تقی الدین سبکی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «<div class="wikiInfo">جایگزین= حسن بصری|بندانگشتی|یکی از آثار او {|...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
{| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | {| class="wikitable aboutAuthorTable" style="text-align:Right" |+ | | ||
!نام | !نام | ||
! | !تقی الدین السبكی | ||
|- | |- | ||
|نامهای دیگر | |نامهای دیگر | ||
| | |شیخ الإسلام و قاضی القضاة | ||
|- | |- | ||
|درگذشت | |درگذشت | ||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
</div> | </div> | ||
''' | '''تقی الدین السبكی''' (683هـ — 756هـ = 1284م — 1355م) [[فقیه|فقیه]] شافعی [[صوفی|صوفی]] [[محدث]] حافظ مفسر قاری الأصولی متكلم نحوی لغوی ادیب حكیم منطقی جدلی خلافی النظار، ملقب به "بشیخ الإسلام وقاضی القضاة"، (683 هـ - 756 هـ). او پدر فقیه تاج الدین السبكی بود<ref>[https://ar.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D9%82%D9%8A_%D8%A7%D9%84%D8%AF%D9%8A%D9%86_%D8%A7%D9%84%D8%B3%D8%A8%D9%83%D9%8A#cite_note-3 تقي الدين السبكي]</ref>. | ||
=نسب= | =نسب= | ||
اوأبو الحسن | اوأبو الحسن علی بن عبد الكافی بن علی بن تمام بن یوسف بن موسى بن تمام بن حامد بن یحیى بن عمر بن عثمان بن علی بن مسوار بن سوار ابن سلیم السبكی، الخزرجی الأنصاری بود. | ||
=زندگی= | =زندگی= | ||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
الشیخ شمس الدین بن الجزری. | |||
والشیخ نجم الدین بن الرفعة شیخ الشافعیة. | |||
والحافظ شرف | والحافظ شرف الدین الدمیاطی. | ||
أبو | أبو الحسین الصواف. | ||
وعبد الرحمن بن مخلوف بن جماعة. | وعبد الرحمن بن مخلوف بن جماعة. | ||
ویحی ابن محمد بن عبد السلام. | |||
على بن نصر الصواف. | على بن نصر الصواف. | ||
وعلی بن عیسى القیم. | |||
وعلى بن محمد بن هارون | وعلى بن محمد بن هارون الثعلبی. | ||
وعمر بن عبد | وعمر بن عبد العزیز بن الحسین بن رشیق. | ||
وشهدة بنت عمر بن | وشهدة بنت عمر بن العدیم. | ||
ابن | ابن الموازینی. | ||
وابن مشرف. | وابن مشرف. | ||
وأبی بكر عبد الدائم. | |||
وأحمد بن موسى | وأحمد بن موسى الدشتی. | ||
وعیسی المطعم. | |||
وإسحاق بن | وإسحاق بن أبی بكر النحاس. | ||
وسلیمان حمزة القاضی. | |||
الرشید بن أبی القاسم ،إسماعیل بن الطبال و رضی الدین إبراهیم بن محمد. | |||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
جمال | جمال الدین عبد الرحیم بن الحسن الإسنوی. | ||
وسراج | وسراج الدین عمر بن رسْلان البُلقینی. | ||
ومجد | ومجد الدین الفیروزآبادی مؤلف (القاموس المحیط). | ||
والحافظ عبد | والحافظ عبد الرحیم العراقی. | ||
والحافظ جمال | والحافظ جمال الدین المزی. | ||
والحافظ علم | والحافظ علم الدین البرزالی. | ||
والقاضی صلاح الدین الصفدی. | |||
وشمس | وشمس الدین محمد بن عبد الخالق المقدسی. | ||
