روحانیه: تفاوت میان نسخهها
جز (تمیزکاری) |
جز (جایگزینی متن - 'ى' به 'ی') |
||
خط ۹: | خط ۹: | ||
برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری افکندند و غذاهای ناسازگار میخوردند و نیز خوراک های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیالشان عسل و انگبین میانگاشتند. با این حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گرائیدند، دنیا را ترک کرده و طعام های لذیذ و شراب های گوارا و لباسهای نرم و عطریات خوشبو را فرو گذاردند و دلهای خود را به ترک آن مشغول کردند. | برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری افکندند و غذاهای ناسازگار میخوردند و نیز خوراک های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیالشان عسل و انگبین میانگاشتند. با این حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گرائیدند، دنیا را ترک کرده و طعام های لذیذ و شراب های گوارا و لباسهای نرم و عطریات خوشبو را فرو گذاردند و دلهای خود را به ترک آن مشغول کردند. | ||
و برخی دیگر معتقدند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعامهای نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> | و برخی دیگر معتقدند که [[زهد]] در دنیا حرام است، اما طعامهای نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref> | ||
<ref>ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد | <ref>ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ ۱۲ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۹
روحانیه از جمله فرق اسلامی است که خود دارای چند صنف میباشد.
وجه تسمیه
این فرقه را از آن جهت روحانیه مینامند که که آنها به ملکوت آسمانها نظر دارند و به توسط همان ملکوت بالعیان بهشت را میبینند و از نعمات آن بهرهمند میشوند. به این فرقه فکریه نیز میگویند، زیرا که فکر را هدف عبادات خود میدانند و در فکر و اندیشه شان با خداوند سخن میگویند و با او مصافحه میکنند. [۱]
اعتقادات
برخی از روحانیه معتقدند که دوستی خداوند بر دل آنها غلبه کرده و گناه سرقت و زنا و نیز شرب خمر از آنان برداشته شده است زیرا هر چیزی را که بردارند همه مال خداوند است و تصرف در اموال دوست بدون اجازه او حلال است.
ریاضت
برخی از روحانیه خود را در زندگی دنیایی دچار رنج و دشواری افکندند و غذاهای ناسازگار میخوردند و نیز خوراک های تلخ و بدبو را در عالم تصور و خیالشان عسل و انگبین میانگاشتند. با این حال برخی از ایشان پس از آن که مدتی به دنیاپرستی گرائیدند، دنیا را ترک کرده و طعام های لذیذ و شراب های گوارا و لباسهای نرم و عطریات خوشبو را فرو گذاردند و دلهای خود را به ترک آن مشغول کردند. و برخی دیگر معتقدند که زهد در دنیا حرام است، اما طعامهای نیکو و عیش و نوش حلال است و اغنیا و توانگران در نزد خدا بیش از فقرا ارج و منزلت دارند. [۲] [۳]
پانویس
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 205
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، چاپ دوم، ص 205 با ویرایش و اصلاح عبارات
- ↑ ملطی ابو الحسین محمد بن احمد، التنبیه و الرد علی اهل الاهواء و البدع، تحقیق محمد زاهد بن الحسن الکوثری، قاهره سال 1949 میلادی، ص 92- 93.