اصحاب صفه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'شاخه ها' به 'شاخه‌ها') |
جز (جایگزینی متن - 'می رسید' به 'می‌رسید') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
==حمابت پیامبر صلوات الله علیه== | ==حمابت پیامبر صلوات الله علیه== | ||
پیامبر صلوات الله علیه از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت المال برای آن‌ها مقرر داشته روزانه در اختیارشان قرار می داد. چون شب فرا | پیامبر صلوات الله علیه از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت المال برای آن‌ها مقرر داشته روزانه در اختیارشان قرار می داد. چون شب فرا می‌رسید، در خانه حضرت که همسایه [[مسجد النبى]] بود، ظرفى پر از جو مخلوط با نخود قرار مى دادند و ایشان از آن ارتزاق مى کردند. از این جهت آنان را [[ضیوف الاسلام|ضیوف الاسلام]] یعنى مهمانان اسلام مى خواندند. علاوه، پیامبر صلوات الله علیه، مسلمانان را به اکرام و در عین حال شناخت فضل و مراتب آنان تشویق می‌کرد. در پی این حمایت، مشکلات مالی آن ها به تدریج کاهش یافت و از آن جا نقل مکان کرده در جای مناسب تری ساکن شدند. با این حال گروهی از آن ها با وجود تمکن نسبی؛ دنیا را رها کرده و همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم مشغول بودند.<ref>محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63</ref> <ref>دانشنامه بزرگ اسلامی به همت دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد9، صفحه 3601.</ref> | ||
==نظر قرآن در باره اصحاب صفه== | ==نظر قرآن در باره اصحاب صفه== | ||
نسخهٔ ۶ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۰۲
اصحاب صفه عنوان جمعى از مسلمانان پاکباخته و تهی دستى است که در صدر اسلام و زمان پیامبر اسلام(ص) در رکاب آن حضرت بودند و چون در مدینه خانه و آشیان و آشنایى نداشتند در گوشه اى از مسجد روی سکویى که ساخته شده بود، ساخته شده بود روزگار مى گذراندند و به عبادت مشغول بودند.
معنای لغوی صفه
«صفّه» در لغت به معنای سایه [۱] یا سکو و ایوان [۲] و نیز به معنای مکان تابستانی است که با شاخه‌های درخت خرما پوشیده شده باشد.[۳]
معنای اصطلاحی صفه
صفه در لغا به مکانی سایه داری اطلاق می‌شود [۴] که در قسمت شمالی مسجد پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) برای سکونت مهاجرین از مکه انتخاب شده بود.[۵] [۶]
تاریخچه اصحاب صفه
اصحاب صفه که آنان را اهل صفه نیز می خوانند دسته اى از یاران پیغمبر (ص) بودند که از مکه پس از آن حضرت به مدینه هجرت کردند و دسته اى دیگر بودند که به مدینه آمدند و اسلام پذیرفتند.چون اکثر ایشان از فقرا و مردمان تنگ دست بودند و جا و مکانی نداشتند در ایوان مسقفى در قسمت شمالى مسجد پیغمبر (ص) ساکن شدند
حمابت پیامبر صلوات الله علیه
پیامبر صلوات الله علیه از اصحاب صفه بسیار حمایت می‌کرد و مقرری روزانه از درآمد عمومی بیت المال برای آن‌ها مقرر داشته روزانه در اختیارشان قرار می داد. چون شب فرا می‌رسید، در خانه حضرت که همسایه مسجد النبى بود، ظرفى پر از جو مخلوط با نخود قرار مى دادند و ایشان از آن ارتزاق مى کردند. از این جهت آنان را ضیوف الاسلام یعنى مهمانان اسلام مى خواندند. علاوه، پیامبر صلوات الله علیه، مسلمانان را به اکرام و در عین حال شناخت فضل و مراتب آنان تشویق می‌کرد. در پی این حمایت، مشکلات مالی آن ها به تدریج کاهش یافت و از آن جا نقل مکان کرده در جای مناسب تری ساکن شدند. با این حال گروهی از آن ها با وجود تمکن نسبی؛ دنیا را رها کرده و همچنان به عبادت و تعلیم و تعلم مشغول بودند.[۷] [۸]
نظر قرآن در باره اصحاب صفه
خصوصیات و ارزش‌های اسلامی اصحاب صفه زمینه‌ای شد تا برخی از مفسران،شان نزول تعدادی از آیات قرآن [۹] را به آن ها منتسب و در آثار خود بیاورند.[۱۰]
تعداد اصحاب صفه
راویان در شمار ایشان اختلاف کردند، بعضى شمار ایشان را ده یا سى و یا نود و دو و یا نود و سه و برخى عددشان را به چهارصد تن رسانیده اند. نوشته اند که ابوذر غفاری، حذیفه عبسى، واثله لیثى، ابى مویهبه، عمار یاسر، بلال حبشى، خباب بن ارت، سلمان فارسى و صهیب بن سنان رومى از ایشان بوده اند. [۱۱]
پانویس
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص ۱۹۵.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص۱۹۵.
- ↑ مکارم شیرازی ناصر، تفسیر نمونه، ج۲۰، ص ۴۷۲.
- ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۹، ص ۱۹۵.
- ↑ سمهودی، علی بن احمد، وفاء الوفاء باخبار دارالمصطفی، ج۲، ص ۴۸.
- ↑ ابن تیمیه، احمد، مجموعة الرسائل و المسائل، ج۱، ص۲۷.
- ↑ محمد جواد مشکور، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 63
- ↑ دانشنامه بزرگ اسلامی به همت دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد9، صفحه 3601.
- ↑ سوره بقره:۲، آیه۲۷۳، سوره انعام:۶، آیه۵۲، سوره کهف:۱۸، آیه۲۸
- ↑ ر.ک، ابن سعد، کتاب الطبقات الکبیر، ج۱ (۲)، ص۱۳؛ قمی، تفسیر، ج۱، ص۲۰۲؛ طبری، تفسیر، ج۲۵، ص۱۹؛ فخرالدین رازی، التفسیر الکبیر، ج۷، ص۸۴؛ سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۸۸، ج۷، ص۳۵۲
- ↑ ر.ک،همان