جوزف حرب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'نمی شود' به 'نمی‌شود') |
جز (جایگزینی متن - 'می نویسد' به 'می‌نویسد') |
||
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
« ای کربلا، پاره های گیاهان را بیفشان و از نرم برگ پلیکانان و سپید بال کبوتران تار و پود کفنی فراهم ساز و پلک ها را تا عمق اشک خانه حفر کن. شب نزدیک شده و پیکر حسین این جمله آسمانی مشتاق خوابی آرام میان دو هلال از بال های فرشتگان است.» | « ای کربلا، پاره های گیاهان را بیفشان و از نرم برگ پلیکانان و سپید بال کبوتران تار و پود کفنی فراهم ساز و پلک ها را تا عمق اشک خانه حفر کن. شب نزدیک شده و پیکر حسین این جمله آسمانی مشتاق خوابی آرام میان دو هلال از بال های فرشتگان است.» | ||
جوزف حرب | جوزف حرب می‌نویسد: «چنان ارتباطی میان سر مسیح بر فراز دار و سر قطع شدۀ حسین هست که گویی یکی هستند. میان سر یحیی در میان تشت و سر حسین بر فراز نیزه؛ میان سرکه تشنگی بر صلیب نمک تشنگی در عاشورا؛ میان زینب های حسین و مریم های عیسی، و کسانی که لباس مسیح را بر فراز جلجله از تنش در آوردند همان ها بودند که پیراهن حسین را در کربلا به غارت بردند. شهوت هایی که در وجود پلید هیرودس بود همان شهواتی بود که در وجود یزید می جوشید و رقاصه ای که سر یحیی را طلب کرد همان دولتی بود که دستور بریدن سر حسین را داد. دولت و رقاصه، رقاصۀ دولت، دولت رقاص!» | ||
این شاعر در بخشی از یک سروده اش | این شاعر در بخشی از یک سروده اش می‌نویسد: «آقایان، مسیحیت من بدون حسین کامل نمی‌شود! و هر آیینی -چه آسمانی و چه غیر آسمانی- اگر مقامی حسینی نداشته باشد، دینی زمینی است که از بهشت آسمان کم بهره است و هر حقی پایانی جز سرگشتگی و گمراهی ندارد مگر آنکه وسیله اش حسینی باشد، یعنی یا حق و یا شهادت.» | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
نسخهٔ ۸ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۳:۱۲
جوزف حرب یکی از برجسته ترین شاعران مسیحی لبنان است که شعرهای او از مرزهای لبنان پا را فراتر گذاشته.
تولد
وی در سال 1944 در روستای المماری از منطقه زهرانی در جنوب لبنان از پدری مسیحی و مادری سنی به دنیا آمد [۱] ، وی در مدرسه آنتونین تحصیل کرد ، در دانشگاه لبنان ادبیات و حقوق عربی تحصیل کرد ، تحصیلات را انجام داد و در رادیو لبنان کار کرد.
فعالیت ها
از جمله اشعار معروف او که خوانندگان مشهور عرب آن را خوانش کرده اند می توان به"لبیروت" که با مطلع لبیروت من قلبی سلامٌ آغاز می شود "حبیتک تنسیت النوم"، "لما عالباب"، "ورقو الأصفر"، "أسامینا"، "أسوارة العروس"، "زعلی طول"، "بلیل وشتی"، "خلیک بالبیت"، "رح نبقى سوا"، "فیکن تنسو"، "البواب"، "یا قونة شعبیة" اشاره کرد.وی از سال 1998 تا 2002 ریاست "اتحادیه نویسندگان لبنان" را بر عهده داشت و جوایز افتخاری بسیاری دریافت کرد از آن جمله: جایزه خلاقیت ادبی از بنیاد اندیشه عرب و اولین جایزه ادبیات لبنان از شورای تجارت لبنان در امارات متحده عربی را می توان نام برد. سپس در رادیو لبنان از سال 1966 ، زمانی که برنامه "با غروب خورشید" را نوشت شروع به کار کرد. وی برنامه "با صبح" را نویسندگی کرد. و برنامه های نمایشی بسیاری را برای تلویزیون نوشت ، از جمله: "روزهای آخر" ، "نفس بفروشید" ، "عرب سعید" ، "قریش" ، "برگ های زمان تلخ" و "خاکستر و نمک".
آثار و کتابها
او در سال 1960اولین کتاب خود را با نام "باکره های معابد" منتشر کرد.
او مجموعه شعرهای بسیاری دارد ، از جمله:
درخت اقاقیا
پادشاه نان و گل سرخ
علاقه به حضرت امام حسین
او مصیبت نامه رأس الحسین را 35 سال پیش در ایام محرم برای رادیو لبنان نوشته بود. وی در این سروده با نثری شاعرانه و بسیار سنگین و زیبا از مصیبت سید الشهداء با زمین کربلا سخن گفته است این قطعه چنین آغاز می شود:
« ای کربلا، پاره های گیاهان را بیفشان و از نرم برگ پلیکانان و سپید بال کبوتران تار و پود کفنی فراهم ساز و پلک ها را تا عمق اشک خانه حفر کن. شب نزدیک شده و پیکر حسین این جمله آسمانی مشتاق خوابی آرام میان دو هلال از بال های فرشتگان است.»
جوزف حرب می‌نویسد: «چنان ارتباطی میان سر مسیح بر فراز دار و سر قطع شدۀ حسین هست که گویی یکی هستند. میان سر یحیی در میان تشت و سر حسین بر فراز نیزه؛ میان سرکه تشنگی بر صلیب نمک تشنگی در عاشورا؛ میان زینب های حسین و مریم های عیسی، و کسانی که لباس مسیح را بر فراز جلجله از تنش در آوردند همان ها بودند که پیراهن حسین را در کربلا به غارت بردند. شهوت هایی که در وجود پلید هیرودس بود همان شهواتی بود که در وجود یزید می جوشید و رقاصه ای که سر یحیی را طلب کرد همان دولتی بود که دستور بریدن سر حسین را داد. دولت و رقاصه، رقاصۀ دولت، دولت رقاص!»
این شاعر در بخشی از یک سروده اش می‌نویسد: «آقایان، مسیحیت من بدون حسین کامل نمی‌شود! و هر آیینی -چه آسمانی و چه غیر آسمانی- اگر مقامی حسینی نداشته باشد، دینی زمینی است که از بهشت آسمان کم بهره است و هر حقی پایانی جز سرگشتگی و گمراهی ندارد مگر آنکه وسیله اش حسینی باشد، یعنی یا حق و یا شهادت.»