کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب)
آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب)
نام	آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب)
پدیدآوران	پژوهشگاه مطالعات تقریبی
زبان	فارسی
زبان اصلی	فارسی
سال نشر	1400 ش
ناشر	پژوهشگاه مطالعات تقریبی وابسته به مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی
تعداد صفحه	314
موضوع	محمدعلی تسخیری; مجتهدان و علما; سرگذشتنامه;
شابک	0 - 333- 167 - 964 - 978
	v; t; e;

وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب)
وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب)
نام	وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب)
پدیدآوران	پژوهشگاه مطالعات تقریبی
زبان	فارسی
زبان اصلی	فارسی
سال نشر	1401 ش
ناشر	پژوهشگاه مطالعات تقریبی وابسته به مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی
تعداد صفحه	281
موضوع	وحدت اسلامی; تقریب مذاهب; همبستگی; جنبه‌های مذهبی; اسلام;
شابک	7 - 350 - 167 - 964 - 978
	v; t; e;

جنگ‌ و صلح در اسلام با تاکید بر سیره نبوی
جنگ‌ و صلح در اسلام با تاکید بر سیره نبوی
نام	جنگ‌وصلح در اسلام با تاکید بر سیره نبوی
پدیدآوران	محمد رحمانی
زبان	فارسی
زبان اصلی	فارسی
سال نشر	1402 ش
ناشر	پژوهشگاه مطالعات تقریبی وابسته به مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی
تعداد صفحه	227
موضوع	جنگ; جنبه‌های مذهبی; اسلام;
شابک	3 - 387 - 167 - 964 - 978
	v; t; e;

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۴۹

جنگ و صلح در اسلام (با تأکید بر سیره نبوی(ص)

از نظر اسلام جنگ اگر برای دفاع از هویت و کیان یک کشور باشد بسیار پسندیده و لازم است، اما جنگطلبی و پیشقدم شدن در آن هرگز در اسلام سفارش نشده است، بنابراین اسلام دین صلح و آرامش است و این آرامش تا زمانی که عزت مسلمانان و بلکه شرافت انسانها را خدشهدار نکند، مطلوب و قابل قبول است. در فرهنگ اسلام، هر مسلمانی با مسلمان دیگر برادر است: ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ﴾، و نسبت به غیرمسلمان دوست و مدافع است: «مَن آذى ذِمّياً فَأنا خَصْمُهُ» ، و حتی اگر مسلمانی به کافر توهین کند حدّ خدا بر او جاری میگردد: «مَن قَذَفَ ذِمّيّاً حُدَّ لَهُ يومَ القِيامَةِ بِسياط مِن نار» . بنابراین: اسلام، آئين فطرت است و هرگز با احساسات طبيعى و انسانى ضدّيت ندارد. در فرهنگ اسلام صلح مقدم بر جنگ است و تا زمانی که دشمن سرِ جنگ نداشته باشد باید در صلح و آرامش زندگی کرد. امام علی(ع) فرمود: «هرگز درخواست صلحى را كه از سوى دشمن به تو پيشنهاد شود و رضاى خدا در آن باشد رد مكن، زيرا آرامش سربازان، آسايش تو نیز خواهد بود، و از ‌اندوه‌هايت کاسته گردد و شهرهايت ايمن مانَد».

معرفی:

یکی از اصلی ترین شعارهای مردم و انقلابیون و رهبران انقلاب اسلامی ایران وحدت امت اسلامی بود. شاید در کنار مفاهیمی همچون استکبارستیزی و ولایت فقیه، وحدت و اتحاد امت اسلامی بیشترین کاربرد را در کلام شخصیت های برجستۀ انقلاب اسلامی داشت. سخنان بجای مانده از امام خمینی و تعاملی که با جمعیت های مختلف اسلامی داشتند خود نشان از اهتمام ایشان به این امر دارد. یکی از اصلی ترین شعارهای مردم و انقلابیون و رهبران انقلاب اسلامی ایران وحدت امت اسلامی بود. شاید در کنار مفاهیمی همچون استکبارستیزی و ولایت فقیه، وحدت و اتحاد امت اسلامی بیشترین کاربرد را در کلام شخصیت های برجستۀ انقلاب اسلامی داشت. سخنان بجای مانده از امام خمینی و تعاملی که با جمعیت های مختلف اسلامی داشتند خود نشان از اهتمام ایشان به این امر دارد.

