ابوسعید اعرابی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (تمیزکاری) |
||
| (۲۰ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
<div class="wikiInfo">[[پرونده:المعجم ابن اعرابی.jpg|جایگزین= | <div class="wikiInfo">[[پرونده:المعجم ابن اعرابی.jpg|جایگزین= |بندانگشتی|یکی از آثار مهم أبو سعید بن الْأَعرَابِی]] | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
!أَحْمد بن مُحَمَّد بن | !أَحْمد بن مُحَمَّد بن زِیَاد بن بشر بن دِرْهَم الْعَنزی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
|أبو | |أبو سعید بن الْأَعرَابِی | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
'''أبو | '''أبو سعید بن الْأَعرَابِی''' که نامش أَحْمد بن مُحَمَّد بن زِیَاد بن بشر بن دِرْهَم الْعَنزی بود؛ از علما و شیوخ متصوفه [[اهل سنت]] در قرن چهارم هجری است<ref>طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص320-323، دار الکتب العلمیة، ط2003</ref>. ابوعبدالرحمن سلمی او را در زمان خود شیخ الحرم یاد کرده است و ذهبی نیز او را با القابی همچون «الإمام المحدّث القدوة الصدوق الحافظ شیخ الإسلام» یاد می‌کند<ref>سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص407-412، ط2001، مؤسسة الرسالة</ref>. ولادت او را به سال 246 هـ گفتهاند و محل تولدش را [[بصره]] ولی او ساکن [[مکه مکرمه]] بوده است. و در [[تصوف]] کتب متعددی را نگاشته است. او را همچنین از مورخان و محدثان ثقه نام برده‌اند. | ||
=معاصران= | =معاصران= | ||
او با بزرگانی از اهل تصوف همنشین بود که از آن میان | او با بزرگانی از اهل تصوف همنشین بود که از آن میان می‌توان به: أبا القاسم [[جنید|الجنید]]، عمرو بن عثمان المکی، أباالحُسین النّوری، حسناً المسوحی، أباجعفر الحفّار، أباالفتح الحمال اشاره کرد که سلمی او را شیوخ و عالم آنها می‌داند. | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
الحسن بن محمد بن الصباح | الحسن بن محمد بن الصباح الزعفرانی، عبدالله بن أیوب المخرمی، سعدان بن نصر، محمد بن عبدالملک الدقیقی، أبا جعفر محمد بن عبیدالله المنادی، عباس الترقفی، عباس بن محمد الدوری، إبراهیم بن عبدالله العبسی و.... | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
أبوعبدالله بن خفیف، أبوبکر بن المقرئ، أبوعبدالله بن منده، القاضی أبوعبدالله بن مفرج، عبدالله بن یوسف الأصبهانی، محمد بن أحمد بن جمیع الصیداوی، عبدالله بن محمد الدمشقی القطان، صدقة بن الدلم، عبدالرحمن بن عمر بن النحاس عبدالوهّاب بن منیر المصریان، محمد بن عبدالملک بن ضیفون شیخ أبی عمر بن عبدالبر، أبوالفتح محمد بن إبراهیم الطرسوسی و تعداد زیادی از حجاج و مجاورین شهر [[مکه]]. | |||
=آثار= | =آثار= | ||
او آثار فراوانی را به رشته تحریر درآورده است که از آن میان | او آثار فراوانی را به رشته تحریر درآورده است که از آن میان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد: | ||
المعجم، | المعجم، فی أسماء شیوخه. | ||
طبقات | طبقات النساک. | ||
تاریخ البصرة. | |||
الاختصاص، | الاختصاص، فی ذکر الفقر والغنی. | ||
الإخلاص | الإخلاص ومعانی علم الباطن. | ||
العمر | العمر والشیب. | ||
معانی الزهد وأقوال الناس فیه وصفة الزاهدین. | |||
المواعظ والفوائد. | المواعظ والفوائد. | ||
| خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
=گفتار= | =گفتار= | ||
[[خداوند |خداوند تبارک و تعالی]] خروج از دنیا و ورود در [[بهشت]] را برای عارفان خوشایند قرار داده | [[خداوند |خداوند تبارک و تعالی]] خروج از دنیا و ورود در [[بهشت]] را برای عارفان خوشایند قرار داده است؛ اگر به عارف گفته شود که شما در این دنیا باقی می‌مانید، او به همان اندازه دچار مرگ تدریجی می‌شد و اگر به اهل بهشت گفته می‌شد که شما را از آن بیرون می‌کنند برای آنان مرگی دردآور بود. پس خوبی دنیا در خروج از آن و خوبی [[آخرت]] (بهشت) در سکونتی جاودانه در آن. | ||
خداوند متعال فرزند [[آدم]] را از روی غفلت آفرید و شهوت و فراموشی را در او نهاد.همگان در غفلت هستند مگر اینکه [[خدا]] به | خداوند متعال فرزند [[آدم]] را از روی غفلت آفرید و شهوت و فراموشی را در او نهاد. همگان در غفلت هستند مگر اینکه [[خدا]] به بنده‌ای رحم کند پس او را بیدار می‌سازد. نزدیکترین انسان‌ها به کسب توفیق الهی کسانی هستند که درماندگی حقارت و ضعیف بودن نفس خود را بشناسند و ناتوانی تدبیر خود را با تواضع در برابر خدا ابراز کن و بگو کسی که مدعی است در تدبیر امور خود نتیجه‌ای جز خواری نصیبش نمی‌شود مگر آن که تدبیر امورش را به قدرت الهی واگذار کند. | ||
