عبدالله باعلوی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالله باعلوی''' یک شیخ از خاندان رسول خدا، محمد (ص) می باشد که به علایق علمی و اقتصادی عمومی عنایت داشت و دیوانی ترتیب داد که به نام نیازمندان و راهیان و خادمان و همسایگان انفاق می کرد. او اولین کسی است که در سلسله آقایان بنی علوی شیخ نامیده شده است <ref>مولى الدرک</ref>.  

متعهد به کار و عبادت بود و عادتش این بود که هنگام سحر به مسجد می‌رفت، نماز وتر می خواند و قرآن می خواند تا آفتاب طلوع کند، سپس به خانه می‌رفت و مدتی می نشست و سپس به مسجد باز می گشت. و تا وقت خواب قیلوله به مطالعه می نشست. بعد از ظهرتا عصر نیز مطالعه می کرد، سپس با مردم نماز عصر می خواند. سپس تا نماز مغرب با اصحاب خود بود، بعد از نماز مغرب به خواندن قرآن می پرداخت تا نماز عشاء و بعد از نماز عشاء تا آنجا که توان داشت نماز می خواند و بعد از آن به منزل می‌رفت.<ref> الحبشی, عیدروس بن عمر (1430 هـ). عقد الیواقیت الجوهریة. الجزء الثانی. تریم، الیمن: دار العلم والدعوة. صفحة 1082.</ref>

شیخ عبدالله در زمان خودش به همه آل ابی علوی انفاق می کرد و صدقات بزرگ می داد. از جمله صدقه او به مسجدی که منسوب به اوست (مسجد باعلوی) که قبل از او به خاطر ذریه مهاجر احمد بن عیسی (مسجد بنی احمد) نامیده می شد. او به این مسجد زمین های و نخلستان های بسیار بخشید که قیمت آن معادل 90 هزار دینار بود. و مصارف آن را در ساخت مسجد و مهمانان مسجد قرار داد.