حبیبیه

حبیبیه‏ فرقه‌ای است با مشی صوفی‌گری.

تاریخچه

در کتاب «هفتاد‌و‌سه‌ملت»، فرقه فوق با نام حبیبیه آمده است. در این کتاب، اعتقاد حبیبیه بیان می‌شود که: من شرب کأس المحبة، سقط عنه العبادة. یعنی هر کسی که جامی از شراب محبت حق بنوشد، عبادت از او ساقط خواهد شد. زیرا که دل و جانش به‌دوستی و عشق عالم علوی در جوش و خروش آید و به‌نوافل و عبادات بدان حضرت تقرب یابد و چون با سعادت قرین شود، خداوند وی را به‌دوستی قبول خواهد کرد و صفاتش به نیکی تغییر خواهد کرد و قوایش مبدل خواهد شد.

استناد حبیبیه به حدیث قدسی در اثبات مدعایشان

چنانکه حدیث قدسی بر این ادعا گواه است: لا یزال العبد یتقرب الی بالنوافل حتی احبه فاذا احببته کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا، فبی یسمع و بی یبصر و بی ینطق و بی یبطش و سقط عنه العباده و الارکان یعنی خداوند می‌فرماید: همیشه بنده‌من به‌وسیله نمازهای نافله به‌من نزدیک می‌شود تا این که او را دوست بدارم، پس ه‌گاه به او علاقمند شدم، گوش و چشم و زبان و دست او می‌شوم در آن‌چه که می‌شنود و می‌بیند و سخن می‌گوید و کاری انجام می‌دهد. یعنی این‌که گوش او می‌شوم تا به‌وسیله من بشنود، چشم او می‌شوم تا به‌وسیله من ببیند، و زبان او می‌شوم تا به‌وسیله من سخن بگوید، و دست او می‌شوم تا به‌وسیله من کارهایش را انجام دهد و در این هنگام، بار تکلیف از روی دوش او برداشته می‌شود.

علت نام‌گذاری

خوارزمی می‏‌نویسد: ایشان را از آن جهت «حبیبیه» نامیدند زیرا که خداوند را به‌دلیل طمع بهشت یا ترس از دوزخ عبادت نمی‌کنند، بلکه خداوند را از روی عشق و دوستی می‌پرستند.