===================================================================

متن
فهرست

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{جعبه اطلاعات شخصیت
+{{جعبه اطلاعات کتاب
-| عنوان = احمد بن مهران
+| عنوان = جنگ‌ و صلح در اسلام با تاکید بر سیره نبوی
-| تصویر = احمد بن علی بن حسین بن رنجویه.jpg
+| تصویر = جنگ و صلح در اسلام با تأکید بر سیره نبوی.png
-| نام = احمد بن مهران
+| نام = جنگ‌وصلح در اسلام با تاکید بر سیره نبوی
-| نام‌های دیگر =
+| پدیدآوران = محمد رحمانی
-| سال تولد = 230 [[سال قمری|قمری]]
+| زبان = فارسی
-| تاریخ تولد =
+| زبان اصلی = فارسی
-| محل تولد =
+| ترجمه =
-| سال درگذشت = 305 قمری
+| سال نشر = 1402 ش
-| تاریخ درگذشت =
+| ناشر = [[پژوهشگاه مطالعات تقریبی]] وابسته به [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]
-| محل درگذشت =
+| تعداد صفحه = 227
-| استادان = [[عبدالعظیم حسنی|عبدالعظیم بن عبدالله حسنی]]
+| موضوع = {{فهرست جعبه افقی |[[جنگ]] |جنبه‌های مذهبی |[[اسلام]]  }}
-| شاگردان = {{فهرست جعبه عمودی |[[محمد بن یعقوب کلینی]] |محمد بن احمد مکتب }}
+| شابک =  3 - 387 - 167 - 964 - 978
-| دین = [[اسلام]]
-| مذهب = [[مذهب شیعه|شیعه]]
-| آثار =
-| فعالیت‌ها = [[فقیه]]، [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]]
-| وبگاه =
 }}
-'''احمد بن مهران'''، (حدود 230 – حدود 305ق)[[فقیه]] و [[محدّث|محدث]] [[مذهب شیعه|شیعی]] است.  از اساتید او [[عبدالعظیم حسنی|عبدالعظیم بن عبدالله حسنی]] است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است.  زندگی و تحصیلات او بیشتر در [[قم]] و [[ری]] سپری شد. شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون [[محمد بن یعقوب کلینی]](م329ق) و [[محمد بن احمد مکتب]] به چشم می‏‍‎‌خورند.
+جنگ و صلح در اسلام (با تأکید بر سیره نبوی(ص)
-== معرفی اجمالی ==
+از نظر اسلام جنگ اگر برای دفاع از هویت و کیان یک کشور باشد بسیار پسندیده و لازم است، اما جنگطلبی و پیشقدم شدن در آن هرگز در اسلام سفارش نشده است، بنابراین اسلام دین صلح و آرامش است و این آرامش تا زمانی که عزت مسلمانان و بلکه شرافت انسانها را خدشهدار نکند، مطلوب و قابل قبول است.
-احمد بن مهران، فقیه و شیعی است. کنیه او در منابع نیامده است. تاریخ تولد و وفات او به‏ خوبی روشن نیست، اما از معاصران او [[علی بن ابراهیم بن هاشم قمی]](م.ب307ق) است که با هم نزد محمد بن علی(شاگرد ابوبصیر) روایاتی شنیده‏‌اند. هم‌چنین دیگر معاصر او [[احمد بن ادریس قمی]](م306ق) است که احتمالاً در قم با یکدیگر هم‌‏صحبت بوده‌‏اند. بنابراین وفات او تقریباً در دهه نخست سده چهارم اتفاق افتاده است. از اساتید او «عبدالعظیم بن عبدالله حسنی» است که اندکی پیش از 250 هجری وفات یافته است، بنابراین وی هنگام شاگردی نزد عبدالعظیم، از سن کافی برخوردار بوده و شاید بتوان تولد او را تقریباً در 230 هجری تخمین زد. زندگی و تحصیلات او بیشتر در قم و ری سپری شد و روایات او از عبدالعظیم حسنی نیز مربوط به زمانی است که [[عبدالعظیم حسنی|عبدالعظیم]] تازه وارد ری شده بود. وی پس از این‌که در [[علوم حدیث]] تبحر یافت شاگردان چندی تربیت نمود که در میان آن‌ها بزرگانی چون «محمد بن یعقوب کلینی»(م329ق) و «محمد بن احمد مکتب» به چشم می‏‍‎‌خورند. در باره ارزش روایات او اگرچه [[ابن غضائری]](م411ق) بدون ذکر هیچ دلیلی، احادیث او را بی‌‏اعتبار و ضعیف دانسته است، اما بسیاری از صاحب نظران، سخن ابن‌‏غضائری را نادیده گرفته و بر ارزش روایات او تأکید نموده‌‏اند. [[شیخ کلینی]] که از شاگردان پرآوازه اوست، در [[اصول کافی|کتاب کافی]] احادیث فراوانی از او نقل کرده و بارها رحمت خدا را برای او طلب نموده است و این خود شاهدی بر شخصیت والای او و اهمیت روایات اوست؛ چنان‌که شاگردی صاحب شرح ‏حال نزد عبدالعظیم حسنی نیز می‏‌تواند شاهدی دیگر بر اعتبار و اهمیت روایات او بوده باشد. از اساتید و شاگردان دیگر او اطلاعی در دست نیست چنان‌که از آثار تألیفی او نیز گزارشی نرسیده است.
