ابن نجید سلمی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - '[[رده: ' به '[[رده:') |
جز (جایگزینی متن - 'بزرگترین' به 'بزرگترین') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''ابن نجید السّلمیّ''' او أَبُو عَمْرو إِسْمَاعیل بن نجید بن أَحْمد بن یُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمیّ النیشابوری بود. او یکی از علمای [[تصوف]] [[اهل سنت]] در قرن چهارم بود. نوه اش [[ابوعبدالرحمان سلمی|ابوعبدالرحمن سلمی]] در مورد او | '''ابن نجید السّلمیّ''' او أَبُو عَمْرو إِسْمَاعیل بن نجید بن أَحْمد بن یُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمیّ النیشابوری بود. او یکی از علمای [[تصوف]] [[اهل سنت]] در قرن چهارم بود. نوه اش [[ابوعبدالرحمان سلمی|ابوعبدالرحمن سلمی]] در مورد او می‌گوید: او یکی از بزرگترین مشایخ تصوف در زمان خودش بود و در تنهایی روزگار گذرانده و بر حفاظت از اوقات کوشا بود<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص339-341، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. [[ابوالقاسم قشیری]] از بزرگی جایگاه او با عبارت «کان کبُیر الشأن» یاد می‌کند و ذهبی او را شیخ امام القدوه، الربانی محدث، شیخ نیشابور، رئیس [[طریقت]] و شخص مورد وثوق در [[خراسان]] معرفی می‌کند <ref>سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص146-148</ref>. | ||
او در سال 272 هجری قمری متولد شد و با ابوعثمان الحیری که از بزرگترین اصحاب او بود و آخرین اصحابش بود که که به دیار باقی شتافت و با [[جنید بغدادی]] ملاقات کرد. حدیث شنید و نقل کرد و از ثقات بود. وفات او در ربیع الاول سال 366 هجری قمری منطبق با 977 و گفته شده در سال 365 هجری قمری نیز گفته شده است. | او در سال 272 هجری قمری متولد شد و با ابوعثمان الحیری که از بزرگترین اصحاب او بود و آخرین اصحابش بود که که به دیار باقی شتافت و با [[جنید بغدادی]] ملاقات کرد. حدیث شنید و نقل کرد و از ثقات بود. وفات او در ربیع الاول سال 366 هجری قمری منطبق با 977 و گفته شده در سال 365 هجری قمری نیز گفته شده است. | ||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
أبا مسلم الکجی، عبدالله بن [[احمد بن حنبل|أحمد بن حنبل]]، محمد بن أیوب البجلی، محمد بن إبراهیم البوشنجی، ابراهیم بن أبی‌طالب، | أبا مسلم الکجی، عبدالله بن [[احمد بن حنبل|أحمد بن حنبل]]، محمد بن أیوب البجلی، محمد بن إبراهیم البوشنجی، ابراهیم بن أبی‌طالب، علی بن الجنید الرازی، جعفر بن أحمد بن نصر و علمایی از این دست بوده‌اند. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۵۹
| نام | أَبُو عَمْرو إِسْمَاعُِیل بن نجُید بن أَحْمد بن ُیُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمُِیّ النُیشابورُی |
|---|---|
| نامهای دیگر | ابن نجُید السّلمُِیّ |
| درگذشت | 366ق |
ابن نجید السّلمیّ او أَبُو عَمْرو إِسْمَاعیل بن نجید بن أَحْمد بن یُوسُف بن سَالم بن خَالِد السّلمیّ النیشابوری بود. او یکی از علمای تصوف اهل سنت در قرن چهارم بود. نوه اش ابوعبدالرحمن سلمی در مورد او می‌گوید: او یکی از بزرگترین مشایخ تصوف در زمان خودش بود و در تنهایی روزگار گذرانده و بر حفاظت از اوقات کوشا بود[۱]. ابوالقاسم قشیری از بزرگی جایگاه او با عبارت «کان کبُیر الشأن» یاد می‌کند و ذهبی او را شیخ امام القدوه، الربانی محدث، شیخ نیشابور، رئیس طریقت و شخص مورد وثوق در خراسان معرفی می‌کند [۲].
او در سال 272 هجری قمری متولد شد و با ابوعثمان الحیری که از بزرگترین اصحاب او بود و آخرین اصحابش بود که که به دیار باقی شتافت و با جنید بغدادی ملاقات کرد. حدیث شنید و نقل کرد و از ثقات بود. وفات او در ربیع الاول سال 366 هجری قمری منطبق با 977 و گفته شده در سال 365 هجری قمری نیز گفته شده است.
اساتید
أبا مسلم الکجی، عبدالله بن أحمد بن حنبل، محمد بن أیوب البجلی، محمد بن إبراهیم البوشنجی، ابراهیم بن أبی‌طالب، علی بن الجنید الرازی، جعفر بن أحمد بن نصر و علمایی از این دست بوده‌اند.
شاگردان
نوه‌اش أبوعبدالرحمن السلمی، أبوعبدالله الحاکم، أبونصر أحمد بن عبدالرحمن الصفار، عبدالرحمن بن حمدان النصروی، عبدالقاهر بن طاهر الأصولی، أبونصر عمر بن قتادة، أبوالعلاء صاعد بن محمد القاضی، أبونصر محمد بن عبدش، أبوحفص عمر بن مسرور و دیگرانی از این دست بوده‌اند.
گفتار
هر کس در یکی از اوقاتی که خداوند بر او واجب کرده است، فریضه ای را ترک کند، لذت آن واجب را از خود منع می‌کند، هرچند برای لحظه ای باشد.
بنده تا زمانی که اعمالش به ریا و ادعا آلوده باشد در درگاه الهی عبد محسوب نمی‌شود[۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص339-341، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج16، ص146-148
- ↑ ابن نجید السلمی