طریقت دسوقیه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
خط ۳: | خط ۳: | ||
<div class="wikiInfo">[[پرونده:دسوقیه در مصر.jpg|جایگزین=تصوف در مصر|بندانگشتی|تصوف در مصر]]</div> | <div class="wikiInfo">[[پرونده:دسوقیه در مصر.jpg|جایگزین=تصوف در مصر|بندانگشتی|تصوف در مصر]]</div> | ||
'''«طریقت دسوقیه»''' از جمله طریقتهای قرن هفتم است که [[ابراهیم دسوقی]] در [[مصر]] آن را تأسیس کرد. این طریقه به سبب شهری که موسس آن در آنجا به دنیا آمده و مدفون است به دسوقیه شهرت یافت. موسس این طریقه تاثیر زیادی در عصر خود داشته و در حال حاضر نیز از اقطاب مهم [[مصر]] به شمار میآید. | |||
== مؤسس طریقه == | == مؤسس طریقه == |
نسخهٔ ۱۴ فوریهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۰۳
این مقاله هماکنون برای مدتی کوتاه تحت ویرایش عمده است. این برچسب برای جلوگیری از تعارض ویرایشی اینجا گذاشته شدهاست، لطفا تا زمانیکه این پیام نمایش داده میشود ویرایشی در این صفحه انجام ندهید. این صفحه آخرینبار در ۱۱:۰۳، ۱۴ فوریه ۲۰۲۳ (ساعت هماهنگ جهانی) (۲۰ ماه پیش) تغییر یافتهاست؛(الگو:پاکسازی) لطفا اگر در چند ساعت اخیر ویرایش نشده است، این الگو را حذف کنید. اگر شما ویرایشگری هستید که این الگو را اضافه کرده است، لطفا مطمئن شوید آن را حذف یا با {{در دست ساخت}} جایگزین میکنید. |
«طریقت دسوقیه» از جمله طریقتهای قرن هفتم است که ابراهیم دسوقی در مصر آن را تأسیس کرد. این طریقه به سبب شهری که موسس آن در آنجا به دنیا آمده و مدفون است به دسوقیه شهرت یافت. موسس این طریقه تاثیر زیادی در عصر خود داشته و در حال حاضر نیز از اقطاب مهم مصر به شمار میآید.
مؤسس طریقه
ابراهیم دسوقی آخرین قطب از اقطاب اربعه، بنیانگذار طریقت دسوقیه است. وی در سال 653 ق، در دسوق[۱]، شهری از شهرهای مصر سفلی متولد شد. بعد از او برادرش شیخ موسی ابوالعمران جانشین او شد که نقش بسزایی در ترویج این طریقت داشت.
انشعابهای طریقه
این طریقه همانند طریقتهای دیگر در طول تاریخ انشعابهایی داشته که بهطور کلی میتوان به انشعابهای ذیل اشاره کرد.
- برهامیه؛
- شهاویه؛
- شرنوبیه؛
- سعیدیه شرنوبیه؛
- مجاهدیه؛
- برهانیه دسوقیه شاذلیه؛
- دسوقیه محمدیه.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ واژۀ «دسوق»، لفظی عربی و از ریشۀ «دسق» به معنای امتلا و پر شدن است. این واژه اشاره به شهری دارد که شبیه حوض پر از آب است.
منابع
- ر. ک: جریانهای معاصر تصوف در مصر طریقت دسوقیه؛ نوشتۀ مریم سعادتی.