مى خوانند زیرا که آن ها پیرو عمر بن بیان عجلى بودند و [[امام جعفر صادق (ع)]] را [[خدا]] مى دانستند. | '''عجلیه''' از فرق «[[غلاة]]» اند. آنان را «عمیر» نیز مى خوانند زیرا که آن ها پیرو عمر بن بیان عجلى بودند و [[امام جعفر صادق (ع)]] را [[خدا]] مى دانستند. | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
این فرقه خرگاهى در محله کناسه کوفه برپا کرده و براى پرستش امام صادق در آنجا گرد مى آمدند تا سرانجام یزید بن عمر بن هبیره، عمیر را دستگیر کرده و بر کناسه کوفه به دار آویخت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333 با ویرایش اندک.</ref> <ref>اسفرایینی شهفور بن طاهر، التبصیر فى الدین و تمییز الفرقة الناجیة عن الفرق | این فرقه خرگاهى در محله کناسه کوفه برپا کرده و براى پرستش امام صادق در آنجا گرد مى آمدند تا سرانجام یزید بن عمر بن هبیره، عمیر را دستگیر کرده و بر کناسه کوفه به دار آویخت. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333 با ویرایش اندک.</ref> <ref>اسفرایینی شهفور بن طاهر، التبصیر فى الدین و تمییز الفرقة الناجیة عن الفرق الهالکین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثرى، قاهره، سال 1940 میلادی، ص 74.</ref> <ref>اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین، ج 2، ص 12.</ref> | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۱ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۱۲
عجلیه از فرق «غلاة» اند. آنان را «عمیر» نیز مى خوانند زیرا که آن ها پیرو عمر بن بیان عجلى بودند و امام جعفر صادق (ع) را خدا مى دانستند.
تاریخچه
این فرقه خرگاهى در محله کناسه کوفه برپا کرده و براى پرستش امام صادق در آنجا گرد مى آمدند تا سرانجام یزید بن عمر بن هبیره، عمیر را دستگیر کرده و بر کناسه کوفه به دار آویخت. [۱] [۲] [۳]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 333 با ویرایش اندک.
- ↑ اسفرایینی شهفور بن طاهر، التبصیر فى الدین و تمییز الفرقة الناجیة عن الفرق الهالکین، تحقیق شیخ محمد زاهد بن الحسن الکوثرى، قاهره، سال 1940 میلادی، ص 74.
- ↑ اشعری ابو الحسن، مقالات الاسلامیین، ج 2، ص 12.