+در فرهنگ اسلام، هر مسلمانی با مسلمان دیگر برادر است: ﴿إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ﴾، و نسبت به غیرمسلمان دوست و مدافع است: «مَن آذى ذِمّياً فَأنا خَصْمُهُ» ، و حتی اگر مسلمانی به کافر توهین کند حدّ خدا بر او جاری میگردد: «مَن قَذَفَ ذِمّيّاً حُدَّ لَهُ يومَ القِيامَةِ بِسياط مِن نار» . بنابراین: اسلام، آئين فطرت است و هرگز با احساسات طبيعى و انسانى ضدّيت ندارد.
+در فرهنگ اسلام صلح مقدم بر جنگ است و تا زمانی که دشمن سرِ جنگ نداشته باشد باید در صلح و آرامش زندگی کرد. امام علی(ع) فرمود: «هرگز درخواست صلحى را كه از سوى دشمن به تو پيشنهاد شود و رضاى خدا در آن باشد رد مكن، زيرا آرامش سربازان، آسايش تو نیز خواهد بود، و از ‌اندوه‌هايت کاسته گردد و شهرهايت ايمن مانَد».
+--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-== استادان ==
-عبدالعظیم بن عبدالله حسنی از اساتید مشهور وی می‌باشد.
-== شاگردان ==
-از شگردان مشهور ومعروف وی محمد بن یعقوب کلینی و محمد بن احمد مکتب می‌باشند.
-== منابع ==
+{{جعبه اطلاعات کتاب
-# الکافی، ج1ص478 حدیث4؛
+| عنوان = وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب)
-# شرح اصول کافی، ج7ص213؛
+| تصویر = وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب).png
-# خلاصه الاقوال، ص324 شماره 22؛
+| نام = وحدت مذاهب اسلامی در منظومۀ فکری مقام معظم رهبری (کتاب)
-# التحصین، سیدبن طاوس، ص576 باب 28؛
+| پدیدآوران = [[پژوهشگاه مطالعات تقریبی]]
-# تنقیح المقال(حجری)، ج1ص98 شماره 565؛
+| زبان = فارسی
-# جامع الرواه، ج1ص73؛
+| زبان اصلی = فارسی
-# طرائف المقال، ج1ص204 شماره 1194؛
+| ترجمه =
-# سماء المقال، کلباسی، ج1صص62 و63.
+| سال نشر = 1401 ش
+| ناشر = [[پژوهشگاه مطالعات تقریبی]] وابسته به [[مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی]]
+| تعداد صفحه = 281
+| موضوع = {{فهرست جعبه افقی |[[وحدت اسلامی]]  |[[تقریب (مقاله)|تقریب مذاهب]] |همبستگی |جنبه‌های مذهبی |[[اسلام]] }}
+| شابک =  7 - 350 - 167 - 964 - 978
+}}
+معرفی:
+یکی از اصلی ترین شعارهای مردم و انقلابیون و رهبران انقلاب اسلامی ایران وحدت امت اسلامی بود. شاید در کنار مفاهیمی همچون استکبارستیزی و ولایت فقیه، وحدت و اتحاد امت اسلامی بیشترین کاربرد را در کلام شخصیت های برجستۀ انقلاب اسلامی داشت. سخنان بجای مانده از امام خمینی و تعاملی که با جمعیت های مختلف اسلامی داشتند خود نشان از اهتمام ایشان به این امر دارد. یکی از اصلی ترین شعارهای مردم و انقلابیون و رهبران انقلاب اسلامی ایران وحدت امت اسلامی بود. شاید در کنار مفاهیمی همچون استکبارستیزی و ولایت فقیه، وحدت و اتحاد امت اسلامی بیشترین کاربرد را در کلام شخصیت های برجستۀ انقلاب اسلامی داشت. سخنان بجای مانده از امام خمینی و تعاملی که با جمعیت های مختلف اسلامی داشتند خود نشان از اهتمام ایشان به این امر دارد.
+---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
+===============================================================================
+{{جعبه اطلاعات کتاب
+| عنوان = آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب)
