ابوطیب رازی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
</div>
</div>


ابوطيب رازي، (000 – حدود 350ق) متكلم، فقيه و محدث شيعي. نام او در منابع به چشم نمي‏خورد و تنها از روي كنيه‏اش شناسايي مي‏شود. ولادت و زادگاه او روشن نيست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زيرا شاگرد او در 358هجري درگذشت، از اين‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعيد به نظر نمي‌رسد. وي به دليل اينكه مدت زيادي در «ري» اقامت داشت و به همين سبب شهرت او «رازي» است، محتمل است محل وفات او نيز در ري بوده باشد. از دوران كودكي و محل پرورش او اطلاعي نداريم. بخشي از حيات علمي او در بغداد سپري شد ولي روشن نيست در آنجا نزد چه كسي درس خوانده است. از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبري»(م358ق) است كه صاحبنظران به دليل حسن سابقه‏ي شاگردش، وي را نيز قابل اعتماد معرفي نموده‏اند. وي متكلمي چيره‏دست بود. اعتقادات كلامي او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقيده و كافي بودن ايمان قلبي هستند. از كساني كه با وي هم‏روزگار بوده‏اند مي‏توان «محمد بن علي عبدكي» معروف به «ابن عبدك جرجاني»(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامي با وي مخالفت كرده و به مذهب «وعيد»(خلود در آتش و عقاب ابدي صاحبان گناهان كبيره) گرايش داشتند. وي كتاب‏هاي زيادي در باب امامت، فقه و حديث تأليف نمود كه اكنون نام و نشاني از آنها نيست. همچنين كتابي با عنوان «زياره الامام الرضا(ع)» در باره فضيلت و معجزات آن امام نوشته كه به دويست ورقه مي‏رسيد.  
ابوطیب رازی، (000 – حدود 350ق) متكلم، فقیه و محدث شیعی. نام او در منابع به چشم نمی‏خورد و تنها از روی كنیه‏اش شناسایی می‏شود. ولادت و زادگاه او روشن نیست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زیرا شاگرد او در 358هجری درگذشت، از این‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعید به نظر نمی‌رسد. وی به دلیل اینكه مدت زیادی در «ری» اقامت داشت و به همین سبب شهرت او «رازی» است، محتمل است محل وفات او نیز در ری بوده باشد. از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی نداریم. بخشی از حیات علمی او در بغداد سپری شد ولی روشن نیست در آنجا نزد چه كسی درس خوانده است. از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبری»(م358ق) است كه صاحبنظران به دلیل حسن سابقه‏ی شاگردش، وی را نیز قابل اعتماد معرفی نموده‏اند. وی متكلمی چیره‏دست بود. اعتقادات كلامی او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقیده و كافی بودن ایمان قلبی هستند. از كسانی كه با وی هم‏روزگار بوده‏اند می‏توان «محمد بن علی عبدكی» معروف به «ابن عبدك جرجانی»(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامی با وی مخالفت كرده و به مذهب «وعید»(خلود در آتش و عقاب ابدی صاحبان گناهان كبیره) گرایش داشتند. وی كتاب‏های زیادی در باب امامت، فقه و حدیث تألیف نمود كه اكنون نام و نشانی از آنها نیست. همچنین كتابی با عنوان «زیاره الامام الرضا(ع)» در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته كه به دویست ورقه می‏رسید.  




[[رده:عالمان مسلمان]]
[[رده:عالمان مسلمان]]
[[رده:محدث شیعی]]
[[رده:محدث شیعی]]

نسخهٔ ‏۱۱ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۹

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۸:۵۹، ۱۱ اکتبر ۲۰۲۲؛


ابوطیب رازی
نام ابوطیب رازی
القاب و سایر نام‌ها ؟؟؟
زاده ابتدا زمان تولد و سپس مکان
درگذشت ابتدا زمان وفات و سپس مکان
استادان ؟؟؟
شاگردان ؟؟؟
آثار ؟؟؟
دین و مذهب اسلام • تشیع
فعالیت‌ها ؟؟؟

ابوطیب رازی، (000 – حدود 350ق) متكلم، فقیه و محدث شیعی. نام او در منابع به چشم نمی‏خورد و تنها از روی كنیه‏اش شناسایی می‏شود. ولادت و زادگاه او روشن نیست. وفات او در اواسط سده چهارم(حدود 350ق) اتفاق افتاد زیرا شاگرد او در 358هجری درگذشت، از این‌رو درنظر گرفتن مرگ او در اواسط سده چهارم بعید به نظر نمی‌رسد. وی به دلیل اینكه مدت زیادی در «ری» اقامت داشت و به همین سبب شهرت او «رازی» است، محتمل است محل وفات او نیز در ری بوده باشد. از دوران كودكی و محل پرورش او اطلاعی نداریم. بخشی از حیات علمی او در بغداد سپری شد ولی روشن نیست در آنجا نزد چه كسی درس خوانده است. از شاگردان معروف او «ابومحمد حسن بن حمزه طبری»(م358ق) است كه صاحبنظران به دلیل حسن سابقه‏ی شاگردش، وی را نیز قابل اعتماد معرفی نموده‏اند. وی متكلمی چیره‏دست بود. اعتقادات كلامی او برخاسته از مذهب «مرجئه» بود كه قائل به اصالت عقیده و كافی بودن ایمان قلبی هستند. از كسانی كه با وی هم‏روزگار بوده‏اند می‏توان «محمد بن علی عبدكی» معروف به «ابن عبدك جرجانی»(م.ب360ق) و «ابومنصور صرام»(م.ح350ق) را نام برد كه در مباحث كلامی با وی مخالفت كرده و به مذهب «وعید»(خلود در آتش و عقاب ابدی صاحبان گناهان كبیره) گرایش داشتند. وی كتاب‏های زیادی در باب امامت، فقه و حدیث تألیف نمود كه اكنون نام و نشانی از آنها نیست. همچنین كتابی با عنوان «زیاره الامام الرضا(ع)» در باره فضیلت و معجزات آن امام نوشته كه به دویست ورقه می‏رسید.