نبرد الجزایر (فیلم): تفاوت میان نسخه‌ها

به دلیل ماهیت آتش‌افزای این فیلم، اکران آن تا پنج سال در [[فرانسه]] ممنوع بود. بسیاری از این فیلم به صورت الگویی برای جنگ‌‌‌های شهری و چریکی یاد می‌کنند. تأثیر این فیلم آنچنان زیاد بود که با عنوان فیلمی آموزشی برای تیم‌‌‌های ضد‌شورش مورد استفاده قرار گرفت و حتی گفته شد برخی از گروه‌‌‌ها چون «یوزپلنگ‌‌‌های سیاه» و «ارتش آزادیخواه» ایرلند از برخی از تاکتیک‌‌‌های مورد استفاده در این فیلم استفاده کردند.<ref>[http://www.qudsonline.ir/news/609047/%D9%87%D8%B1-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D9%84%D8%AA-%D9%85%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D8%B2-%D9%86%D8%A8%D8%B1%D8%AF-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1 هر فیلمی دلت می خواد بساز جز «نبرد الجزایر» !]</ref>  

در طول هشت سال درگیری، ارتش [[فرانسه]] و شبه‌نظامیان هم‌پیمانش یک‌میلیون الجزایری را به قتل رساندند. دولت سوسیالیست گای موله در پاریس، که فرانسوا میتران به‌عنوان وزیر کشور در کابینه‌اش خدمت می‌کرد، با تصویب قانون ویژه در [[فرانسه]] به نظامیان اختیارات کامل داد. ترور، شکنجه و تجاوز جزء اعمال عادی این ارتش بود. یکی از ژنرال‌‌های فرانسوی بعد‌‌ها مغرورانه چنین می‌گفت که “به ما آزادی عمل دادند تا هر کاری را که ضروری بود انجام دهیم. ”

در ماه آگوست سال گذشته،»اداره عملیات ویژه و درگیری‌‌های کم‌شدت پنتاگون«تصمیم گرفت فیلم “نبرد الجزایر” را برای کارکنان خود پخش کند. این تصمیم بعد از این گرفته شد که گروه‌‌‌های مقاومت [[عراق]] عملیات خود بر ضد نظامیان آمریکایی را تشدید کردند و دونالد رامسفلد، وزیر دفاع آمریکا، خواستار بالا بردن عملیات اطلاعاتی در [[عراق]] و سایر نقاط شد. دیوید ایگناتیوس، نویسنده واشنگتن‌پست در ادعایی احمقانه گفت که “چنین تصمیمی نشانه امیدبخشی است که ارتش درباره [[عراق]] خلاقانه‌تر می‌اندیشد. ” هدف اصلی و واقعی نمایش فیلم “نبرد الجزایر” تشویق آنان به شکنجه زندانیان عراقی به شکلی غیرقانونی و آزاردهنده‌تر است.

در این میان بحث لاپوآنته و بن‌مهدی، رهبر جبهه آزادی‌بخش، نیز نکته جالب توجهی است. مهدی به او هشدار می‌دهد که “تروریسم” ضامن پیروزی در جنگ و انقلاب نیست و می‌گوید که مبارزه انقلابی دشوار است اما پیروزی “از همه سخت‌تر است. ” سختی‌‌های واقعی، تازه پس از پیروزی قیام جلوه می‌کند.

او در سال ۱۹۶۶ به روزنامه‌نگاری چنین گفت: “به نظرم اصلاً معنا ندارد بگوییم آن طرفی‌‌ها ده نفر را کشتند، و این‌طرفی‌‌ها دو نفر را. مسئله این است که آن‌‌ها [الجزایری‌‌ها] در موقعیتی قرار گرفته‌اند که تنها ویژگی‌اش ظلم و ستم است… شما باید قضاوت کنید که چه کسی از بعد تاریخی ظالم و محکوم است و چه‌کسی در جبهه حق قرار گرفته است. ”

این رویکرد سیاسی در صحنه‌ای که روزنامه‌نگاران، بن‌مهدی را با سؤالات خود به چالش کشیده تا تاکتیک‌‌های جبهه آزادی‌بخش را توجیه کند به‌خوبی نمایش داده می‌شود. گزارشگری می‌پرسد: “آیا بزدلانه نیست که از زنبیل‌ها و کیف‌های دستی زنانه برای حملات تروریستی و انفجار بمب در میان فرانسویان استفاده می‌کنید؟ بن مهدی خیلی خونسرد با اشاره به بمباران هزاران روستای [[الجزایر]] توسط بمب‌های ناپالم فرانسوی پاسخ می‌دهد: “البته، اگر ما هواپیما‌های شما را داشتیم خیلی راحت‌تر بودیم. بمب‌افکن‌هایتان را به ما بدهید، و زنبیل‌های ما را بگیرید. ”

وی با عباراتی که امروزه [[واشنگتن]] برای توجیه “جنگ با تروریسم” از آن‌ها تقلید می‌کند به افسرانش می‌گوید “جبهه آزادی‌بخش یک دشمن ناشناس و تشخیص‌ناپذیر است که با هزاران نفری که شبیه او هستند، درآمیخته است. ” و نتیجه می‌گیرد که چنین اوضاعی اقتضا می‌کند که تمام “ملاحظات انسانی” در برابر مقاومت آن‌ها تعطیل شود.

علی‌رغم تفاوت دیدگاه‌‌ها همه شما با ماندن ما موافقید. شورش که آغاز شده بود در هیچ زمینه‌ای با هم اختلاف نظر نداشتیم. همه روزنامه‌‌ها، حتی چپگرا‌ها خواستار سرکوبی شورش بودند… [اما] اکنون سؤالی از شما می‌پرسم: آیا [[فرانسه]] باید در [[الجزایر]] بماند یا نه؟ چنانچه پاسخ مثبت است، شما باید تمام عواقب ناشی از آن را بپذیرید. ”

== مستند در بستر درام ==

== لاپونته‌آ، یک انقلابی از طبقه کارگر ==

== مصاحبه خواندنی کارگردان ==

هرجای شهر را که می‌خواستیم ببینیم راحت مجوز می‌دادند. پول زیادی هم از ما نمی‌گرفتند.<ref>[http://www.qudsonline.ir/news/609047/%D9%87%D8%B1-%D9%81%DB%8C%D9%84%D9%85%DB%8C-%D8%AF%D9%84%D8%AA-%D9%85%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D8%AF-%D8%A8%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D8%B2-%D9%86%D8%A8%D8%B1%D8%AF-%D8%A7%D9%84%D8%AC%D8%B2%D8%A7%DB%8C%D8%B1 هر فیلمی دلت می خواد بساز جز «نبرد الجزایر» !]</ref>

[[رده:الجزایر]]