سکاکیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') |
جز (جایگزینی متن - 'ابو جعفر' به 'ابوجعفر') |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''سکاکیه''' از فرق کلامى [[شیعه]] و پیرو | '''سکاکیه''' از فرق کلامى [[شیعه]] و پیرو ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک از متکلمان [[امامیه]] بودند. | ||
==شرح حال== | ==شرح حال== | ||
ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک شاگرد [[ابو محمد هاشم بن حکم]] (در گذشته در سال 199 هجری قمری) و از معاصرین چند تن از مشاهیر «[[معتزله]]» مانند [[ابو عثمان عمرو بن بحر جاحظ]] و [[ابوجعفر محمد بن عبدالله اسکافى]] و [[ابوالفضل جعفر بن حرب]] بوده و در نیمه اول قرن سوم هجرى مى زیسته است. | |||
==لقب== | ==لقب== | ||
لقب | لقب ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک در بیشتر کتاب های قدیم به تحریف، شکال، سکال، سکاک و شکاک ضبط شده، ولى در واقع اصل این واژه سکاک است و به معنای کسى است که کار او ساختن سکه یعنى گاو آهن باشد. | ||
==اعتقادات== | ==اعتقادات== | ||
نسخهٔ ۱۵ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۵۴
سکاکیه از فرق کلامى شیعه و پیرو ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک از متکلمان امامیه بودند.
شرح حال
ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک شاگرد ابو محمد هاشم بن حکم (در گذشته در سال 199 هجری قمری) و از معاصرین چند تن از مشاهیر «معتزله» مانند ابو عثمان عمرو بن بحر جاحظ و ابوجعفر محمد بن عبدالله اسکافى و ابوالفضل جعفر بن حرب بوده و در نیمه اول قرن سوم هجرى مى زیسته است.
لقب
لقب ابوجعفر محمد بن خلیل سکاک در بیشتر کتاب های قدیم به تحریف، شکال، سکال، سکاک و شکاک ضبط شده، ولى در واقع اصل این واژه سکاک است و به معنای کسى است که کار او ساختن سکه یعنى گاو آهن باشد.
اعتقادات
این فرقه خداوند را به خودى خود عالم مى دانستند و وصف عالمیت او را در وى از صفات ذاتى او مى شمردند.
آثار
از جمله تألیفات او کتاب «المعرفه» در باب استطاعت و کتابى در امامت و کتاب «التوحید» بوده که در آن سکاک قایل به تشبیه شده است و همچنین کتاب دیگرى در رد منکران امامت نوشته است.[۱] [۲] [۳] [۴]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ دوم، ص 229 با ویرایش و اصلاح عبارات
- ↑ شیخ طوسی، الفهرست، نجف، سال 1961 میلادی، ص 292
- ↑ ابن الخیاط، الانتصار فى الرد على ابن الراوندى الملحد، با مقدمه و تعلیقات دکتر ینبرگ سوئدى، مصر، سال 1925 میلادی، فهرست اعلام
- ↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغة، 2 جلدی، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ج 4، ص 429.