۸۵٬۹۴۴
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۰: | خط ۴۰: | ||
محمد بشیر ابراهیمی عضو هیأت مؤسس و شورای مرکزی جمعیت العلمای الجزائر در ابتدای تأسیس و دومین رئیس این جمعیت است. | محمد بشیر ابراهیمی عضو هیأت مؤسس و شورای مرکزی جمعیت العلمای الجزائر در ابتدای تأسیس و دومین رئیس این جمعیت است. | ||
محمد بشیر ابراهیمی در برابر [[اهل تصوف]] مواضعی برخاشگرانه و تند داشت و با بهره‌گیری از ادبیات قوی خود در شعر و نثر به مبارزه بی‌امان با آنها پرداخت. | محمد بشیر ابراهیمی در برابر [[اهل تصوف]] مواضعی برخاشگرانه و تند داشت و با بهره‌گیری از ادبیات قوی خود در شعر و نثر به مبارزه بی‌امان با آنها پرداخت. | ||
ابراهیمی در دوران استعمار [[فرانسه]] مدت یک سال در زندان بود. او پس از آزادی در سال 1946 میلادی جریده "البصائر" را که تا امروز به عنوان ارگان رسمی و سخنگوی | ابراهیمی در دوران استعمار [[فرانسه]] مدت یک سال در زندان بود. او پس از آزادی در سال 1946 میلادی جریده "البصائر" را که تا امروز به عنوان ارگان رسمی و سخنگوی جمعیت العلمای الجزائر منتشر می‌شود تأسیس کرد. او در دوران انقلاب الجزایر از خارج از این کشور بیانیه صادر می‌کرد و مردم را به مبارزه دعوت می‌نمود و بعد از پیروزی انقلاب به الجزایر بازگشت و باسیاست‌های سوسیالیستی انقلابیون مخالفت ورزید. این مخالفت‌ها سبب خانه‌نشینی اجباری او تا آخر عمر شد. | ||
متأسفانه کتاب‌هایی که بطور عمیق و ریشه‌ای به قضیه حمایت ابراهیمی از [[انقلاب الجزایر]] و مخالفت ایشان با انحرافات جبهه آزادی از ارزش‌هایی مانند اسلام، عدالت و آزادی پرداخته را در دسترس نیست، اما از آنجایی که این مسئله از اهمیت فراوانی برخوردار است و نقل آن در این برهه از زمان که جهان اسلام شاهد انقلاب‌های مسالمت آمیز علیه ستمگرانی است که پس از نابودی استعمارگران اختیار قدرت را بدست گرفته‌اند ضروری است. | متأسفانه کتاب‌هایی که بطور عمیق و ریشه‌ای به قضیه حمایت ابراهیمی از [[انقلاب الجزایر]] و مخالفت ایشان با انحرافات جبهه آزادی از ارزش‌هایی مانند اسلام، عدالت و آزادی پرداخته را در دسترس نیست، اما از آنجایی که این مسئله از اهمیت فراوانی برخوردار است و نقل آن در این برهه از زمان که جهان اسلام شاهد انقلاب‌های مسالمت آمیز علیه ستمگرانی است که پس از نابودی استعمارگران اختیار قدرت را بدست گرفته‌اند ضروری است. | ||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
در مدینه منوره ملازم و همراه شیخ عبدالعزیز الوزیر تونسی و شیخ حسین احمد فیض آبادی هندی بود و بیشتر اوقات خود را در کتابخانه شیخ الاسلام عارف حکمت مشعول مطالعه و تحقیق و تدریس بود. | در مدینه منوره ملازم و همراه شیخ عبدالعزیز الوزیر تونسی و شیخ حسین احمد فیض آبادی هندی بود و بیشتر اوقات خود را در کتابخانه شیخ الاسلام عارف حکمت مشعول مطالعه و تحقیق و تدریس بود. | ||
محمد بشیر تحصیلات خود را نزد عمویش شیخ مکی ابراهیمی آغاز کرد و در کودکی [[قرآن]] و بسیاری از متون دینی و دیوان‌های شعری را حفظ کرد. پس از توقف کوتاهی به مدت 3 ماه در [[قاهره]] و [[الازهر]]، با | محمد بشیر تحصیلات خود را نزد عمویش شیخ مکی ابراهیمی آغاز کرد و در کودکی [[قرآن]] و بسیاری از متون دینی و دیوان‌های شعری را حفظ کرد. پس از توقف کوتاهی به مدت 3 ماه در [[قاهره]] و [[الازهر]]، با احمد شوقی و حافظ ابراهیم دو ادیب و شاعر بزرگ مصری آشنا شد. | ||
