معیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
(صفحه‌ای تازه حاوی «'''معیه''' همراه با طوایف صواکیه و ذمیه از شاخه های فرقه «كراميه» اند. ==...» ایجاد کرد)
 
جز (تمیزکاری)
 
(۸ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''معیه''' همراه با طوایف [[صواکیه]] و [[ذمیه]] از شاخه های فرقه «[[كراميه]]» اند.
'''معیه''' همراه با طوایف [[صواکیه]] و [[ذمیه]] از شاخه‌های فرقه «[[کرامیه]]» اند.


==عقاید==
== عقاید ==
معیه معتقدند که اگر خداوند [[گناهان كبيره]] يك نفر را ببخشد، می بایستی گناهان کبیره دیگران را نیز ببخشاید.
معیه معتقدند که اگر خداوند [[گناه|گناهان کبیره]] یک نفر را ببخشد، باید گناهان کبیره دیگران را نیز ببخشد.
علاوه می گویند که مخلوقات دارای قدرتی هستند که ایجاد فعل می کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 422</ref> <ref>مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، به اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5- ص 145.</ref> <ref>غزالی محمد طاهر، معرفة المذاهب، به تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 11</ref>
علاوه می‌گویند که مخلوقات دارای قدرتی هستند که ایجاد فعل می‌کند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 422</ref> <ref>مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، به اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5- ص 145.</ref> <ref>غزالی محمد طاهر، معرفة المذاهب، به تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 11</ref>


==پانویس==
== پانویس ==
{{پانویس}}


[[رده: کلام اسلامی]]
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده: فرق و مذاهب کلامی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۵ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۴:۱۹

معیه همراه با طوایف صواکیه و ذمیه از شاخه‌های فرقه «کرامیه» اند.

عقاید

معیه معتقدند که اگر خداوند گناهان کبیره یک نفر را ببخشد، باید گناهان کبیره دیگران را نیز ببخشد. علاوه می‌گویند که مخلوقات دارای قدرتی هستند که ایجاد فعل می‌کند. [۱] [۲] [۳]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 422
  2. مقدسی مطهر بن طاهر، البدء و التاريخ، به اهتمام و ترجمه فرانسوى كلمان هوار، پاريس، سال 1919- 1899 میلادی، ج 5- ص 145.
  3. غزالی محمد طاهر، معرفة المذاهب، به تصحيح على اصغر حكمت، تهران، ص 11