والمؤرخ شمس | والمؤرخ شمس الدین الذهبی. | ||
وأبو | وأبو المعالی ابن رافع. | ||
والرحالة خالد بن أحمد | والرحالة خالد بن أحمد البلوی. | ||
=آثار= | =آثار= | ||
السیف الصقیل فی الرد على ابن زفیل (ابن القیم). | |||
الدرة | الدرة المضیة فی الرد على ابن تیمیة. | ||
الاعتبار ببقاء الجنة والنار | الاعتبار ببقاء الجنة والنار فی الرد على ابن تیمیة وابن القیم القائلین بفناء النار | ||
<ref>[https://www.neelwafurat.com/itempage.aspx?id=lbb128063-88191&search=books كل أحكام كل و ما عليه تدل]</ref>. | <ref>[https://www.neelwafurat.com/itempage.aspx?id=lbb128063-88191&search=books كل أحكام كل و ما عليه تدل]</ref>. | ||
نقد الاجتماع والافتراق | نقد الاجتماع والافتراق فی مسائل الأیمان والطلاق. | ||
النظر المحقق | النظر المحقق فی الحلف بالطلاق المعلق. | ||
رفع الشقاق | رفع الشقاق فی مسألة الطلاق | ||
شفاء السقام | شفاء السقام فی زیارة خیر الأنام. | ||
السیف المسلول على من سب الرسول. | |||
إبراز الحكم من | إبراز الحكم من حدیث رفع القلم. | ||
أحكام كل ما | أحكام كل ما علیه تدل. | ||
الإبهاج | الإبهاج فی شرح المنهاج على منهاج الوصول إلى علم الأصول للقاضی ناصر الدین البیضاوی. | ||
المجموع شرح المهذب، والابتهاج | المجموع شرح المهذب، والابتهاج فی شرح المنهاج للإمام محیی الدین النووی. | ||
غیرة الإیمان الجلی لأبی بكر وعمر وعثمان وعلی. | |||
سبب الانكفاف عن إقراء الكشاف. | سبب الانكفاف عن إقراء الكشاف. | ||
ثلاثیات مسند الدارمی. | |||
بیان الأدلة فی إثبات الأهلة. | |||
الاعتصام بالواحد الأحد من إقامة | الاعتصام بالواحد الأحد من إقامة الجمعتین فی البلد. | ||
أجوبة أهل مصر حول " | أجوبة أهل مصر حول "تهذیب الكمال" للحافظ المزی. | ||
تعدد الجمعة وهل | تعدد الجمعة وهل فیه متسع. | ||
تقیید التراجیح فی صلاة التراویح. | |||
ضوء | ضوء المصابیح فی صلاة التراویح | ||
فتاوى | فتاوى السبكی. | ||
فتوى أهل | فتوى أهل الإسكندریة. | ||
فتوى | فتوى العراقیة. | ||
الرسالة | الرسالة العلائیة. | ||
إحیاء النفوس فی حكمة وضع الدروس. | |||
كشف القناع | كشف القناع فی إفادة لو الامتناع. | ||
التحبیر المذهب فی تحریر المذهب. | |||
القول المُوعَب | القول المُوعَب فی القول الموجَب. | ||
لمعة الإشراق | لمعة الإشراق فی أمثلة الاشتقاق. | ||
مُنیة المباحث فی حكم دین الوارث. | |||
الریاض الأنیقة فی قسم الحدیقة. | |||
=وفات= | =وفات= | ||
| خط ۱۰۶: | خط ۱۰۶: | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
{{پانویس| | {{پانویس|1}} | ||
[[رده: تصوف]] | [[رده: تصوف]] | ||
نسخهٔ ۲۱ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۵
تقی الدین السبكی (683هـ — 756هـ = 1284م — 1355م) فقیه شافعی صوفی محدث حافظ مفسر قاری الأصولی متكلم نحوی لغوی ادیب حكیم منطقی جدلی خلافی النظار، ملقب به "بشیخ الإسلام وقاضی القضاة"، (683 هـ - 756 هـ). او پدر فقیه تاج الدین السبكی بود[۱].
