بلالیه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲: خط ۲:


== تاریخچه ==
== تاریخچه ==
بلالیه از فرقه‌های «[[غلاة|غالیان]]» و منسوب به ابوطاهر محمد بن علی بن بلال از اصحاب امام یازدهم (علیه‌السلام) و از منکران نیابت محمد بن عثمان عمری از [[نواب اربعه]] هستند. ابوطاهر از تسلیم اموالی که [[شیعیان]] به عنوان سهم امام به او داده بودند تا به محمد بن عثمان بدهد، خودداری می‌کرد. وی در ادامه ادعای نیابت کرد و گفت که وکیل امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است. اما از طرف حضرت صاحب الامر (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) توقیعی در لعن او صادر شد و شیعیان نیز از وی تبری جستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 107 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref><ref>شیخ طوسی محمد بن حسن، کتاب الغیبة ص 239</ref>
ابوطاهر از اصحاب امام یازدهم (علیه‌السلام) و از منکران نیابت محمد‌بن‌عثمان‌عمری از [[نواب اربعه|نواب‌اربعه]] است. وی از تسلیم اموالی که [[شیعیان]] به عنوان سهم امام به او داده بودند تا به محمد‌بن‌عثمان بدهد، خودداری می‌کرد و در ادامه ادعای نیابت کرد و گفت که وکیل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) است. بر همین اساس،  از طرف حضرت، توقیعی در لعن او صادر شد و شیعیان نیز از وی تبری جستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 107 با ویرایش و اصلاح عبارات</ref><ref>شیخ طوسی محمد بن حسن، کتاب الغیبة ص 239</ref>


== پانویس ==
== پانویس ==
[[رده:فرق و مذاهب]]
[[رده:فرق و مذاهب]]

نسخهٔ ‏۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۰:۳۳

بلالیه‏ شاخه ای از فرقه «غلاة» و منسوب به ابوطاهر محمد‌بن‌علی بن‌بلال از اصحاب امام یازدهم هستند.

تاریخچه

ابوطاهر از اصحاب امام یازدهم (علیه‌السلام) و از منکران نیابت محمد‌بن‌عثمان‌عمری از نواب‌اربعه است. وی از تسلیم اموالی که شیعیان به عنوان سهم امام به او داده بودند تا به محمد‌بن‌عثمان بدهد، خودداری می‌کرد و در ادامه ادعای نیابت کرد و گفت که وکیل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) است. بر همین اساس، از طرف حضرت، توقیعی در لعن او صادر شد و شیعیان نیز از وی تبری جستند. [۱][۲]

پانویس

  1. مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 خورشیدی، چاپ اول، ص 107 با ویرایش و اصلاح عبارات
  2. شیخ طوسی محمد بن حسن، کتاب الغیبة ص 239