نواب اربعه: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۶: | خط ۳۶: | ||
=پانویس= | =پانویس= | ||
{{پانویس|2}} | |||
[[رده:اصحاب امام زمان (عج)]] | [[رده:اصحاب امام زمان (عج)]] | ||
نسخهٔ ۷ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۳۴
÷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در
| نام | نواب اربعه |
|---|
نواب اربعه، اصلاحی اسلامی است که بر چهار نائب خاص حجت بن الحسن در دوران غیبت اطلاق می‌شود. نایبان خاص امام مهدی(عج) در دوران غیبت صغرى، چهار تن از علماى پارسا و بزرگ شیعه (و بعضا از اصحاب با سابقه امامان پیشین) بودند. این افراد به «نواب اربعه» نامیده شده اند. این چهار نفر(عثمان بن سعید، محمد بن عثمان، حسین بن روح و علی بن محمد سَمُری) به‌مدت هفتاد سال، نیابت امام را عهده‌دار بودند و با داشتن وکلایی در دورترین شهرهای اسلامی، پیام‌ها و خواستههای شیعیان را به امام و پاسخ‌های امام را به آنان می‌رساندند. از دیگر وظایف نایبان خاص، این بود که تردیدها را درباره حضرت مهدی از بین ببرند و محل زندگی امام و مشخصات او را پنهان دارند.
نواب اربعه
نايبان خاص[۱]حضرت مهدى در دوران غيبت صغرى، چهار تن از اصحاب با سابقه امامان پيشين و از علماى پارسا و بزرگ شيعه بودند كه «نوّاب اربعه» ناميده شدهاند. اينان به ترتيب زمانى عبارت بودند از:
- ابو عَمرو عثمان بن سعيد عَمرى،
- ابو جعفر محمد بن عثمان بن سعيد عَمرى،
- ابوالقاسم حسين بن روح نوبختى،
- ابو الحسن على بن محمد سَمَرى.
البته امام زمان(عج) وكلاى ديگرى نيز در مناطق مختلف مانند: بغداد، كوفه، اهواز، همدان، قم، رى، آذربايجان، نيشابور و... داشت كه يا به وسيله اين چهار نفر، كه در رأس سلسله مراتب وكلاى امام قرار داشتند، امور مردم را به عرض حضرت مىرساندند[۲] و از سوى امام در مورد آنان «توقيع» هايى[۳] صادر مىشده است[۴]. و يا - آن گونه كه بعضى از محققان احتمال دادهاند - سفارت و وكالت اين چهار نفر، وكالتى عامّ و مطلق بوده ولى ديگران در موارد خاصى وكالت و نيابت داشتهاند.[۵]. مانند: محمد بن جعفر اسدى، احمد بن اسحاق اشعرى قمى، ابراهيم بن محمد همدانى، احمد بن حمزة بن اليسع[۶]، محمد بن ابراهيم بن مهزيار[۷]، حاجز بن يزيد، محمد بن صالح[۸]، ابو هاشم داود بن قاسم جعفرى، محمد بن على بن بلال، عمر اهوازى، و ابو محمد و جنائى[۹].
پانویس
- ↑ در آن روزگار، به جاى «نيابت» و «نواب» بيشتر تعبير «سفارت» و «سفرأ» به كار برده مىشد.
- ↑ چنانكه طبق نقل شيخ طوسى، حدود ده نفر در بغداد به نمايندگى از طرف محمد بن عثمان فعاليّت مىكردند (الغيبة، ص 225).
- ↑ توقيع به معناى حاشيه نويسى است و در اصطلاح علماى شيعه به نامهها و فرمانهايى كه در زمان غيبت صغرى از طرف امام به شيعيان مىرسيده توقيع گفته مىشود.
- ↑ صدر، المهدى،، ص .189.
- ↑ امين، سيد محسن، أعيان الشيعة، ج 2، ص .48.
- ↑ طوسى،، الغيبة، ص 257، .258
- ↑ كلينى،، اصول كافى،، ج 1، ص 518، ح .5.
- ↑ كلينى، همان كتاب، ص 521، ح 14 و .15.
- ↑ طبرسى،، اًعلام الورى، ص .444.