قاسطیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'می کرد' به 'می‌کرد') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''قاسطیه''' فرقه‌ای بودند که می‌گفتند مزد اعمال | '''قاسطیه''' فرقه‌ای بودند که می‌گفتند مزد اعمال انسان‌ها در همین دنیا به آن‌ها داده می‌شود. بنابراین همه انسان ها جزای خوبی و بدی را در دنیا خواهند دید. معتقد بودند که نعمت دنیا راحتی و فراغت و بر وفق مراد بودن زندگی است و این جزای نیکوکاران است. اما عذاب دنیا فقر و نامرادى و احتیاج و غم و اندوه و خشکى است و این جزاى عمل بدکاران است. در همین دنیا به اعمال انسان رسیدگی می‌شود و در همین دنیا جزا داده می‌شود. پس در [[آخرت]] جایی برای نگرانی نخواهد بود. معتقد بودند که روزی حلال آن است که از کسب حلال به دست بیاید و در ملک انسان باشد. بنابراین مالی که از راه [[حرام]] کسب شود روزی نخواهد بود و بر بندگان واجب است که از ده کوشش یک دهم آن را در طلب [[عبادت]] و امور مربوط به آخرت به کار برند و بقیه کوشش‌ها را در طلب مال دنیا خرج کنند. علاوه، این فرقه زهد را نکوهش می‌کردند و کسب را فریضه مى‌دانستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 355 با ویرایش و اصلاح گسترده عبارات</ref> <ref>هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، کتابى بى نام مربوط به قرن ششم با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341 هجری شمسی، ص 52.</ref> <ref>العراقی ابو محمد عثمان بن عبیدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 51.</ref> <ref>غزالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، با تصحیح على اصغر حکمت، تهران، ص 12. | ||
</ref> | </ref> | ||
نسخهٔ ۲۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۵۸
قاسطیه فرقه‌ای بودند که می‌گفتند مزد اعمال انسان‌ها در همین دنیا به آن‌ها داده می‌شود. بنابراین همه انسان ها جزای خوبی و بدی را در دنیا خواهند دید. معتقد بودند که نعمت دنیا راحتی و فراغت و بر وفق مراد بودن زندگی است و این جزای نیکوکاران است. اما عذاب دنیا فقر و نامرادى و احتیاج و غم و اندوه و خشکى است و این جزاى عمل بدکاران است. در همین دنیا به اعمال انسان رسیدگی می‌شود و در همین دنیا جزا داده می‌شود. پس در آخرت جایی برای نگرانی نخواهد بود. معتقد بودند که روزی حلال آن است که از کسب حلال به دست بیاید و در ملک انسان باشد. بنابراین مالی که از راه حرام کسب شود روزی نخواهد بود و بر بندگان واجب است که از ده کوشش یک دهم آن را در طلب عبادت و امور مربوط به آخرت به کار برند و بقیه کوشش‌ها را در طلب مال دنیا خرج کنند. علاوه، این فرقه زهد را نکوهش می‌کردند و کسب را فریضه مى‌دانستند. [۱] [۲] [۳] [۴]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 355 با ویرایش و اصلاح گسترده عبارات
- ↑ هفتاد و سه ملت یا اعتقادات مذاهب، کتابى بى نام مربوط به قرن ششم با تصحیح دکتر محمد جواد مشکور، تهران، سال 1341 هجری شمسی، ص 52.
- ↑ العراقی ابو محمد عثمان بن عبیدالله، الفرق المفترقة بین اهل الزیغ و الزندقة، تحقیق یشار قوتلو آى، آنکارا، سال 1961 میلادی، ص 51.
- ↑ غزالی محمد طاهر معروف به نظام، معرفة المذاهب، با تصحیح على اصغر حکمت، تهران، ص 12.