مصوّریه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
'''مصوّریه‏''' طایفه ای بودند با این اعتقاد که خداوند متعال آدم را در قالب و صورت خودش آفرید. آن‌ها برای صحت ادعای خویش به این حدیث استناد می‌کردند که فرمود: «خلق اللّه آدم على صورته» و می‌گفتند این حدیث را [[احمد حنبل]] در کتاب مسند خویش آورده و بخاری و مسلم آن را از [[ابو هریره]] نقل کرده‌اند.
'''مصوّریه‏''' در زمره یکی از [[فرق اسلامی]] آورده شده است.
=اعتقادات=
آن ها معتقد بودند که [[خداوند|خداوند متعال]] [[آدم]] را در قالب و صورت خودش آفرید. آن‌ها برای صحت ادعای خویش به این [[حدیث]] استناد می‌کردند که فرمود: «خلق اللّه آدم على صورته» و می‌گفتند این حدیث را [[احمد حنبل]] در کتاب مسند خویش آورده و [[بخاری]] و [[مسلم]] آن را از [[ابوهریره]] نقل کرده‌اند.
حافظ شیرازى با الهام از این حدیث گفته است: در ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زد،  عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد.
حافظ شیرازى با الهام از این حدیث گفته است: در ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زد،  عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد.
نظرى کرد که بیند به جهان صورت خویش،  خیمه در آب و گل مزرعه آدم زد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح جملات.</ref> <ref>ترجمه سواد اعظم، ص 181.
نظرى کرد که بیند به جهان صورت خویش،  خیمه در آب و گل مزرعه آدم زد. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح جملات.</ref> <ref>ترجمه سواد اعظم، ص 181.

نسخهٔ ‏۲۶ مارس ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۳

مصوّریه‏ در زمره یکی از فرق اسلامی آورده شده است.

اعتقادات

آن ها معتقد بودند که خداوند متعال آدم را در قالب و صورت خودش آفرید. آن‌ها برای صحت ادعای خویش به این حدیث استناد می‌کردند که فرمود: «خلق اللّه آدم على صورته» و می‌گفتند این حدیث را احمد حنبل در کتاب مسند خویش آورده و بخاری و مسلم آن را از ابوهریره نقل کرده‌اند. حافظ شیرازى با الهام از این حدیث گفته است: در ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زد، عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد. نظرى کرد که بیند به جهان صورت خویش، خیمه در آب و گل مزرعه آدم زد. [۱] [۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 413 با ویرایش و اصلاح جملات.
  2. ترجمه سواد اعظم، ص 181.