میرزا حسین نوری

نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۰:۴۳، ۲۴ ژانویه ۲۰۲۲؛

نام	میرزا حسین نوری
نام کامل	حسین بن محمد تقی بن علی محمد نوری طبرسی
نام‌های دیگر	طب‍رس‍ی‌ ن‍وری‌، ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ح‍م‍دت‍ق‍ی‌ • م‍ح‍دث ن‍وری‌ • ح‍س‍ی‍ن ‌ب‍ن‌ م‍ح‍م‍د ت‍ق‍ی • م‍ی‍رزا ح‍س‍ی‍ن‌ ن‍وری • ن‍وری‌ طب‍رس‍ی‌ • ن‍وری‌ م‍ازن‍دران‍ی‌ • میرزا حسین نوری طبرسی نجفی • حاجی نوری
نام پدر	محمدتقی
ولادت	۱۸ شوال سال ۱۲۵۴ق
محل تولد	روستاى يالو • شهرستان نور • مازندران
اساتید	شیخ مرتضی انصاری • میرزای شیرازی • مولی محمد علی محلاتی • شيخ عبدالحسين تهرانى
شاگردان	شیخ عباس قمی • آقا بزرگ تهرانی • مولی محمد تقی قمی باوزئیری
تالیفات	مستدرک الوسائل • فصل الخطاب النجم الثاقب • لؤلؤ و مرجان
تاریخ درگذشت	۲۷ جمادی‌الثانی ۱۳۲۰ق
آرامگاه	عراق • حرم امیرالمؤمنین

شیخ میرزا حسین بن محمد تقی بن علی محمد نوری طبرسی معروف به محدث نوری و حاجی نوری فرزند محمدتقی نوری مازندرانی طبرسی و نوهٔ علی محمد مازندرانی طبرسی مستوفی، محدث و چهره سرشناس علمای شیعه در قرن چهاردهم هجری بود.

شهرت محدث نوری بیشتر به سبب تالیف کتاب مستدرک الوسائل و به‌ویژه کتاب فصل الخطاب فی تحریف کتاب رب‌ الارباب است. او در کتاب اخیر کوشیده تا با استفاده از پاره‌ای روایات ثابت کند که قرآن کریم گرچه عیناً کلام الهی است و چیزی بر آن افزوده نشده و تغییر نکرده اما آیاتی از آن پیش از جمع‌آوری به دلایلی حذف شده(تحریف به نقصان) و آنچه حذف شده، نزد اهل خود محفوظ است. انتشار این کتاب، باعث دردسرهایی برای محدث نوری شد و اعتراض عالمان شیعه و سنی را برانگیخت و آثار بسیاری در رد این نظریه نوشتند.

محدث نوری در سن ۶۴ سالگی در سامرا در اثر مسمومیت درگذشت. آرامگاه او در نجف و در حرم علی بن ابی‌طالب قرار دارد.

زندگی‌نامه

میرزا حسین بن محمد تقی بن علی محمد نوری طبرسی (۱۲۵۴-۱۳۲۰ق) معروف به «محدث نوری» از محدثان برجسته و رجالیان بزرگ شیعه در قرن چهاردهم هجری محسوب می شود. بسیاری در رد این نظریه نوشتند.

وی در ۱۸ شوال سال ۱۲۵۴ق. در روستای یالو از توابع شهرستان نور در استان مازندران ایران به دنیا آمد. از همان کودکی به درس فقیه بزرگ، ملا محمدعلی محلاتی راه یافت و بخشی از علوم دینی را فرا گرفت. در آغاز جوانی به تهران سفر کرد تا از علمای بزرگ آن شهر نظیر شیخ عبدالرحیم بروجردی بهره‌مند گردد و با دختر همو ازدواج کرد. نوری به سال ۱۲۷۳ق. در ۱۹ سالگی عازم نجف اشرف شد. چهار سال در آن شهر ماند و پس از آن به ایران بازگشت.

وی یک سال بیشتر نتوانست در ایران بماند و در سال ۱۲۷۸ق. دوباره به عراق بازگشت و به محضر درس عالم بزرگ شیخ عبدالحسین تهرانی مشهور به شیخ العراقین در شهر کربلا راه یافت و بعد از آن به دنبال استاد به شهر کاظمین سفر کرد و دو سال در آن جا ماند.

در سال ۱۲۸۴ق. به قصد زیارت امام رضا(ع) به ایران بازگشت و عازم مشهد مقدس شد. دو سال بعد در سال ۱۲۸۶ق. به عراق بازگشت و پس از آن، برای دومین بار به زیارت خانه خدا رفت و بعد از بازگشت به عراق، پای درس میرزای شیرازی حاضر شد. چون میرزای شیرازی در سال ۱۲۹۱ق. به سامرا مهاجرت کرد، محدث نوری نیز در سال بعد همراه دیگر استادش فتح علی سلطان آبادی و دامادش شیخ فضل الله نوری به سامرا رفت. در سال ۱۳۱۴ق. به نجف اشرف بازگشت و تا آخر عمر در آن شهر باقی ماند.

