عبدالله بن منازل: تفاوت میان نسخه‌ها

جز (تمیزکاری)
جز (جایگزینی متن - ' های ' به '‌های ')
 
(۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۳۳: خط ۳۳:
=گفتار=
=گفتار=


هیچ کس از یک فریضه کوتاه نمی‌آید، مگر اینکه خداوند متعال او را به ضایع کردن سنت لعنت می کند و در شرف ابتلا به بدعت قرار نمی‌گیرد.
هیچ کس از یک فریضه کوتاه نمی‌آید، مگر اینکه خداوند متعال او را به ضایع کردن سنت لعنت می‌کند و در شرف ابتلا به بدعت قرار نمی‌گیرد.


بهترین زمان های عمرت:1- زمانی که از هوای نفس خود نجات می یابی.2- زمانی که از سوءظن دوری می کنی.
بهترین زمان‌های عمرت:1- زمانی که از هوای نفس خود نجات می‌یابی.2- زمانی که از سوءظن دوری می‌کنی.


به زبان حال خود بپرداز و از عیب جویی دیگران بپرهیز <ref>لواقح الأنوار فی طبقات الأخیار، عبدالوهّاب الشعرانی، ج1، ص91-93</ref>.  
به زبان حال خود بپرداز و از عیب جویی دیگران بپرهیز <ref>لواقح الأنوار فی طبقات الأخیار، عبدالوهّاب الشعرانی، ج1، ص91-93</ref>.  

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۷

ابومحمد عبدالله بن محمد ابن منازل از علمای اهل سنت و جماعت و از صوفیان برجسته در قرن چهارم هجری بود[۱].

نام ابو محمد عبدالله بن محمدابن منازل
اساتید حمدون القصار
درگذشت 329یا330ق

دیدگاه بزرگان در مورد او

دیدگاه عبدالرحمن سلمی

ابوعبدالرحمن السلمی درباره او گفته است که او از بزرگان مشایخ بود و طریقه منحصر به فردی داشت.

دیدگاه ابوالقاسم قشیری

ابوالقاسم قشیری درباره او گفته است که او از مشایخ طریقه ملاتیه بود و از پرهیزگاران دوران خود به حساب می‌آمد[۲].

اساتید

از حمدون القصار همراه شد و روش او (طریقه ملاتیه) را از او فراگرفت. او عالم به ظاهر شرع بود و احادیث بسیار نوشته و نقل کرد و ابوعلی ثقفی او را گرامی‌داشت، محترم شمرده و ارج نهاد.

وفات

وی در سال 329 یا 330 هجری قمری در نیشابور درگذشته است.

گفتار

هیچ کس از یک فریضه کوتاه نمی‌آید، مگر اینکه خداوند متعال او را به ضایع کردن سنت لعنت می‌کند و در شرف ابتلا به بدعت قرار نمی‌گیرد.

بهترین زمان‌های عمرت:1- زمانی که از هوای نفس خود نجات می‌یابی.2- زمانی که از سوءظن دوری می‌کنی.

به زبان حال خود بپرداز و از عیب جویی دیگران بپرهیز [۳].

برای انسان یک نفس خالصانه و با اخلاص بودن تا آخر دنیا برای او موثر است.

هر که خود را در نزد مردم برتری بخشید، باید خود را نزد ایشان خوار شمرد (تواضع کند)، آیا ندیدی که ابراهیم(ع) که خداوند او را هنگامی که به مقام خلیل اللهی رساند او به خداوند عرض کرد: و مرا و پسرانم را از پرستش بت ها بازدار ﴿واجنبنی وَبنی أَن نعْبد الْأَصْنَام﴾. بندگی یعنی رجوع در همه چیز به خدای متعال در حد وسع انسان[۴].

پانویس

  1. طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص277-280، دار الکتب العلمیة، ط2003
  2. الرسالة القشیریة، أبو القاسم القشیری، ص25
  3. لواقح الأنوار فی طبقات الأخیار، عبدالوهّاب الشعرانی، ج1، ص91-93
  4. عبدالله بن منازل