قسم: تفاوت میان نسخه‌ها

به این معنی وقتی که کسی با اتکا به اعتقادات مذهبی خویش، چیزی را بیان می کرد و [[خدا]] را به صحت گفتار خود گواه می گرفت، اظهارات او ارزش کاملاً خاصی پیدا می کرد و مورد احترام واقع می شد. سوگندی که او یاد می کرد ما نند دلیل معتبر بود. البته حقوق دانان اشخاص ساده لوحی نبودند و تنها با فقدان ادله به این گونه دلیل متوسل می شدند. احتمال سوگند دروغ هرگز نمی‌تواند به کلی رد شود، چه اشخاصی هستند که برای موفقیت در دعوی از دوزخ نیز ترس ندارند. سوگند آخرین وسیله اثبات دعوی بود. [[پیامیر اکرم]] (ص) در مراحل رسپدگی به پرونده های قضایی، مطابق ظاهر و برابر ادله ارائه شده توسط اصحاب دعوا عمل می‌نمود؛ حضرت به مناسبتی فرمود: انما اقضی بینکم بالبینات و الایمان؛ همانا فقط با کمک دلیل و قسم در میانتان به دادرسی می پردازم. از همین رو، هرگاه بر کرسی قضاوت تکیه می زد و به داوری می پرداخت، مدعی را مکلف به اراثه دلیل و منکر را موظف به ادای قسم می‌نمود و می‌گفت: البینه علی المدعی و الیمین علی من ادعی علیه؛ بینه وظیفه مدعی و قسم تکلیفی است بر دوش مدعی علیه.

قسم یا سوگند، پنجمین دلیل اثبات دعواست که در [[قانون مدنی]] پیش بینی گردیده است. همچنین در مبحث هفتم از فصل نهم قانون آیین دادرسی مدنی به سوگند اختصاص دارد.