صباحیه (پیروان ابومحمد صباح بن قیس): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohsenmadani (بحث | مشارکتها) (←عقاید) |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==عقاید== | ==عقاید== | ||
صباحیه ضمن اعتقاد به [[رجعت]] از دو خلیفه اول بیزاری از دو خلیفه اول بیزاری جستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 296 با ویرایش و اصلاح و جابجایی عبارات.</ref> <ref>نجاشی ابو العباس احمد بن على بن احمد بن العباس، رجال، چاپ بمبئى، سال 1317 هجری قمری، ص 147</ref> <ref>تفرشی مصطفی، نقد الرجال فی علم الرجال، ص 171</ref> <ref>مامقانی | صباحیه ضمن اعتقاد به [[رجعت]] از دو خلیفه اول بیزاری از دو خلیفه اول بیزاری جستند. <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 296 با ویرایش و اصلاح و جابجایی عبارات.</ref> <ref>نجاشی ابو العباس احمد بن على بن احمد بن العباس، رجال، چاپ بمبئى، سال 1317 هجری قمری، ص 147</ref> <ref>تفرشی مصطفی، نقد الرجال فی علم الرجال، ص 171</ref> <ref>مامقانی عبدالله، تنقيح المقال فى علم احوال الرجال</ref> <ref>مقریزی تقی الدین ابو العباس، الخطط، قاهره، سال 1930- 1911 میلادی، ج 4، ص 177.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۲۴ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۴۹
صباحيه از ياران ابو محمد صباح بن قيس بن يحيى المزنى بودند.
پیشینه و شرح حال
علامه حلى در رجال خود می گويد: او كوفى و «زيدى» بود. نجاشى او را ثقة دانسته و معتقد بود كه وى از حضرت امام باقر (ع) و امام صادق (ع) روايت مى كرد. ابن الغضائري نقل می کند كه ابو محمد صباح بن قیس در حديث «زيدى» و در حديث اصحاب ما كه شيعه باشد، ضعيف بود.
عقاید
صباحیه ضمن اعتقاد به رجعت از دو خلیفه اول بیزاری از دو خلیفه اول بیزاری جستند. [۱] [۲] [۳] [۴] [۵]
پانویس
[رده: کلام]]
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، انتشارات آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 296 با ویرایش و اصلاح و جابجایی عبارات.
- ↑ نجاشی ابو العباس احمد بن على بن احمد بن العباس، رجال، چاپ بمبئى، سال 1317 هجری قمری، ص 147
- ↑ تفرشی مصطفی، نقد الرجال فی علم الرجال، ص 171
- ↑ مامقانی عبدالله، تنقيح المقال فى علم احوال الرجال
- ↑ مقریزی تقی الدین ابو العباس، الخطط، قاهره، سال 1930- 1911 میلادی، ج 4، ص 177.