=سفر به دمشق= | =سفر به دمشق= | ||
| خط ۷۰: | خط ۷۰: | ||
پس از بازگشت به الجزایر، ابراهیمی پروژه اصلاحی خود در نشر علوم دینی و زبان عربی را طبق آنچه در جلسات خود در مدینه منوره با ابن بادیس به توافق رسیده بود، آغاز کرد. ابراهیمی در شهر «سطیف» مشغول به تدریس شد و دیدارهایی ماهیانه با [[ابن بادیس]] برای پیگری اخبار فعالیت‌های اصلاحی و تأثیر آن بر جامعه داشت، وی می‌گوید: «در این دیدارها فعالیت‌های خودمان و تأثیر آن بر جامعه را عادلانه می‌سنجیدیم و پس از آن تصمیمات لازم را اتخاذ می‌کردیم و بگونه‌ای برنامه آینده خود را طراحی می‌کردیم که با هیچ اختلالی روبرو نشویم. حوادث را خوب مطالعه می‌کردیم و برای پیشامدها آماده می‌شدیم و این ده سال مقدمه‌ای بود برای تأسیس جمعیت علمای الجزایر». | پس از بازگشت به الجزایر، ابراهیمی پروژه اصلاحی خود در نشر علوم دینی و زبان عربی را طبق آنچه در جلسات خود در مدینه منوره با ابن بادیس به توافق رسیده بود، آغاز کرد. ابراهیمی در شهر «سطیف» مشغول به تدریس شد و دیدارهایی ماهیانه با [[ابن بادیس]] برای پیگری اخبار فعالیت‌های اصلاحی و تأثیر آن بر جامعه داشت، وی می‌گوید: «در این دیدارها فعالیت‌های خودمان و تأثیر آن بر جامعه را عادلانه می‌سنجیدیم و پس از آن تصمیمات لازم را اتخاذ می‌کردیم و بگونه‌ای برنامه آینده خود را طراحی می‌کردیم که با هیچ اختلالی روبرو نشویم. حوادث را خوب مطالعه می‌کردیم و برای پیشامدها آماده می‌شدیم و این ده سال مقدمه‌ای بود برای تأسیس جمعیت علمای الجزایر». | ||
وی همچنین می‌گوید:«نتایج بررسی‌های پیاپی جامعه [[الجزایر]] میان من و | وی همچنین می‌گوید:«نتایج بررسی‌های پیاپی جامعه [[الجزایر]] میان من و ابن بادیس از زمان نخستین نشستمان در مدینه منوره در سال ۱۳۳۱هجری قمری برابر با ۱۹۱۳ میلادی این بود که بلایی که بر سر این ملت آمده از دو جهت است که با هم همکاری گسترده دارند و یا بعبارت دیگر دو استعمارگر مشترک خون این ملت را می‌مکند و دسترنجش را به یغما برده و دین و دنیایش را فاسد کرده است: | ||
ـ استعمار مادی که استعماری فرانسوی است و از آهن و آتش بهره می‌برد. | ـ استعمار مادی که استعماری فرانسوی است و از آهن و آتش بهره می‌برد. | ||
ـ استعمار معنوی یعنی استعمار مشایخ طرق صوفیه که دین را به بهای ارزان فروخته و با رضایت کامل با استعمارگران همکاری می‌کنند. | ـ استعمار معنوی یعنی استعمار مشایخ طرق صوفیه که دین را به بهای ارزان فروخته و با رضایت کامل با استعمارگران همکاری می‌کنند. | ||
| خط ۸۵: | خط ۸۵: | ||
این مرحله (۱۹۳۱-۱۹۴۰) از عمر [[جمعیت علمای الجزایر]] را می‌توان مرحله پایه‌گذاری انقلاب این کشور علیه استعمارگران فرانسوی دانست. | این مرحله (۱۹۳۱-۱۹۴۰) از عمر [[جمعیت علمای الجزایر]] را می‌توان مرحله پایه‌گذاری انقلاب این کشور علیه استعمارگران فرانسوی دانست. | ||
