نفیسیه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
''' | '''نفیسیه''' طرفداران امامت محمّد فرزند [[امام على النقى (ع)]] بودند و معتقد به امامت جعفر بن على بعد از محمد به نص از طرف محمد به وسیله «نفیس» غلام امام دهم بودند و منکر امامت امام یازدهم شدند. | ||
==دلیل نام گذاری== | ==دلیل نام گذاری== | ||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
نفیسیه معتقد بودند که | نفیسیه معتقد بودند که ابوجعفر محمد بن على که در زمان حیات پدرش درگذشت امام بود و جایز نیست امامى که امامتش ثابت شده بر کسى جز امام اشارت کند، ولى چون هنگام مردن محمد فرا رسید بر آن شد که براى جانشینى خود کسى را پیدا کند تا امامت را به پدرش بسپارد و شایسته نبود که امامت را به پدرش بسپارد و او را جانشین خود کند، زیرا امامت وى از طرف پدر و جدش تثبیت شده بود و جایز نبود با وجود پدرش امام على النقى (ع)، امر و نهى کند و کسى را برگزیند که با او در امر و نهى شریک باشد زیرا امامت بر وى پس از درگذشت پدرش ثابت مى گشت. ناچار راز امامت را با غلامى به نام نفیس که فردی باخرد و امین و خدمتگزار او بود در میان گذاشت و | ||
کتاب ها و دانش ها و افزار جنگ و آنچه را از روا و ناروا امت اسلام نیازمند بود به وى سپرد و به او وصیت کرد که هرگاه مرگ پدرش فرا رسد همه آنچه را که گفته به برادرش جعفر (کذاب) بسپارد. جز پدرش کسی از این راز آگاه نشد و این کار به آن جهت بود که به وی تهمتی نزنند و آن راز پوشیده بماند. چون ابو جعفر محمد درگذشت اهل خانه و کسانى که به ابو محمد حسن العسکرى (ع) گرایشى داشتند، آگاه شده راز او را دریافتند و از روى حسد به نفیس دشنام دادند و قصد آزارش را کردند. | |||
نفیس از این موضوع یعنی بطلان امر امامت ترسید و جعفر را طلبید و وصیت محمد را با وى در میان گذاشت و از امامت به او بازگفت و آنچه را که از کتاب ها و سلاح محمد بن على بود بدو سپرده بود به وى بازدارد. آنان گفتند که امر انتقال امامت در [[امامان شيعه|امامان شیعه]] سابقه دارد زیرا زمانی که [[حسين بن على (ع)|حسین بن على (ع)]] به سوى [[كوفه|کوفه]] رهسپار شد، کتاب ها و وصیت و سلاح و چیزهاى دیگرش را به ام سلمه (زن پیغمبر (ص)) سپرد و به او سفارش کرد که وقتی به مدینه بازگردد، آن ها را به حضرت [[على بن الحسين(ع)|على بن الحسین(ع)]] تحویل دهد و چون على بن الحسین (ع) از شام بازگشت ام سلمه امانت را به وی تحویل داد و امامت حضرت زین العابدین(ع) تثبیت شد و این جا نیز عین همین واقعه براى جعفر روى داد و «نفیس» مأمور شد که وصیت برادرش محمد را به وى بسپارد. این گروه امامت امام عسکرى را باور نداشتند و می گفتند که پدرش وى را امام نکرده و وصیت خود را نسبت به محمد تغییر نداده است و بدین جهت جعفر را امام دانستند و درباره او به گفتگو پرداختند. | |||
نفیسیه همچنین به امام حسن | نفیسیه همچنین به امام حسن عسکرى (ع) نسبت هاى ناشایست مى دادند و هواخواهان امامتش را کافر مى شمردند و بالعکس در باره جعفر مبالغه مى کردند و وى را [[قائم آل محمد]] می خواندند و حتی بر [[علی بن أبي طالب(ع)|علی بن أبی طالب(ع)]] برترى مى دادند. سرانجام هواخواهان امامت حسن بن على بن العسکرى (ع) شبى «نفیس» را دستگیر کرده در حوض بزرگى که آب بسیار داشت انداختند تا آن که غرق شد. <ref>مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 447 با ویرایش مختصر</ref> <ref>نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، تحقیق محمدجواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 106- 108.</ref> <ref>اشعری قمی سعدبن عبد‌الله، المقالات و الفرق، تحقيق دكتر محمد جواد مشكور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 112- 113- 114.</ref> <ref>دهلوی شاه عبدالعزیز، تحفه اثنى عشريه، چاپ سنگی، سال 1896 میلادی، ص 15.</ref> | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
[[رده: کلام اسلامی]] | [[رده: کلام اسلامی]] | ||
[[رده: فرق و مذاهب کلامی]] | [[رده: فرق و مذاهب کلامی]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ ۱۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۵۴
نفیسیه طرفداران امامت محمّد فرزند امام على النقى (ع) بودند و معتقد به امامت جعفر بن على بعد از محمد به نص از طرف محمد به وسیله «نفیس» غلام امام دهم بودند و منکر امامت امام یازدهم شدند.
