احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۱:۳۶، ۱۵ اکتبر ۲۰۲۲؛

نام	احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری
القاب و سایر نام‌ها	؟؟؟
زاده	ابتدا زمان تولد و سپس مکان
درگذشت	ابتدا زمان وفات و سپس مکان
استادان	؟؟؟
شاگردان	؟؟؟
آثار	؟؟؟
دین و مذهب	اسلام • تشیع
فعالیت‌ها	؟؟؟

احمد بن ابراهیم بن ابی رافع صیمری، (حدود 285 – قبل 385ق)ابوعبدالله. فقیه و محدث امامی در نیمه دوم سده چهارم هجری. ولادت و وفات او روشن نیست. كهن‏‌ترین استاد او «حسن بن محمد بن جمهور عمی»(م.ح310ق) است كه ظاهراً تا رأس سده چهارم یا اندكی بعد از آن حیات داشته است، بنابراین وی در آن زمان از رشد كافی برخوردار و توانایی نقل حدیث را داشته است، از این رو ولادت او می‏‌بایست در اواخر سده سوم روی داده باشد. در باره تاریخ وفات او تنها می‌‏دانیم كه وی از اساتید «ابن غضائری»(م411ق) و «شیخ مفید»(م413ق) بوده است، بنابراین مرگ او تقریباً در اواخر سده چهارم و احتمالاً در بغداد اتفاق افتاده است. همچنین به گواه اینكه معاصر او «تلعكبری»(م385ق) احتراماً از او نقل حدیث می‏‌كرده، در می‌‏یابیم كه وی از نظر سنی كمی بزرگ‏تر از تلعكبری بوده و پیش از او وفات یافته است. وی از دودمان «آل ابی‏‌رافع» است كه در ترویج فرهنگ شیعه نقش اساسی داشتند. مؤسس این سلسله «ابورافع» است كه غلام آزاد شده رسول گرامی اسلام(ص) و از یاران نزدیك علی بن ابی‌طالب(ع) و امام حسن(ع) بود. نسب او به «عبید الله بن عازب» برادر «براء بن عازب انصاری صیمری» می‏رسد. عبیدالله كاتب امیرالمؤمنین(ع) و نخستین تدوین‏گر نام یاران علی(ع) بود و در جنگ‏ های بسیاری نیز با آن امام مشاركت داشت. وی اصالتاً اهل كوفه بود اما در بغداد سكونت دائم داشت و در همانجا پرورش یافت. تحصیلات خود را در بغداد گذراند و در فقه و حدیث تبحر یافت. وی فردی با دیانت، راستگو و دارای اعتقاد سالمی بود. از اساتید معروف او «احمد بن علویه اصفهانی»(م320ق)، «محمدبن یعقوب كلینی»(م329ق)، «علی بن محمد بن یعقوب كسائی»، «احمد بن محمد بن سعیدبن عقده»(م333ق) و «محمد بن همام اسكافی»(م336ق) هستند. وی همچنین نزد «ابوطالب محمد بن احمد بن اسحاق» و «احمد بن محمد بن زیاد» حدیث شنیده است. پس از آن در بغداد شاگردان چندی تربیت كرد كه معروف‏ترین آنها «شیخ مفید»، «ابن غضائری»، «ابوطالب بن عزور» و «احمدبن عبدون»(م423ق) هستند. از معاصران او در بغداد «هارون بن موسی تلعكبری»(م385ق) و «ابوالمفضل شیبانی»(م387ق) هستند. وی تألیفاتی داشته كه برخی از آنها چنین‌‏اند: «الكشف فیما یتعلق بالسقیفه»، «الاشربه و ما حلل منها و ما حرم»، «الفضائل» در باره فضیلت اهل‏‌بیت(ع)، «الضعفاء»(در باره تاریخ ائمه)، «السرائر»(در باره مطاعن خلفاء)، و «كتاب النوادر»(در باره تازه‌‏های حدیث).