جعفر الخلدی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '=پانویس=↵{{پانویس|1}}↵↵[[رده:' به '== پانویس == {{پانویس}} [[رده:') |
جز (تمیزکاری) |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''جَعْفَر الْخُلْدِیِّ''' که اسمش جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصیر أَبُو مُحَمَّد الْخَواص، و کنیه‌اش | '''جَعْفَر الْخُلْدِیِّ''' که اسمش جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصیر أَبُو مُحَمَّد الْخَواص، و کنیه‌اش أبامحمد، یکی از علماء اهل سنت و جماعت و از اعلام [[تصوف]] سنی در قرن چهارم هجری بود<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص326-330، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>؛ابوعبدالرحمن السلمی در مورد او می‌گوید: «او یکی از اهل فتوا در میان مشایخ بود و دارای شان و جایگاه بالا و گفتاری نیکو بود. او محل مراجعه صوفیان بود. آثار و سیره او نیز محل مراجعه اهل [[تصوف]] بوده است». زرکلی نیز می‌گوید: «او در عصر خود شیخ [[صوفیه]] در [[بغداد]] بود و در علم [[حدیث]] نیز اعلم علمای عصر خود بوده است». | ||
=زندگی= | =زندگی= | ||
او در بغداد پایتخت [[عراق]] به سال 253 هـ برابر با 867 میلادی به دنیا آمد و در همانجا رشد یافت، به این دلیل به او "الخُلدی" می‌گوید چون | او در بغداد پایتخت [[عراق]] به سال 253 هـ برابر با 867 میلادی به دنیا آمد و در همانجا رشد یافت، به این دلیل به او "الخُلدی" می‌گوید چون نسب او به "قصر الخلد" بغداد می‌رسد. بلکه [[جنید بغدادی|جنید]] او را به این امر فرا خواند و مکلف کرد و او را «الخواص» نامیدند زیرا حصیری(خوص) که همان برگ خرما است می‌فروخت. او با جنید همراه بود و به همراهی او مشهور شد، چنانکه با الحسین النوری، رویماً بن أحمد، سمنون بن حمزة، أَبا محمد الجریری و سایر شیوخ همراه بود. بیش از 60 [[حج]] به جا آورد و حدیث را فراگرفت و نقل کرده است. وی در سال 348 هجری قمری در بغداد وفات یافت و مدفن او در شونیزیه در جوار قبر [[سری سقطی|سری السقطی]] و جنید است. | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده:تصوف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۰۶
| نام | جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصیر أَبُو مُحَمَّد الْخَواص |
|---|---|
| نامهای دیگر | جَعْفَر الْخُلْدِیِّ |
| درگذشت | 348ق |
جَعْفَر الْخُلْدِیِّ که اسمش جعْفَر بن مُحَمَّد بن نصیر أَبُو مُحَمَّد الْخَواص، و کنیه‌اش أبامحمد، یکی از علماء اهل سنت و جماعت و از اعلام تصوف سنی در قرن چهارم هجری بود[۱]؛ابوعبدالرحمن السلمی در مورد او می‌گوید: «او یکی از اهل فتوا در میان مشایخ بود و دارای شان و جایگاه بالا و گفتاری نیکو بود. او محل مراجعه صوفیان بود. آثار و سیره او نیز محل مراجعه اهل تصوف بوده است». زرکلی نیز می‌گوید: «او در عصر خود شیخ صوفیه در بغداد بود و در علم حدیث نیز اعلم علمای عصر خود بوده است».
زندگی
او در بغداد پایتخت عراق به سال 253 هـ برابر با 867 میلادی به دنیا آمد و در همانجا رشد یافت، به این دلیل به او "الخُلدی" می‌گوید چون نسب او به "قصر الخلد" بغداد می‌رسد. بلکه جنید او را به این امر فرا خواند و مکلف کرد و او را «الخواص» نامیدند زیرا حصیری(خوص) که همان برگ خرما است می‌فروخت. او با جنید همراه بود و به همراهی او مشهور شد، چنانکه با الحسین النوری، رویماً بن أحمد، سمنون بن حمزة، أَبا محمد الجریری و سایر شیوخ همراه بود. بیش از 60 حج به جا آورد و حدیث را فراگرفت و نقل کرده است. وی در سال 348 هجری قمری در بغداد وفات یافت و مدفن او در شونیزیه در جوار قبر سری السقطی و جنید است.
گفتار
بنده لذت پرداختن به رضای حق را نمی‌یابد تا زمانی که نفس را علایق نبریده است. زیرا اهل حقایق قبل از اینکه پیوندها آنها را از رضایت خدا دور کنند پیوندهایی را که آنها را از حقیقت دور می‌کند قطع می‌کنند.
عاشق تلاش می‌کند تا عشق خود را پنهان کند عشق از هر چیزی جز اشتهار به آن و هر چیزی که به عشق خیانت باشد تا زمانی که آن عشق ظاهر شود امتناع می‌ورزد[۲].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص326-330، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ جعفر الخلدی