=وفات= | =وفات= | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
وی در مکه مکرمه در ماه ذی القعده سال 340 هجری قمری در 64 سالگی درگذشت <ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B3%D8%B9%D9%8A%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D8%A8%D9%8A ابوسعید بن الاعرابی]</ref>. | وی در مکه مکرمه در ماه ذی القعده سال 340 هجری قمری در 64 سالگی درگذشت <ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%A3%D8%A8%D9%88_%D8%B3%D8%B9%D9%8A%D8%AF_%D8%A8%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%A3%D8%B9%D8%B1%D8%A7%D8%A8%D9%8A ابوسعید بن الاعرابی]</ref>. | ||
=پانویس= | == پانویس == | ||
{{پانویس | {{پانویس}} | ||
[[رده: | [[رده:صوفیه]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۰۴
| نام | أَحْمد بن مُحَمَّد بن زِیَاد بن بشر بن دِرْهَم الْعَنزی |
|---|---|
| نامهای دیگر | أبو سعید بن الْأَعرَابِی |
| درگذشت | 340ق |
أبو سعید بن الْأَعرَابِی که نامش أَحْمد بن مُحَمَّد بن زِیَاد بن بشر بن دِرْهَم الْعَنزی بود؛ از علما و شیوخ متصوفه اهل سنت در قرن چهارم هجری است[۱]. ابوعبدالرحمن سلمی او را در زمان خود شیخ الحرم یاد کرده است و ذهبی نیز او را با القابی همچون «الإمام المحدّث القدوة الصدوق الحافظ شیخ الإسلام» یاد می‌کند[۲]. ولادت او را به سال 246 هـ گفتهاند و محل تولدش را بصره ولی او ساکن مکه مکرمه بوده است. و در تصوف کتب متعددی را نگاشته است. او را همچنین از مورخان و محدثان ثقه نام برده‌اند.
معاصران
او با بزرگانی از اهل تصوف همنشین بود که از آن میان می‌توان به: أبا القاسم الجنید، عمرو بن عثمان المکی، أباالحُسین النّوری، حسناً المسوحی، أباجعفر الحفّار، أباالفتح الحمال اشاره کرد که سلمی او را شیوخ و عالم آنها می‌داند.
اساتید
الحسن بن محمد بن الصباح الزعفرانی، عبدالله بن أیوب المخرمی، سعدان بن نصر، محمد بن عبدالملک الدقیقی، أبا جعفر محمد بن عبیدالله المنادی، عباس الترقفی، عباس بن محمد الدوری، إبراهیم بن عبدالله العبسی و....
شاگردان
أبوعبدالله بن خفیف، أبوبکر بن المقرئ، أبوعبدالله بن منده، القاضی أبوعبدالله بن مفرج، عبدالله بن یوسف الأصبهانی، محمد بن أحمد بن جمیع الصیداوی، عبدالله بن محمد الدمشقی القطان، صدقة بن الدلم، عبدالرحمن بن عمر بن النحاس عبدالوهّاب بن منیر المصریان، محمد بن عبدالملک بن ضیفون شیخ أبی عمر بن عبدالبر، أبوالفتح محمد بن إبراهیم الطرسوسی و تعداد زیادی از حجاج و مجاورین شهر مکه.
آثار
او آثار فراوانی را به رشته تحریر درآورده است که از آن میان می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
المعجم، فی أسماء شیوخه.
طبقات النساک.
تاریخ البصرة.
الاختصاص، فی ذکر الفقر والغنی.
الإخلاص ومعانی علم الباطن.
العمر والشیب.
معانی الزهد وأقوال الناس فیه وصفة الزاهدین.
المواعظ والفوائد.
گفتار
خداوند تبارک و تعالی خروج از دنیا و ورود در بهشت را برای عارفان خوشایند قرار داده است؛ اگر به عارف گفته شود که شما در این دنیا باقی می‌مانید، او به همان اندازه دچار مرگ تدریجی می‌شد و اگر به اهل بهشت گفته می‌شد که شما را از آن بیرون می‌کنند برای آنان مرگی دردآور بود. پس خوبی دنیا در خروج از آن و خوبی آخرت (بهشت) در سکونتی جاودانه در آن.
خداوند متعال فرزند آدم را از روی غفلت آفرید و شهوت و فراموشی را در او نهاد. همگان در غفلت هستند مگر اینکه خدا به بنده‌ای رحم کند پس او را بیدار می‌سازد. نزدیکترین انسان‌ها به کسب توفیق الهی کسانی هستند که درماندگی حقارت و ضعیف بودن نفس خود را بشناسند و ناتوانی تدبیر خود را با تواضع در برابر خدا ابراز کن و بگو کسی که مدعی است در تدبیر امور خود نتیجه‌ای جز خواری نصیبش نمی‌شود مگر آن که تدبیر امورش را به قدرت الهی واگذار کند.
وفات
وی در مکه مکرمه در ماه ذی القعده سال 340 هجری قمری در 64 سالگی درگذشت [۳].
پانویس
- ↑ طبقات الصوفیة، أبو عبدالرحمن السلمی، ص320-323، دار الکتب العلمیة، ط2003
- ↑ سیر أعلام النبلاء، الذهبی، ج15، ص407-412، ط2001، مؤسسة الرسالة
- ↑ ابوسعید بن الاعرابی