اراده الهی

اراده الهی از صفات ثبوتی خداوند است. بر همین مبنا خداوند مرید نامیده می شود. بحث در این باره مربوط به حوزه کلام است.متکلمان مسلمان درباره چیستی اراده الهی اختلاف نظر دارند. برخی اراده الهی در باره خودش را همان افعال الهی و اراده اش در باره دیگران را امر خدا می دانند، اما برخی دیگر همراه با معتزله اراده الهی را قسمی از علم او می دانند.اراده به دو قسم تکوینی و تشریعی تقسیم می شود و قرآن از هر دو اراده نام برده است.

معناشناسی اراده الهی از نگاه متکلمان و نیز مذاهب اسلامی

متکلمان مسلمان درباره اصل وجود اراده برای خداوند هم‌ عقیده اند،اما در معنا شناسی آن با هم اختلاف دارند. از جمله اختلافات بر سر ماهیت اراده الهی است که آیا اراده از صفات ذات است یا صفات فعل، قدیم است یا حادث. شیخ مفید معتقد است که اراده خدا نسبت به اعمال خودش که اراده تکوینی نام دارد، همان افعال اوست، اما اراده اش نسبت به دیگر موجودات که اراده تشریعی نام دارد، امرش نسبت به آن افعال است. علامه طباطبایی نیز دارای چنین عقیده ای می باشد. بر همین مبنا وقتی بگویند که خدا اراده کرد تا انسان را خلق کند، یعنی این که خدا انسان را خلق کرد. این نحوه تفسیر از اراده الهی نشان می دهد که مطابق با عقیده شیخ مفید و علامه طباطبایی، اراده الهی می بایستی از صفات فعل خداوند باشد. شیخ مفید مدعی است که دیدگاهش برگرفته از سخنان امامان علیهم السلام و نیز مطابق با عقیده اکثر علمای امامیه است. البته در این باره روایاتی نیز وارد شده و مورد استشهاد قرار گرفته است از جمله از امام صادق علیه السلام نقل شده است که حضرت مشیت خداوند را حادث و غیرازلی خوانده است. همچنین روایتی از امام کاظم علیه السلام نقل شده است که حضرت اراده خداوند را همان فعل او معرفی کرده است. .علاوه تعبیری از امام رضا علیه السلام به دست ما رسیده است که حضرت، مشیت و اراده را از صفات فعلی خداوند دانسته است. برخی از مفسرین بزرگ نقل کرده اند که مشهور فلاسفه مثل ملاصدرا، اراده را از صفات ذاتی و عین ذات الهی شمرده‌اند. با این حال مشهور فلاسفه مسلمان معتقدند که معنای اراده تکوینی همان علم خداوند به افعال مطابق با نظام احسن یعنی بهترین جهان ممکن است. بسیاری از متکلمان امامیه و نیز تمام معتزله معتقدند که اراده تکوینی خدا علم او به افعالی است که مصلحت انسان و دیگر موجودات را در پی دارد. مطابق با این عقیده، اراده جزء صفات ذات شناخته می شود. اما اشاعره معقتدند که اراده از نظر معنایی غیر از علم و قدرت و دیگر صفات ذات خداوند است. ولی آن را صفتی ذاتی یا زاید بر ذات، اما قدیم و ازلی می دانند.

فرق اراده و مشیت

در برخی از منابع به این نکته اشاره شده است که بسیاری از اهل لغت و نیز علمای کلام، معنای اراده و مشیت را یکی می دانند و معتقدند که این دو یک صفت به حساب می آیند.مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۴، ص۱۵۶.اما برخی دیگر مطابق با بیان قرآن مبنی بر این که مشیت را به امور تکوینی معطوف کرده است آن را همراه با اراه دو صفت متفاوت خداوند دانسته اند.ربانی گلپایگانی، عقاید استدلالی، ۱۳۹۲ش، ص۱۳۱. به گفته یکی از بزرگان، بررسی ها نشان می دهد که در قرآن واژه اراده هم به معنای تکوینی و هم تشریعی آمده است اما مشیت بیشتر در مسایل مربوط به امور تکوینی و آفرینش به کار رفته است اما این واژه در باره امور تشریعی به ندرت استعمال شده است. مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۴، ص۱۶۴ و۱۶۹.و اما در برخی از روایات، الکافی،ر. ک، کلینی، الکافی ۱۳۶۲، ج۱، ص۱۴۸ بین مشیت و اراده، تفصیل و تقدم و تأخر مشاهده می‌شود که دلالت دارد بر این که مشیت با اراده یکی نیست.مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۴، ص۱۵۶.

دیدگاه برخی از متکلمان در باره اراده الهی

هر چند متکلمان مسلمان در توصیف خداوند به «اراده» و اطلاق نام «مرید» بر وی هم‌داستانند، ولی در تبیین حقیقت آن، آرای مختلفی دارند: به باور برخی همچون شیخ مفید «اراده الاهی» نسبت به افعال خویش، نفس همان افعال و نسبت به افعالِ خلق، امر به ایجاد آن‌ها است.. به گمان گروهی، اراده الهی ابتهاج و رضایت او به فعلش می‌باشد. بعضی اراده خدا را به رضا و غضب او تفسیر کرده‌اند.در دید برخی، اراده خداوند، علم او به مصلحت فعل یا همان «داعی» است، علامه حلی، حسن بن یوسف، کشف المراد فی شرح تجرید الاعتقاد، ص۲۸۸، بیروت، مؤسسة اعلمی ۱۳۹۹ق.برخی اراده را امری عدمی دانسته و آن را به مکره نبودن و مغلوب نبودن خدا معنا کرده‌اند، گروهی اراده خداوند به فعل خویش را داعی و علم به مصلحت، و اراده خدا به فعل غیر را امر به آن فعل دانسته‌اند. بیشتر حکیمان اراده خدا را علم او به نظام اصلح و عین قدرت و علمش در مرتبه ذات دانسته‌اند. علامه حلی، حسن بن یوسف، انوار الملکوت فی شرح الیاقوت، ج۱، ص۶۷، دانشگاه تهران، ۱۳۳۸ش.