نسب
اوأبو الحسن علی بن عبد الكافی بن علی بن تمام بن یوسف بن موسى بن تمام بن حامد بن یحیى بن عمر بن عثمان بن علی بن مسوار بن سوار ابن سلیم السبكی، الخزرجی الأنصاری بود.
زندگی
شیخ تقی الدین السبکی در اول صفر 683 هجری قمری / 18 آوریل 1284 میلادی در روستای سبک الاحد (سبک العبید) - یکی از روستاهای استان منوفیه کنونی - به دنیا آمد. و در کودکی تحت تعلیم پدرش قرار گرفت که فضای مناسبی را برای کسب علم برای او ایجاد کرد. و با پدرش به قاهره نقل مکان کرد و نزد عده ای از مشاهیر زمان خود به رهبری پدرش شیخ عبدالکافی السبکی تحصیل کرد و از نایب های شیخ الاسلام ابن دقیق العید بود. در قضاوت و عنایت فراوانی به او کرد تا به علم آموزی پرداخت، تا اینکه از علمای شافعی و اندک علمای آن شد و در مصر و شام به تدریس نشست، او را لقب دادند. آخرین مجتهدین، و به قوت حافظه و ظرفیت حافظه شهرت داشت، تا آنجا که هر چه می خواند حفظ می کرد و فراموش نمی کرد، تا آن که به شگفتی زمان خود تبدیل شد. صوفیه را گرامی می داشت و آنها را بسیار دوست می داشت و می گفت: «راه صوفیه اگر صحیح باشد، راه هدایتی است که پیشینیان بر آن بوده اند.» وی نزد النصیر محمد بن قلاوون و بزرگوار مورد لطف قرار گرفت. دولتمردان معاصر ممالیک تا زمانی که منافع مردم را تامین می کرد و شیخ به ریاضت در جنبه های مختلف زندگی شهرت داشت و مشاغل متعددی را در مصر به عهده گرفت، مانند تدریس در مدرسه المنصوریه، الحکریا. مسجد الحکیم و خطبه در مسجد احمد بن طولون کار بی طرفی، راستگو بودن، پایبندی به حق و دست کشیدن از ظلم است تا اینکه صلاح الدین بن ایبک الصفدی درباره او گفت: به انفاق ادامه دهید. با تکبر اضافی و رفتاری که از راه حق و لجاج برنمی گردد، سعادت ابدی، پس امیدی به غیر از آن ندارد، ناگفته نماند قاضی، حکم او در این ولایت خلع کننده امر است. و صحبت او از عفت بر پول، تقصیر میخکوبان است. وی در دمشق مشاغل متعددی از جمله نقل حدیث، تدریس در مدرسه مسرور، شیخ مدرسه اشرفیه در کنار قضاوت و خطابه در مسجد اموی را به عهده گرفت.در قبرستان سعید السعده در قاهره، صلاح الدین الصفدی با شعری بلند وصیت کرد.
و مأموریت او به انفاق دمشق دلیلی بر درگیری او با مقامات حاکم به دلیل استواری او در حق بود، زیرا از سرزنش مقصر در راه خدا نمی ترسید و فقط در مورد آنچه وجدانش او را تسلی می داد قضاوت می کرد. اساس قانون تا اینکه یکی از شاهزادگان ارشد ممالیک گفت و او را بدرالدین بن جانکلی بن البابا می گفتند: ما با این سبکی در سر دردیم. او نیز در مقابل ارغون شاه ایستاد. نایب شام، و یک بار اوضاع بین آنها متشنج شد تا اینکه به او گفت: ای شاهزاده، من دارم می میرم و تو می میری.
اساتید
الشیخ شمس الدین بن الجزری. والشیخ نجم الدین بن الرفعة شیخ الشافعیة. والحافظ شرف الدین الدمیاطی. أبو الحسین الصواف. وعبد الرحمن بن مخلوف بن جماعة. ویحی ابن محمد بن عبد السلام.
