بداء: تفاوت میان نسخه‌ها

'''بداء''' به معنای تغيير مقدّرات غير حتمى حاصل از افعال اختيارى انسان ها است. بر اساس وعده‌ الهی برخی از امور نظیر دادن صدقه به فقیر، نیکی به پدر و مادر، [[صله ارحام]] و یا ترک این امور می‌تواند انسان را دچار سرنوشت نیک یا بد بکند.   

واژه «بَداء» اسم مصدر از ماده «بدو» است <ref>ابن منظور، لسان العرب، ذیل واژه  بدو.</ref> این واژه در چند معنا به ‌کار رفته است.1. به معنای آشکار شدن از خفا <ref>راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، سال ۱۴۱۲قمری، ص۱۱۳.</ref> <ref>المصباح، ج۱–۲، ص۴۰</ref>  

بداء از جمله اعتقاداتی است که ریشه در روایات و نیز مباحث روایی و کلامی شیعه دارد. برخی از متکلمان همچون [[فخر رازی]] و نیز [[سلیمان بن جریر زیدی]] معتقدند که بداء از ابتکارات [[امامیه]] است.<ref>فخر رازی، محصل افکار المتقدمین و المتأخرین، سال ۱۴۱۱ق، ص۶۰۲</ref> <ref>فخر رازی، تفسیر الرازی، ج ۱۹، ص۶۶.</ref> ولی [[عبدالکریم شهرستانی]] ریشه اعتقاد به بداء را به [[کیسانیه]] نسبت می‌دهد که در کلمات [[مختارثقفی]] مورد استفاده قرار گرفته است. <ref>شهرستانی عبد الکریم، ملل و نحل، سال ۱۳۶۴ش، ج۱، ص۱۷۱.</ref> با این حال برخی از مفسران معتقدند که بداء ریشه قرآنی دارد آن جا که [[قرآن]] در برخی از آیات <ref>سوره بقره، آیه ۱۰۶</ref>تصریح به نسخ می کند و یا در برخی دیگر از لوح و محو و اثبات <ref>سوره رعد، آیه۳۹</ref> آن سخن می گوید و نیز وجود برخی از راوایات که اتفاقا در منابع اهل سنت در بار بداء بیان شده این ادعا را که شیعیان مبتکر بداء بودند را رد می کند.<ref>فانی اصفهانی، بداء از نظر شیعه، ۱۳۹۴ش، ص۶۰-۶۳.</ref>

[[شیخ مفید]] معتقد است که تمام مذاهب اسلامی بداء را قبول دارند و اگر مذاهب اهل سنت و جماعت اختلافی در این باره با امامیه دارند آن اختلاف لفظی است و گرنه هیچ مذهبی نمی‌تواند بداء را انکار کند و بگوید که خداوند احکام را تشریع و سپس نسخ می‌کند و یا اگر کسی را میرانده دوباره زنده می‌کند و یا به کسی مالی بخشیده از او پس می‌گیرد. بنابراین، هیچ مسملمانی منکر چنین چیزی نیست.<ref>شیخ مفید، أوائل المقالات في المذاهب و المختارات‏، ۱۴۱۳ق، ص۸۰.</ref> از دیگر علمای امامیه علامه طباطبایی نیز اختلاف بر سر بداء را لفظی می‌داند و به همین دلیل در تفسیر خود به طور مستقل به آن نمی‌پردازد.<ref>طباطبایی سید محمد حسین، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱۱، ص۳۸۱-۳۸۲.</ref>

در قرآن کریم آیاتی وجود دارد که مفهوم و مصداق این عقیده را بیان می کند که به یک نمونه اشاره می شود: می فرماید: خداوند هر چه را که خواهد محو می‌کند و هر آنچه را که بخواهد ثابت می‌کند.«یمحوا اللّه ما یشاء ویثبت و عنده أُمُ الکتاب» <ref>سوره رعد، آیه ۳۹</ref>  

امام صادق (ع) در بیان این آیه می فرماید: آیا غیر از این است که خداوند ثابت را محو می کند و آنچه را که محو است را ثابت می کند.<ref>کلینی محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۱۴۶.</ref>   

1. [[امام صادق (ع)]] فرمود: عبادت برتر خداوند (توسط بندگان) با اعتقاد به بداء حاصل می‌شود.<ref>کلینی محمدبن یعقوب، الکافی ،ج۱، ص۱۴۶.</ref>  

2.امام صادق (ع) فرمود: هیچ یک از پیامبران به نبوت نرسیدند مگر اینکه برای خداوند به پنج خصلت اعتراف کردند که عبارت است از: بداء، مشیت، سجود، عبودیت و اطاعت. <ref>کلینی محمدبن یعقوب، الکافی،ج۱، ص۱۴۸.</ref>     

نمونه اول مربوط به مرگ بزرگ ترین فرزند [[امام صادق(ع)]] <ref>شیخ صدوق، کتاب التوحید، النشر الاسلامی، ص۳۳۶.</ref> و نمونه دوم مربوط به مرگ بزرگ ترین فرزند [[امام هادی(ع)]] <ref>مجلسی محمد باقر، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۵۰، ص۲۴۰.</ref> می‌باشد که به گمان گروهی از شیعیان، اسماعیل امام بعد از امام ششم، و محمد امام بعد از امام دهم بود؛ اما آن ها در زمان حیات پدران شان از دنیا رفتند و با بدائی که حاصل شد، معلوم شد که امام بعدی، فرزندان دیگر آن دو امام بودند. <ref>فانی اصفهانی، بداء از نظر شیعه، ۱۳۹۴ش، ص۱۴۰-۱۴۱.

<ref>بخاری محمد، صحیح البخاری، سال ۱۴۲۲ق، ج۸، ص۵.</ref> همچنین، در باب دعا برای کثرت مال و برکت، از امّ سلیم نقل شده که او از پیامبر(ص) درخواست دعا کرده و پیامبر(ص) نیز در پاسخ فرمودند: «خدایا مال و فرزند او را بیفزا و در آنچه به او عطا فرمودی برکت عنایت بفرما <ref>بخاری محمد، صحیح البخاری، سال ۱۴۲۲ق، ج۸، ص۷۳.</ref> بنابراین، روایاتی که دلالت بر بداء دارند، در منابع اهل سنت فراوان است و به همین جهت، آنها نیز گریزی از پذیرش بداء ندارند؛ اگرچه با لفظ بداء مخالفت می‌کنند و شیعه را مبتکر این اعتقاد می‌دانند.<ref>فانی اصفهانی، بداء از نظر شیعه، ۱۳۹۴ش، ص۹۹-۱۰۱.</ref>