کسبیه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'عبد الله' به 'عبدالله') |
||
خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان، چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده اند. | پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان، چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «[[کسلیه]]» نیز نامیده شده اند. | ||
<ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات</ref> | <ref>مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات</ref> | ||
<ref>عراقی ابو محمد عثمان بن | <ref>عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بين اهل الزيغ و الزندقة، تحقيق يشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== |
نسخهٔ ۲۴ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۰
کسبیه از فرق جبریه اند.
تقسیم بندی فرق جبریه
برخی از منابع، جبریه را به دوازده فرقه تقسیم کرده اند که عبارتند از: فرقه مضطربه، افعالیه، مفروغیه، نجاریه، مُتَأَنِّیه، کسبیه، سابقیه، حبّیه، خوفیه، فکریه، خسّیه و معیه. [۱]
وجه نام گذاری
این فرقه از این جهت کسبیه نامیده شد، زیرا کسبیون باور داشتند که بنده هیچ ثواب و عقابی را کسب نمی کند. [۲]
عقاید
پیروان این فرقه معتقد بودند که بندگان خدا محکوم به کسب اند، اما این کسب نه به سود آن ها است و نه به زیان شان، چون راحتی ها و سختی ها، نعمت ها و عقوبت ها از قبل بین بندگان خدا تقسیم و تقدیر شده است. به همین جهت هر گونه کوششی در مسیر طاعت و یا معصیت و نیز تنبلی و کاهلی در انجام عبادت، موجب زیاد یا کم شدن ثواب و عذاب نمی شود.آن ها مطابق با مفاد آیه شریفه «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِیٌّ عَنِ الْعالَمِینَ» سوره آل عمران، آیه 97. می گفتند که خداوند از طاعات ما بی نیاز است و همچنین معصیت ما نیز به او هیچ زیان و ضرری نمی رساند. در ضمن طایفه مذکور به دلیل تلاش نکردن برای کسب روزی و کار «کسلیه» نیز نامیده شده اند. [۳] [۴]
پانویس
- ↑ ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص42
- ↑ ابن جوزی، تلبیس ابلیس، ص 42
- ↑ مشکور محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامی، مشهد، نشر آستان قدس رضوی، سال 1372 شمسی، چاپ دوم، ص 367 با ویرایش و اصلاح جملات
- ↑ عراقی ابو محمد عثمان بن عبدالله، الفرق المفترقة بين اهل الزيغ و الزندقة، تحقيق يشار قوتلو آى، آنكارا، سال 1961 میلادی، ص 73.