+| تصویر = آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب).png
+| نام = آیت الله تسخیری زبان گویای اسلام و تشیع (کتاب)
+| پدیدآوران = پژوهشگاه مطالعات تقریبی
+| زبان = فارسی
+| زبان اصلی = فارسی
+| ترجمه =
+| سال نشر = 1400 ش
+| ناشر = پژوهشگاه مطالعات تقریبی وابسته به مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی
+| تعداد صفحه = 314
+| موضوع = {{فهرست جعبه افقی |محمدعلی تسخیری |مجتهدان و علما  |سرگذشتنامه }}
+| شابک = 0 - 333- 167 - 964 - 978
+}}
+# متن
+# فهرست
+============================================================================
-[[رده:عالمان]]
-[[رده:عالمان شیعه]]
-[[رده:محدثان شیعه]]
-احمد بن هارون فامي، (حدود 270 – بعد 354ق)
+--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-فقيه و محدث شيعي. كنيه او در منابع ذكر نشده است. وي در 354هجري در مسجد كوفه حديث مي‏گفت، بنابراين وفات او بعد از اين تاريخ اتفاق افتاده و احتمالاً در كوفه بوده است. وي ظاهراً در قم تولد يافت و زمان آن تقريباً در دهه هفتم سده سوم هجري بوده است، زيرا كهن‏ترين استاد او «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) است كه وي در چند مورد از اين استاد به‏طور مستقيم نقل حديث كرده است. وي تحصيلات خود را در قم آغاز كرد و سال‏هاي درازي نزد استادان اين شهر، حيات علمي خود را به سر آورده است تا اينكه خود در فقه و حديث تبحر يافت و به حد كمال رسيد. در ضمن فراگيري حديث، به كار «بقالي» و تجارت حبوبات نيز اشتغال داشته و از اين راه درآمد زندگي را تأمين مي‏نموده است، از اين‏رو لقب «فامي» به او داده شد. در بعضي از منابع به جاي فامي لقب «قاضي» يا «طائي» آمده است كه ظاهراً هر يك از اين‏دو تحريف فامي هستند. از معاصران او در قم «ابن وليد قمي»(م343ق)، «جعفر بن محمد بن مسرور» و «ابومحمد مؤمن قمي»(م340ق) هستند كه با هم نزد «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) احاديثي شنيده‏اند. همچنين معاصر ديگر او «جعفر بن محمد بن قولويه»(م368ق) است كه مشتركاً نزد «علي بن بابويه قمي»(م329ق) شاگردي نموده‏اند. وي در قم استادان زيادي ديده است كه معروف‏ترين آنها «محمد بن عبدالله بن جعفر حميري»(م.ب304ق)، «محمد بن حسن صفار قمي»(م290ق) و «محمد بن جعفر بن بطه قمي»(م.ب317ق) هستند. تحقيقات نشان مي‏دهد كه وي در دهه‏هاي آخر عمر از قم خارج شد و راهي عراق گرديد. «شيخ صدوق محمد بن بابويه»(م381ق) كه از شاگردان ويژه اوست، در 354هجري در مسجد كوفه از او حديث شنيده است و خود او نيز از «ابن عقده كوفي»(م332ق) روايت دارد، چنانكه نجاشي در ذيل شرح‏حال «جعفر بن بشير» و  «حجاج بن رفاعه» گزارش او از ابن عقده را نقل كرده است. همچنين از شاگردان ديگر او «احمد بن حسين بن احمد بن عمران»(م.ح381ق، استاد شيخ مفيد و صاحب كتاب الاختصاص) است كه در بغداد اقامت داشت و احتمال اقامت وي در بغداد (علاوه بر كوفه) را نيز تقويت مي‏كند. در باره ارزش روايات او سخن صريحي در منابع نيافتيم اما سوابق علمي او و همچنين اظهار رضايت شيخ صدوق در باره شخصيت او كاشف از آن است كه گفته‏هاي حديثي او قابل استناد و مورد قبول هستند. نجاشي نام او را در رجال خود به‏طور مستقل ذكر نكرده است بنابراين مي‏توان حدس زد كه وي داراي آثار تأليفي نبوده است.
-منابع: (عيون اخبار الرضا(ع)، ج1ص291 حديث 23، وص226 حديث2، وص250 حديث 13، و موارد ديگر؛ الخصال، باب الاثنين، ص33 حديث1، وص69 حديث103 و104، و موارد ديگر؛ الامالي، شيخ صدوق، ص92 حديث68، وص177 حديث179، وص266 حديث289؛ رجال طوسي، ص413 شماره 5978، وص445 شماره 6336؛ تنقيح المقال(حجري)، ج1ص99 شماره 572)