دلیل نام گذاری
این گروه را به این دلیل نفیسیه خواندند، زیرا پیرو شخصی به نام نفیس بودند که غلام امام دهم بود.
تاریخچه
نفیسیه معتقد بودند که ابوجعفر محمد بن على که در زمان حیات پدرش درگذشت امام بود و جایز نیست امامى که امامتش ثابت شده بر کسى جز امام اشارت کند، ولى چون هنگام مردن محمد فرا رسید بر آن شد که براى جانشینى خود کسى را پیدا کند تا امامت را به پدرش بسپارد و شایسته نبود که امامت را به پدرش بسپارد و او را جانشین خود کند، زیرا امامت وى از طرف پدر و جدش تثبیت شده بود و جایز نبود با وجود پدرش امام على النقى (ع)، امر و نهى کند و کسى را برگزیند که با او در امر و نهى شریک باشد زیرا امامت بر وى پس از درگذشت پدرش ثابت مى گشت. ناچار راز امامت را با غلامى به نام نفیس که فردی باخرد و امین و خدمتگزار او بود در میان گذاشت و کتاب ها و دانش ها و افزار جنگ و آنچه را از روا و ناروا امت اسلام نیازمند بود به وى سپرد و به او وصیت کرد که هرگاه مرگ پدرش فرا رسد همه آنچه را که گفته به برادرش جعفر (کذاب) بسپارد. جز پدرش کسی از این راز آگاه نشد و این کار به آن جهت بود که به وی تهمتی نزنند و آن راز پوشیده بماند. چون ابو جعفر محمد درگذشت اهل خانه و کسانى که به ابو محمد حسن العسکرى (ع) گرایشى داشتند، آگاه شده راز او را دریافتند و از روى حسد به نفیس دشنام دادند و قصد آزارش را کردند. نفیس از این موضوع یعنی بطلان امر امامت ترسید و جعفر را طلبید و وصیت محمد را با وى در میان گذاشت و از امامت به او بازگفت و آنچه را که از کتاب ها و سلاح محمد بن على بود بدو سپرده بود به وى بازدارد. آنان گفتند که امر انتقال امامت در امامان شیعه سابقه دارد زیرا زمانی که حسین بن على (ع) به سوى کوفه رهسپار شد، کتاب ها و وصیت و سلاح و چیزهاى دیگرش را به ام سلمه (زن پیغمبر (ص)) سپرد و به او سفارش کرد که وقتی به مدینه بازگردد، آن ها را به حضرت على بن الحسین(ع) تحویل دهد و چون على بن الحسین (ع) از شام بازگشت ام سلمه امانت را به وی تحویل داد و امامت حضرت زین العابدین(ع) تثبیت شد و این جا نیز عین همین واقعه براى جعفر روى داد و «نفیس» مأمور شد که وصیت برادرش محمد را به وى بسپارد. این گروه امامت امام عسکرى را باور نداشتند و می گفتند که پدرش وى را امام نکرده و وصیت خود را نسبت به محمد تغییر نداده است و بدین جهت جعفر را امام دانستند و درباره او به گفتگو پرداختند. نفیسیه همچنین به امام حسن عسکرى (ع) نسبت هاى ناشایست مى دادند و هواخواهان امامتش را کافر مى شمردند و بالعکس در باره جعفر مبالغه مى کردند و وى را قائم آل محمد می خواندند و حتی بر علی بن أبی طالب(ع) برترى مى دادند. سرانجام هواخواهان امامت حسن بن على بن العسکرى (ع) شبى «نفیس» را دستگیر کرده در حوض بزرگى که آب بسیار داشت انداختند تا آن که غرق شد. [۱] [۲] [۳] [۴]
پانویس
- ↑ مشکور محمدجواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 447 با ویرایش مختصر
- ↑ نوبختی حسن بن موسی، فرق الشيعة، تحقیق محمدجواد مشکور، تهران، نشر مرکز انتشارات علمی و فرهنگی، ص 106- 108.
- ↑ اشعری قمی سعدبن عبد‌الله، المقالات و الفرق، تحقيق دكتر محمد جواد مشكور، تهران، سال 1963 میلادی، ص 112- 113- 114.
- ↑ دهلوی شاه عبدالعزیز، تحفه اثنى عشريه، چاپ سنگی، سال 1896 میلادی، ص 15.