احمد بن حسین بن اسحاق بن شعبه: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن حسین بن اسحاق بن شعبه، (حدود 278 – حدود 346ق)ابوعلی حافظ. محدث شیعی. ولادت و وفات او در دست نیست. تحقیقات به‏ عمل آمده حاكی از آن است كه وی با «عبدالعزیز بن یحیی جلودی بصری»(م332ق)، «عبدالجبار بن شیران»، «ابوبكر احمد بن عبدالعزیز جوهری»(صاحب كتاب السقیفه)، هم‏‌بحث و هم‌‏روزگار بوده است زیرا همه اینها از شاگردان «محمد بن زكریا غلابی بصری»(م298ق) بوده‌‏اند. بنابراین تولد او را می‏‌توان دو دهه پیش از وفات این استادش تخمین زد، یعنی حدود 278هجری. از سوی دیگر وی استاد «احمد بن علی بن نوح سیرافی»(م410ق) بوده و ابن‏‌نوح حداقل بین سال‏‌های 342 تا 352هجری در بصره رفت و آمد داشته است. بنابراین وفات او بین سال‌‏های مذكور(حدود 346ق) بوده است. وی اهل بصره بود و احتمالاً تا آخر عمر نیز در آنجا بوده است. وی در بصره احادیث زیادی شنید و روایات فراوانی در خاطرش حفظ نمود چندان‏كه لقب «حافظ» به او داده‏‌اند. پس از آن مجلس درسی ترتیب داد و اندوخته‌‏های خویش را به شاگردانش القاء نمود. با این حال در منابع روایی، هیچ حدیثی از او به چشم نمی‌‏خورد از این‌‏رو اساتید و شاگردان او جز آنچه پیش از این اشاره نمودیم، كسی دیگر را نمی‌‏شناسیم. نجاشی نخستین كسی است كه نام او را در ذیل شرح ‏حال استادش ذكر نموده است. اما چون دارای اثر تألیفی نبوده است به‏‌صورت مستقل به شرح‌‏حال او نپرداخته است.