فارقیه: تفاوت میان نسخهها
جز (جایگزینی متن - 'ك' به 'ک') برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
جز (جایگزینی متن - 'می فرماید' به 'میفرماید') |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''فارقیه''' معتقدند که «[[ایمان|ایمان]]» غیر از علم است و «علم» غیر از ایمان. یعنی ممکن است فردی علم داشته باشد، اما ایمان نداشته باشد. یا ایمان داشته باشد، ولی علم نداشته باشد. زیرا این دو با هم ملازمه ای ندارد. شاهدش این آیه [[قرآن]] است که | '''فارقیه''' معتقدند که «[[ایمان|ایمان]]» غیر از علم است و «علم» غیر از ایمان. یعنی ممکن است فردی علم داشته باشد، اما ایمان نداشته باشد. یا ایمان داشته باشد، ولی علم نداشته باشد. زیرا این دو با هم ملازمه ای ندارد. شاهدش این آیه [[قرآن]] است که میفرماید: ما کُنْتَ تَدْرِی مَا الْکِتابُ وَ لَا الْإِیمانُ. یعنی تو پیش از این نمى دانستى کتاب و ایمان چیست. [[سوره شورى]]، آیه 52. در این آیه شریفه، به عطف ایمان بر کتاب اشاره شده است و معطوف غیر از معطوف علیه خواهد بود. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 349 با ویرایش و اصلاح عبارات </ref> ه<ref>فتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب ، کتابى بى نام مربوط به قرن ششم هجری قمری، با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341هجری شمسی، ص 33 </ref> <ref>دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، دو جلدی، تهران، ج 2، ص 102. | ||
</ref> | </ref> | ||
نسخهٔ ۱۹ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۴۱
فارقیه معتقدند که «ایمان» غیر از علم است و «علم» غیر از ایمان. یعنی ممکن است فردی علم داشته باشد، اما ایمان نداشته باشد. یا ایمان داشته باشد، ولی علم نداشته باشد. زیرا این دو با هم ملازمه ای ندارد. شاهدش این آیه قرآن است که میفرماید: ما کُنْتَ تَدْرِی مَا الْکِتابُ وَ لَا الْإِیمانُ. یعنی تو پیش از این نمى دانستى کتاب و ایمان چیست. سوره شورى، آیه 52. در این آیه شریفه، به عطف ایمان بر کتاب اشاره شده است و معطوف غیر از معطوف علیه خواهد بود. [۱] ه[۲] [۳]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 349 با ویرایش و اصلاح عبارات
- ↑ فتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب ، کتابى بى نام مربوط به قرن ششم هجری قمری، با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341هجری شمسی، ص 33
- ↑ دبستان المذاهب، به اهتمام رضا زاده ملک، دو جلدی، تهران، ج 2، ص 102.