غلاة: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - ' می خواست' به ' می‌خواست') |
جز (جایگزینی متن - 'می زند ' به 'می‌زند ') |
||
| خط ۳۸: | خط ۳۸: | ||
در موردی دیگر غالیان جمعیت فراوانی از شیعیان را که در تشییع جنازه [[عبدالله بن ابی یعفور]] شرکت داشتند از زبان امام صادق (ع) مرجئه شیعه قلمداد کردند. <ref> اختیار معرفه الرجال، ص۱۳۸</ref> عبدالله بن ابی یعفور شخصی نزدیک به امام صادق (ع) بود که تاییدات بی‌نظیری را از سوی ایشان دارد <ref> اختیار معرفه الرجال، ص۲۴۹</ref> و به شدت با افکار و اندیشه‌های غالیانه مخالفت می‌کرد. <ref>اختیار معرفه الرجال، ص۲۴۷</ref> | در موردی دیگر غالیان جمعیت فراوانی از شیعیان را که در تشییع جنازه [[عبدالله بن ابی یعفور]] شرکت داشتند از زبان امام صادق (ع) مرجئه شیعه قلمداد کردند. <ref> اختیار معرفه الرجال، ص۱۳۸</ref> عبدالله بن ابی یعفور شخصی نزدیک به امام صادق (ع) بود که تاییدات بی‌نظیری را از سوی ایشان دارد <ref> اختیار معرفه الرجال، ص۲۴۹</ref> و به شدت با افکار و اندیشه‌های غالیانه مخالفت می‌کرد. <ref>اختیار معرفه الرجال، ص۲۴۷</ref> | ||
[[مرجئه]] فرقه‌ای بودند و یا بهتر بگوییم اندیشه‌ای بود که توسط [[بنی امیه]] ایجاد شد و باعث تقویت نظامشان می‌شد. این اندیشه در میان [[اهل سنت]] رواج یافت. اینان معتقد بودند که معصیت به ایمان ضربه | [[مرجئه]] فرقه‌ای بودند و یا بهتر بگوییم اندیشه‌ای بود که توسط [[بنی امیه]] ایجاد شد و باعث تقویت نظامشان می‌شد. این اندیشه در میان [[اهل سنت]] رواج یافت. اینان معتقد بودند که معصیت به ایمان ضربه نمی‌زند و [[عصمت]] از لوازم ضروری [[امامت]] نیست. <ref>تاریخ شیعه و فرقه‌های اسلام، ص۴۲و۴۳</ref> غالیان با نسبت دادن اندیشه‌های مرجئه به تشییع کنندگان جنازه ابن ابی یعفور در حقیقت در صدد ضربه زدن به شخص او و اندیشه‌های معتدلش بودند که در آن زمان طرفداران فراوانی داشت. | ||
به طور کلی غالیان مخالفین خود، شیعیان و کسانی که صفات فوق بشری برای ائمه (ع) قائل نمی شدند را مقصره <ref>المقالات و الفرق، ص۵۸و۶۱</ref> می‌خواندند یعنی این که اینان در شناخت حقیقت امام(ع) و فضایل او دچار تقصیر شده‌اند و از درک کنه آن عاجز مانده‌اند که توهینی به خیل عظیم شیعیان محسوب می‌شد. و این گونه خود و پیروان نظرات شان را در راه صحیح و واقعی معرفی می‌کردند. | به طور کلی غالیان مخالفین خود، شیعیان و کسانی که صفات فوق بشری برای ائمه (ع) قائل نمی شدند را مقصره <ref>المقالات و الفرق، ص۵۸و۶۱</ref> می‌خواندند یعنی این که اینان در شناخت حقیقت امام(ع) و فضایل او دچار تقصیر شده‌اند و از درک کنه آن عاجز مانده‌اند که توهینی به خیل عظیم شیعیان محسوب می‌شد. و این گونه خود و پیروان نظرات شان را در راه صحیح و واقعی معرفی می‌کردند. | ||