گرچه جمعیت علمای الجزایر خود را از سیاست دور نگه داشته بود، اما اهداف حقیقی جمعیت بنابه تعبیر خود ابراهیمی «نیمه‌ای از استقلال» بود. در تلمسان ابراهیمی دارالحدیث را راه‌اندازی کرد، در کنار این مرکز علمی یک مسجد و یک سالن کنفرانس و بخش‌هایی ویژه دانشجویان و طلاب علم وجود داشت و اولین مدرسه جمعیت علما محسوب می‌شد که ساختمان آن اجاره‌ای نبود، این مرکز به سبک معماری اندلسی ساخته شد و در مراسم افتتاحیه آن ۳۰۰۰ نفر از جمله ۷۰۰ میهمان از خارج شهر تلمسان از جمله | گرچه جمعیت علمای الجزایر خود را از سیاست دور نگه داشته بود، اما اهداف حقیقی جمعیت بنابه تعبیر خود ابراهیمی «نیمه‌ای از استقلال» بود. در تلمسان ابراهیمی دارالحدیث را راه‌اندازی کرد، در کنار این مرکز علمی یک مسجد و یک سالن کنفرانس و بخش‌هایی ویژه دانشجویان و طلاب علم وجود داشت و اولین مدرسه جمعیت علما محسوب می‌شد که ساختمان آن اجاره‌ای نبود، این مرکز به سبک معماری اندلسی ساخته شد و در مراسم افتتاحیه آن ۳۰۰۰ نفر از جمله ۷۰۰ میهمان از خارج شهر تلمسان از جمله عبدالحمید بن بادیس بود حضور یافتند. | ||
ابراهیمی روزانه در این مرکز ده درس ایراد می‌کرد و بعد از نماز عشاء در یکی از مراکز پیرامون تاریخ اسلام سخنرانی می‌کرد، او شیوه آموزش و پرورش را این‌گونه فهمیده بود. | ابراهیمی روزانه در این مرکز ده درس ایراد می‌کرد و بعد از نماز عشاء در یکی از مراکز پیرامون تاریخ اسلام سخنرانی می‌کرد، او شیوه آموزش و پرورش را این‌گونه فهمیده بود. | ||
| خط ۹۲: | خط ۹۲: | ||
==زندان و تبعید== | ==زندان و تبعید== | ||
در سال ۱۹۴۰ زمانی که جنگ جهانی دوم رخ داد، | در سال ۱۹۴۰ زمانی که جنگ جهانی دوم رخ داد، ابن بادیس به اجبار در حصر خانگی قرار گرفت و ابراهیمی از آنجایی که حاضر نبود در رادیو به سود فرانسوی‌ها سخنرانی کند به صحرای جنوبی الجزایر در روستای آفلو تبعید شد، از آنجایی که ابن بادیس و ابراهیمی این روزها را پیش بینی می‌کردند در سال ۱۹۳۹میلادی روزنامه‌های جمعیت علما و روزنامه شهاب متعلق به ابن بادیس را متوقف کردند تا اینکه مبادا از سوی فرانسوی‌ها برای نشر اباطیل و اکاذیب تحت فشار قرار بگیرند و معتقد بودند «تعطیل بهتر است از نشر اباطیل». | ||
زمانی که | زمانی که ابن بادیس از تبعید ابراهیمی باخبر شد نامه‌ای به این مضمون برایش ارسال کرد: | ||
برادر عزیزم استاد بشیر الابراهیمی ـ سلمه الله ـ السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته | برادر عزیزم استاد بشیر الابراهیمی ـ سلمه الله ـ السلام علیکم ورحمة الله وبرکاته | ||
از موضع شجاعانه و عدالت‌خواهانه شما باخبر شدم و می‌گویم: «الآن ای عمر». | از موضع شجاعانه و عدالت‌خواهانه شما باخبر شدم و می‌گویم: «الآن ای عمر». | ||
| خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
ابراهیمی برای برنامه‌ریزی منهج آموزشی مدارس جمعیت علما «کمیته آموزش عالی» را راه‌اندازی کرد و نتیجه این تلاش‌ها فراهم شدن زمینه ادامه تحصیل برای ده‌ها هزار دانش آموزی بود که مرحله ابتدایی را به پایان رسانده بودند و می‌خواستند تحصیلات خود را کامل کنند. جمعیت علما در سال ۱۹۴۸ میلادی در شهر قسنطینه دبیرستان ابن بادیس را راه‌اندازی کرد و تا قبل از آن دانش آموزان برای تحصیل در مقطع دبیرستان به شهرهای زیتونه در [[تونس]] و قرویین در فاس مغرب مسافرت می‌کردند و برای اولین بار دانش آموخته‌هایی از الجزایر و از دبیرستان ابن