احمد بن حسن بن سعید بن عثمان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
|} | |} | ||
</div> | </div> | ||
احمد بن حسن بن سعيد بن عثمان، (حدود250 – قبل 333ق)ابوعبدالله قرشي اهوازي كوفي. محدث شيعي. در بعضي از روايات(شواهد التنزيل، ج2ص463) از او با لقب «خزاز» ياد شده است كه در اينصورت ممكن است وي در بهعملآوردن پوست خز و فروش آن دست داشته و از اين راه كسب درآمد ميكرده است. وفات او پيش از 333هجري و احتمالاً در بغداد روي داد، زيرا از شاگردان او «ابن عقده كوفي» است كه در 333هجري وفات يافته و در بغداد سكونت داشته است. ولادت او با توجه به اينكه وي در منابع، جزء سالخوردگان بهشمار نيامده است، ميتواند حدود 250هجري بوده باشد. وي در كوفه پرورش يافت و احتمالاً زادگاه او نيز همانجا بوده است. از نسبت «قرشي» بر ميآيد كه وي عربي اصيل و از تبار قريشيان مدينه بوده است. پدرش از عالمان حديث است كه از «حصين بن مخارق سلولي» رواياتي در باره فضيلت علي(ع) دارد. قرائن حاكي از آن است كه وي بيشترين معلومات خود را نزد پدرش اخذ نموده است، زيرا عليرغم روايات و گزارشات فراوان او، هيچگاه از غير پدرش چيزي نقل نكرده است. وي پس از اينكه نزد پدرش بهرههاي فراوان برد، به بغداد آمد و شاگردان چندي تربيت نمود كه در ميان آنان، برخي از رجال اهلسنت نيز ديده ميشوند. از شاگردان سني او «عمر بن حسن بغدادي» است كه در چند مورد از وي در باره فضيلت اميرالمؤمنين(ع) نقل حديث كرده است. وي در سلسله اسناد بعضي از احاديث، لقب «اهوازي» نيز دارد، از اينرو ممكن است مدتي در اهواز بهسر ميبرده است. در باره اعتقاد او سخن قاطعي نميتوان گفت اما به گواه اينكه سلسله احاديثي كه وي از پدرش نقل ميكند بعضاً به «زيدبن علي(ع)» متصل است و همچنين با توجه به اينكه شاگردان او «ابن عقده كوفي» و «ابوالفرج اصفهاني»(م356ق) احتمالاً بر مذهب زيديه پايبندي داشتند، چنين گمان ميرود كه او نيز شيعه زيدي بوده است. نجاشي نام او را در رجال خود، جزء نويسندگان شيعه ذكر نموده و ضمن اينكه كتاب «النوادر»(تازههاي حديث) را بدو منسوب دانست، احتمال داده است كه اين كتاب از جمله كتابهاي پايه و در رديف اصول چهارصدگانه شيعه بوده باشد. | |||
نسخهٔ ۲۳ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۱۰
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۹:۱۰، ۲۳ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن حسن بن سعید بن عثمان |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن حسن بن سعيد بن عثمان، (حدود250 – قبل 333ق)ابوعبدالله قرشي اهوازي كوفي. محدث شيعي. در بعضي از روايات(شواهد التنزيل، ج2ص463) از او با لقب «خزاز» ياد شده است كه در اينصورت ممكن است وي در بهعملآوردن پوست خز و فروش آن دست داشته و از اين راه كسب درآمد ميكرده است. وفات او پيش از 333هجري و احتمالاً در بغداد روي داد، زيرا از شاگردان او «ابن عقده كوفي» است كه در 333هجري وفات يافته و در بغداد سكونت داشته است. ولادت او با توجه به اينكه وي در منابع، جزء سالخوردگان بهشمار نيامده است، ميتواند حدود 250هجري بوده باشد. وي در كوفه پرورش يافت و احتمالاً زادگاه او نيز همانجا بوده است. از نسبت «قرشي» بر ميآيد كه وي عربي اصيل و از تبار قريشيان مدينه بوده است. پدرش از عالمان حديث است كه از «حصين بن مخارق سلولي» رواياتي در باره فضيلت علي(ع) دارد. قرائن حاكي از آن است كه وي بيشترين معلومات خود را نزد پدرش اخذ نموده است، زيرا عليرغم روايات و گزارشات فراوان او، هيچگاه از غير پدرش چيزي نقل نكرده است. وي پس از اينكه نزد پدرش بهرههاي فراوان برد، به بغداد آمد و شاگردان چندي تربيت نمود كه در ميان آنان، برخي از رجال اهلسنت نيز ديده ميشوند. از شاگردان سني او «عمر بن حسن بغدادي» است كه در چند مورد از وي در باره فضيلت اميرالمؤمنين(ع) نقل حديث كرده است. وي در سلسله اسناد بعضي از احاديث، لقب «اهوازي» نيز دارد، از اينرو ممكن است مدتي در اهواز بهسر ميبرده است. در باره اعتقاد او سخن قاطعي نميتوان گفت اما به گواه اينكه سلسله احاديثي كه وي از پدرش نقل ميكند بعضاً به «زيدبن علي(ع)» متصل است و همچنين با توجه به اينكه شاگردان او «ابن عقده كوفي» و «ابوالفرج اصفهاني»(م356ق) احتمالاً بر مذهب زيديه پايبندي داشتند، چنين گمان ميرود كه او نيز شيعه زيدي بوده است. نجاشي نام او را در رجال خود، جزء نويسندگان شيعه ذكر نموده و ضمن اينكه كتاب «النوادر»(تازههاي حديث) را بدو منسوب دانست، احتمال داده است كه اين كتاب از جمله كتابهاي پايه و در رديف اصول چهارصدگانه شيعه بوده باشد.