اساتید

اساتید مهم ایشان عبارتند از: ملا محمد علی محلاتی، شیخ عبدالرحیم بروجردی، شیخ عبدالحسین تهرانی، شیخ مرتضی انصاری، میرزای شیرازی، فتح علی سلطان آبادی.

شاگردان

برخی از شاگردان وی نیز بدین شرح می باشند: شیخ عباس قمی صاحب مفاتیح الجنان، آقا بزرگ تهرانی صاحب کتاب الذریعة، شیخ اسماعیل ابن شیخ محمد باقر اصفهانی.

تألیفات

مستدرک الوسائل

مشهورترین تألیف محدث نوری در استدراک و تتمیم وسائل الشیعه اثر شیخ حر عاملی نگاشته شده است.

فصل الخطاب

این کتاب، از کتابهای جنجال برانگیز جهان تشیع است و محدث نوری در 28 جمادى الثانية سال 1292ق. از تالیف آن فراغت یافته است. از عنوان کتاب برمی‌آید که قرآن کریم تحریف شده همان گونه که بنابر عقیده مسلمانان انجیل و تورات تحریف شده است؛ اما بنابر متن کتاب و نیز بنابر آنچه شیخ آقابزرگ تهرانی از خود محدث نوری شنیده و از او نقل کرده، مراد محدث نوری از تحریف کتاب این نیست که قرآن فعلی کلام خدا نیست یا چیزی بر آن افزوده یا پس از جمع القرآن(جمع آوری قرآن در زمان عثمان به عفان به شکل یک کتاب)چیزی از آن کاسته شده است.

به باور محدث نوری قرآن فعلی دقیقا همان است که در زمان عثمان جمع آوری شد و به صورت یک کتاب میان دو جلد درآمد. او معتقد است که از پاره‌ای روایات برمی‌آید: پیش از جمع آوری، آیاتی در قرآن بوده که پس از آن و هم اکنون در آن نیست و نزد معصوم (ع)محفوظ است و ما نمی‌دانیم که آنچه حذف شده، چه بوده است و تنها بنابر روایاتی[که در کتاب ذکر کرده]به اجمال خبر داریم که چیزی از قرآن کاسته شده است. نام کتاب محدث نوری یعنی فصل الخطاب فی تحریف الکتاب عالمان معاصر او و مردمان آن روزگار را به این اشتباه انداخت که مراد او این است که قرآن نیز مانند انجیل و تورات عین کلام الله نیست.

او خود از این موضوع سخن گفته و نزد شاگردش آقا بزرگ تهرانی از نامگذاری کتاب به این عنوان اظهار پشیمانی کرده و گفته خوب بود که نام کتاب را «فصل الخطاب في عدم تحريف الكتاب» یا «القول الفاصل في اسقاط بعض الوحي النازل» می‌نهادم تا مردم را این گمان خطا پیش نیاید. مراد محدث نوری از تحریف، نقیصه(کاسته شدن)است نه زیادت و نه تغییر و تصرف در کلمات و آیات قرآن فعلی.

آقابزرگ تهرانی، هنگام معرفی کتاب در مجموعه بزرگ کتاب‌شناسی‌اش، این کتاب را کتابی در رد تحریف قرآن می‌خواند و می‌نویسد: «أثبت فيه عدم التحريف بالزيادة والتغيير والتبديل وغيرها؛ در این کتاب، عدم تحریف قرآن را اثبات کرده است و دور بودنش از تحریف به زیادت و تغییر و تبدیل و جز آن.»

از همان آغاز علمای شیعه به تالیف کتابهایی در مقابله با این کتاب دست زدند از جمله شيخ محمود تهرانى در سال 1302 ق. ردّيه‌‏اى به نام كشف الارتياب عن تحريف الكتاب بر آن نگاشت و محدث نورى نيز در پاسخ به آن رساله‌‏اى به نام الجواب عن شبهات كشف الارتياب را تأليف کرد و گویا از برخی نظرات خویش در کتاب اصلی بازگشت و یا نظر خود را تشریح کرد و کوشید تا سوء تفاهم های پیش آمده را برطرف سازد او درباره این رساله گفته است رضایت ندارد کسی پیش از خواندن رساله، کتاب فصل الخطاب را بخواند و این رساله منزله تکمله کتاب فصل الخطاب است.

لؤلؤ و مرجان

که نخستین کتاب مستقلّی است که در ردّ خرافات ساخته و پرداخته شده درباره حماسه عاشورا تألیف شده است.

النجم الثاقب

که کتابی جامع درباره امام زمان(عج) بوده، به زبان فارسی نگاشته شده است.

مستدرک مزار البحار

معالم العِبَر

ديوان شعر

اين كتاب كه به عنوان «مولوديه» نيز مشهور است، مجموع قصايدى است كه در ايام ولادت ائمه اطهار(ع) سروده است و هم چنين مشتمل بر قصيده‌‏اى در مدح صاحب الزمان(ع) و مدح سامراء مى‏‌باشد.

موالید الائمة

فوت

در شب چهارشنبه ۲۷ جمادی الثانی در سال ۱۳۲۰ هجری در نجف اشرف درگذشت و در صحن حرم علی بن ابیطالب(ع) به خاک سپرده شد. مراتب علمی و تقوای او را عالمان دینی و شاگردانش بسیار ستوده‌اند.