بادیس برای تحصیل در مقاطع دانشگاهی به کشورهای مشرق عربی فرستاده شدند. | ابراهیمی برای برنامه‌ریزی منهج آموزشی مدارس جمعیت علما «کمیته آموزش عالی» را راه‌اندازی کرد و نتیجه این تلاش‌ها فراهم شدن زمینه ادامه تحصیل برای ده‌ها هزار دانش آموزی بود که مرحله ابتدایی را به پایان رسانده بودند و می‌خواستند تحصیلات خود را کامل کنند. جمعیت علما در سال ۱۹۴۸ میلادی در شهر قسنطینه دبیرستان ابن بادیس را راه‌اندازی کرد و تا قبل از آن دانش آموزان برای تحصیل در مقطع دبیرستان به شهرهای زیتونه در [[تونس]] و قرویین در فاس مغرب مسافرت می‌کردند و برای اولین بار دانش آموخته‌هایی از الجزایر و از دبیرستان ابن بادیس برای تحصیل در مقاطع دانشگاهی به کشورهای مشرق عربی فرستاده شدند. | ||
در نخستین سال تأسیس دبیرستان | در نخستین سال تأسیس دبیرستان ابن بادیس بیش از هزار دانش آموز از مناطق مختلف الجزایر در این مدرسه ثبت نام کردند. خوابگاه دبیرستان تنها گنجایش هفتصد نفر را داشت و این خوابگاه‌ها مجهز به تخت، کمد، آشپزخانه و سرویس بهداشتی بود. | ||
ابراهیمی حمایت از این دبیرستان در مقابل اشغالگران فرانسوی را بسیار ضروری می‌دانست لذا از شیخ مسجد جامع زیتونه طاهر بن عاشور خواست تا دبیرستان ابن بادیس تابع مسجد زیتونه باشد. ابن عاشور نیز با این طرح موافقت کرد و خطابی رسمی در این زمینه مرقوم داشتند. | ابراهیمی حمایت از این دبیرستان در مقابل اشغالگران فرانسوی را بسیار ضروری می‌دانست لذا از شیخ مسجد جامع زیتونه طاهر بن عاشور خواست تا دبیرستان ابن بادیس تابع مسجد زیتونه باشد. ابن عاشور نیز با این طرح موافقت کرد و خطابی رسمی در این زمینه مرقوم داشتند. | ||
| خط ۱۳۱: | خط ۱۳۱: | ||
=دفاع از الجزایر در فرانسه= | =دفاع از الجزایر در فرانسه= | ||
توطئه‌های فرانسه علیه جمعیت علما متوقف نشد، ابراهیمی در سال ۱۹۵۰ برای پاسخگویی درباره دو قضیه مهم به پاریس فراخوانده شد: | توطئه‌های فرانسه علیه جمعیت علما متوقف نشد، ابراهیمی در سال ۱۹۵۰ برای پاسخگویی درباره دو قضیه مهم به پاریس فراخوانده شد: | ||
اول: خواسته ابراهیمی از دولت فرانسه مبنی بر عدم دخالت در قضایای دینی و آزادی آموزش | اول: خواسته ابراهیمی از دولت فرانسه مبنی بر عدم دخالت در قضایای دینی و آزادی آموزش زبان عربی برای الجزایری‌ها، زیرا فرانسه رژیمی است که ندای سکولاریسم سر می‌دهد، اما نماز، حج، فتوا، وقف و همه امور دینی الجزایر را زیر سلطه خود دارد. | ||
دوم: ابراهیمی معتقد بود الجزایری‌های مقیم [[فرانسه]] حق دارند مسائل دینی و زبان مادری خود را در کلیه نمایندگی‌های جمعیت علما در فرانسه که در سال ۱۹۳۶ توسط ابن بادیس تأسیس شده بود فرا گیرند. | دوم: ابراهیمی معتقد بود الجزایری‌های مقیم [[فرانسه]] حق دارند مسائل دینی و زبان مادری خود را در کلیه نمایندگی‌های جمعیت علما در فرانسه که در سال ۱۹۳۶ توسط ابن بادیس تأسیس شده بود فرا گیرند. | ||
| خط ۲۲۰: | خط ۲۲۰: | ||
سلسلة رموز الاصلاح، مجله بیان | سلسلة رموز الاصلاح، مجله بیان | ||
== پانویس: == | |||
{{پانویس|1}} | {{پانویس|1}} | ||
[[رده: عالمان]] | [[رده: عالمان]] | ||
[[رده: عالمان اهل سنت]] | [[رده: عالمان اهل سنت]] | ||
[[رده: الجزایر]] | [[رده: الجزایر]] | ||