احمد بن اسماعیل بن عبدالله قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن اسماعيل بن عبدالله قمي، (000 – قبل 359ق) ابوعلي بجلي معروف به «سمكه». فقيه، اديب، محدث شيعي و نويسنده كتاب‏هايي كه نظير آن نوشته نشد. ولادت او در نيمه دوم سده سوم هجري روي داد و وفات او پيش از 359هجري در قم اتفاق افتاده است. تبار او عرب بودند و در كوفه سكونت داشتند. پدرش «اسماعيل بن عبدالله» از شاگردان ويژه «احمدبن ابي عبدالله برقي»(م274ق) بود كه در قم سكونت داشت و تحت تربيت برقي رشد يافت. وي نيز در قم پرورش يافت و نزد پدر و ديگر اساتيد قم شاگردي نمود و بزودي در فقه و حديث تبحر يافت. وي در نگاه صاحبنظران كاملاً مورد اعتماد و راستگو معرفي شده است. نجاشي و ديگران او را اهل فضل و علم و ادب معرفي نموده‏اند. وي با اينكه فردي پركار و نوشته‏هاي حديثي بسيار داشته است اما اكنون احاديث اندكي از او در منابع شيعه به چشم مي‏خورد، از اين‏رو اساتيد و شاگردان او را به‏طور كامل نمي‏توانيم شناسايي كنيم. وي در قم گويا از «احمد بن ادريس قمي»(م306ق) روايت مي‏گرفته است. چنانكه گاهي به‏صورت مستقيم از «احمد بن ابي‏عبدالله برقي»(م274ق) نيز نقل حديث مي‏نموده است. از شاگردان او «ابوالفضل محمد بن حسين بن عميد»(م359ق) است كه خود استاد «جعفر بن قولويه قمي»(م367ق) بوده است. وي تأليفاتي فراوان و نيكو داشته است كه به گفته «ابن عميد» نظير آن تاكنون نوشته نشده است. از جمله آثار او «كتاب العباسي» است كه در باره تاريخ دولت عباسي به رشته تحرير در آمد و به ده‏هزار ورقه مي‏رسيد. نجاشي گزارشات «امين عباسي»(193 تا 198ق) را از اين كتاب مرور كرده است. از ديگر آثار او «كتاب الامثال»، «رساله الي ابي‏الفضل بن عميد» و چندين رساله ديگر است.