سمنون بن حمزة: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' می خواند' به ' می‌خواند') |
جز (جایگزینی متن - ' می س' به ' می‌س') |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أبوالحسن سمنون بن حمزة الخواص''' او یکی از علما و بزرگان تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود.<ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص158-162، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref> او به "سمنون المحبّ" ملقب شده بود زیرا غزلیاتی در رثای عشق الهی | '''أبوالحسن سمنون بن حمزة الخواص''' او یکی از علما و بزرگان تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود.<ref>طبقات الصوفیة، تألیف: أبو عبدالرحمن السلمی، ص158-162، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref> او به "سمنون المحبّ" ملقب شده بود زیرا غزلیاتی در رثای عشق الهی می‌سرود. لکن او خودش را "سمنون الکذاب" می‌خواند زیرا می‌گفت من حظ و بهره ای جز تو (خداوند تبارک و تعالی) ندارم پس هرچه می‌خواهی مرا امتحان کن. پس بیمار شد و با این حال در مکتب خانه ها می‌رفت و به بچه ها می‌گفت: «ادعوا لعمکم الکذّاب». او اصالتش از [[بصره]] بود ولی در [[بغداد]] زندگی می‌کرد و تحت تاثیر و تربیت [[سری سقطی|السری السقطی]]، أبا أحمد القلانسی و محمد بن علی القصاب بود. گویند در شبانه روز پانصد رکعت نماز می‌خواند. | ||
وی در سال 298 هجری قمری در بغداد وفات یافت و در مقبره الشونیزیة به خاک سپرده شد<ref>وفیات الأعیان وأنباء أبناء الزمان، تألیف: ابن خلکان، ج4، ص295</ref>. | وی در سال 298 هجری قمری در بغداد وفات یافت و در مقبره الشونیزیة به خاک سپرده شد<ref>وفیات الأعیان وأنباء أبناء الزمان، تألیف: ابن خلکان، ج4، ص295</ref>. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۴۹
| نام | أبوالحسن سمنون بن حمزة الخواص |
|---|---|
| نامهای دیگر | سمنون المحب ،سمنون الکذاب |
| درگذشت | 298ق |
أبوالحسن سمنون بن حمزة الخواص او یکی از علما و بزرگان تصوف اهل سنت در قرن سوم هجری بود.[۱] او به "سمنون المحبّ" ملقب شده بود زیرا غزلیاتی در رثای عشق الهی می‌سرود. لکن او خودش را "سمنون الکذاب" می‌خواند زیرا می‌گفت من حظ و بهره ای جز تو (خداوند تبارک و تعالی) ندارم پس هرچه می‌خواهی مرا امتحان کن. پس بیمار شد و با این حال در مکتب خانه ها می‌رفت و به بچه ها می‌گفت: «ادعوا لعمکم الکذّاب». او اصالتش از بصره بود ولی در بغداد زندگی می‌کرد و تحت تاثیر و تربیت السری السقطی، أبا أحمد القلانسی و محمد بن علی القصاب بود. گویند در شبانه روز پانصد رکعت نماز می‌خواند. وی در سال 298 هجری قمری در بغداد وفات یافت و در مقبره الشونیزیة به خاک سپرده شد[۲].