على بن نصر الصواف. وعلی بن عیسى القیم. وعلى بن محمد بن هارون الثعلبی. وعمر بن عبد العزیز بن الحسین بن رشیق. وشهدة بنت عمر بن العدیم.
ابن الموازینی. وابن مشرف. وأبی بكر عبد الدائم. وأحمد بن موسى الدشتی. وعیسی المطعم. وإسحاق بن أبی بكر النحاس. وسلیمان حمزة القاضی.
الرشید بن أبی القاسم ،إسماعیل بن الطبال و رضی الدین إبراهیم بن محمد.
شاگردان
جمال الدین عبد الرحیم بن الحسن الإسنوی. وسراج الدین عمر بن رسْلان البُلقینی. ومجد الدین الفیروزآبادی مؤلف (القاموس المحیط). والحافظ عبد الرحیم العراقی. والحافظ جمال الدین المزی. والحافظ علم الدین البرزالی. والقاضی صلاح الدین الصفدی. وشمس الدین محمد بن عبد الخالق المقدسی. والمؤرخ شمس الدین الذهبی. وأبو المعالی ابن رافع. والرحالة خالد بن أحمد البلوی.
آثار
السیف الصقیل فی الرد على ابن زفیل (ابن القیم). الدرة المضیة فی الرد على ابن تیمیة. الاعتبار ببقاء الجنة والنار فی الرد على ابن تیمیة وابن القیم القائلین بفناء النار [۲]. نقد الاجتماع والافتراق فی مسائل الأیمان والطلاق. النظر المحقق فی الحلف بالطلاق المعلق. رفع الشقاق فی مسألة الطلاق شفاء السقام فی زیارة خیر الأنام. السیف المسلول على من سب الرسول. إبراز الحكم من حدیث رفع القلم. أحكام كل ما علیه تدل. الإبهاج فی شرح المنهاج على منهاج الوصول إلى علم الأصول للقاضی ناصر الدین البیضاوی. المجموع شرح المهذب، والابتهاج فی شرح المنهاج للإمام محیی الدین النووی. غیرة الإیمان الجلی لأبی بكر وعمر وعثمان وعلی. سبب الانكفاف عن إقراء الكشاف. ثلاثیات مسند الدارمی. بیان الأدلة فی إثبات الأهلة. الاعتصام بالواحد الأحد من إقامة الجمعتین فی البلد. أجوبة أهل مصر حول "تهذیب الكمال" للحافظ المزی. تعدد الجمعة وهل فیه متسع. تقیید التراجیح فی صلاة التراویح. ضوء المصابیح فی صلاة التراویح فتاوى السبكی. فتوى أهل الإسكندریة. فتوى العراقیة. الرسالة العلائیة. إحیاء النفوس فی حكمة وضع الدروس. كشف القناع فی إفادة لو الامتناع. التحبیر المذهب فی تحریر المذهب. القول المُوعَب فی القول الموجَب. لمعة الإشراق فی أمثلة الاشتقاق. مُنیة المباحث فی حكم دین الوارث. الریاض الأنیقة فی قسم الحدیقة.
وفات
امام تقی الدین سبکی در سال 755 هجری قمری بیمار شد و ضعیف شد و بیماری او در دمشق ادامه یافت تا اینکه فرزندش امام تاج الدین عبدالوهاب بن علی السبکی چندی در دمشق ماند. ماهها سپس تقی الدین علی السبکی به مصر سفر کرد و مردم با او وداع کردند و دلها بر او پریشان شد.
وارد مصر شد و کمتر از بیست روز در آنجا ماند و در شب دوشنبه سوم جمادی الآخره سال 756 هجری قمری روح شیخ تقی الدین زیرکی در سن 73 سالگی از بدن مفارقت کرد. سپس علما تابوت او را بر دوش گرفتند و مردم ازدحام کردند و با او راه افتادند تا اینکه در قبرستان سعید السعداء در بیرون باب النصر به خاک سپرده شد.