مجیب الرحمن: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
# درآمد پاکستان شرقی تحت کنترل پاکستان شرقی و درآمد پاکستان غربی در کنترل پاکستان غربی باشد. الزامات مبادله مرکز باید توسط هر دو طرف به طور مساوی یا مطابق با یک نسبت ثابت برآورده شود.هیچ وظیفه ای برای جابجایی آزادانه محصولات داخلی بین دو ایالت اعمال نخواهد شد. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه‌های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت. | # درآمد پاکستان شرقی تحت کنترل پاکستان شرقی و درآمد پاکستان غربی در کنترل پاکستان غربی باشد. الزامات مبادله مرکز باید توسط هر دو طرف به طور مساوی یا مطابق با یک نسبت ثابت برآورده شود.هیچ وظیفه ای برای جابجایی آزادانه محصولات داخلی بین دو ایالت اعمال نخواهد شد. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه‌های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت. | ||
# نیروی نظامی مستقل برای شرق پاکستان | # نیروی نظامی مستقل برای شرق پاکستان | ||
= جنگ و استقلال بنگلادش = | |||
شبه قاره هند از آغاز دهه 1970م، صحنه جنگها و تشنجات سیاسی شدیدی بود. پاكستان از بدو استقلال به علت تقسیم آن به دو بخش شرقی و غربی كه در دو سوی شبه قاره هند قرار داشتند وضع نامتعادلی داشت. پاكستان شرقی با جمعیت بیشتر و منابع طبیعی كمتر، بیش از پاكستان غربی از فقر و مشكلات اقتصادی رنج میبرد و این احساس كه رهبران پاكستان، كه بیشتر از سكنه پاكستان غربی بودند، چندان توجهی به اوضاع پاكستان شرقی ندارند به احساس نارضایتی در میان مردم پاكستان شرقی دامن میزد. از این رو مقدمات استقلال قسمت پاكستان شرقی فراهم شد، اما این امر با مخالفت پاكستان غربی روبرو گردید.<br> | |||
با این حال، رهبران پاكستان شرقی اعلام استقلال كردند و كشور جدید الاستقلال خود را [[بنگلادش]] به معنی ملت بنگال خواندند. اما دولت پاكستان، استقلال '''پاكستان شرقی''' را به رسمیت نشناخت و در ماه مارس 1971م، با دخالت نظامی و اعمال قوه قهریه درصدد جلوگیری از تحقق یافتن استقلال این كشور برآمد. <br> | |||
دخالت نظامی پاكستان، به مهاجرت میلیونها نفر از اهالی پاكستان شرقی به [[هند]] انجامید و دولت هند برای متوقف ساختن سیل مهاجران، از پاكستان خواست كه نیروهای نظامی خود را از بنگلادش بیرون ببرد و استقلال این كشور را به رسمیت بشناسد. پاكستان زیر بار نرفت و هند و پاكستان در روز سوم دسامبر سال 1971م وارد جنگ شدند. دومین جنگ هند و پاكستان نیز مانند جنگ اولِ این دو كشور كه در سال 1965م بر سر كشمیر روی داد، به شكست نیروهای پاكستان از ارتش هند، كه قویتر و مجهزتر بود انجامید. نیروهای پاكستان در بخش شرقی پس از ده روز جنگ، دست از مقاومت برداشتند و در نهایت پس از آن كه جنگ در 20 دسامبر 1971م به پایان رسید، دولت پاكستان نیز به ناچار استقلال بنگلادش را به رسمیت شناخت <ref>[http://t27.ir/calender/4550/%D8%A2%D8%BA%D8%A7%D8%B2-%D8%AC%D9%86%DA%AF-%D9%87%D9%86%D8%AF-%D9%88-%D9%BE%D8%A7%D9%83%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86-%D8%A8%D8%B1-%D8%B3%D8%B1-%D8%B3%D8%B1%D8%B2%D9%85%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D9%86%DA%AF%D9%84%D8%A7%D8%AF%D8%B4-1971%D9%85 برگرفته از سایت طوبی]</ref>. | |||
= منابع = | = منابع = | ||
نسخهٔ ۱۷ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۲۷
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۰۷:۲۷، ۱۷ مه ۲۰۲۲؛
| نام | مجیب الرحمن |
|---|---|
| زاده | 17 مارس 1920م، منطقه تونگیپارا، بنگلادش |
| درگذشت | 15 اوت 1975م، داکا |
| دین و مذهب | اسلام، تسنن |
| فعالیت‌ها | اولین رئیس جمهور بنگلادش، پایه گذار بنگلادش، رهبرحزب لیگ عوامی |
شیخ مجیب الرحمن موسس و رهبر حزب لیگ عوامی و بنیانگذار کشور بنگلادش میباشد. در سال 1971م، به رهبری او پاکستان شرقی (بنگلادش) از پاکستان غربی (پاکستان فعلی) جدا شد و کشور بنگلادش را تشکیل داد. وی اولین رئیس‌جمهور کشور بنگلادش می باشد. در کودتای نظامی سال 1975م، که بر علیه او صورت گرفت همراه با خانواده خود کشته شد [۱].
زندگی‌نامه
مجیب الرحمن در 17 مارس 1920م، در روستای تونگیپارا واقع در شهرستان گوپالگانج در بخش فریدپور به دنیا آمد او از میان چهار دختر و دو پسر سومین فرزند بود. در هفت سالگی مجیب تحصیل در مدرسه ابتدایی گیمادانگا را آغاز کرد در 9 سالگی او را در مدرسه دولتی گوپالگانج در کلاس سوم پذیرفتند در ادامه نیز به یک مدرسه محلی که توسط مبلغان مسیحی اداره می‌شد رفت. او لیسانس تاریخ و علوم سیاسی خود را از کالج اسلامیه کلکته در سال 1947م، اخذ نمود [۲].
فعالیت‌های سیاسی
او از دوران دانشجویی شروع به فعالیت های سیاسی کرد. از سال 1943م تا 1947م، او عضو شورای اتحادیه هند و مسلمانان بود. از سال 1945 تا 1946م، دبیر کل اتحادیه دانشجویان کالج اسلامیه بود. در سال 1946م، به عضویت مجلس بنگال انتخاب شد. وی بلافاصله پس از تشکیل پاکستان در سال 1947م، از حزب مسلم لیگ استعفا داد تا خود را مخالف با ملیت اردو نشان دهد. با تشکیل اتحادیه دانشجویان مسلمان نشان داد که وی از همان ابتدا به جای ملیت اردو، طرفدار ملیت بنگالی بوده و مانند بسیاری دیگر از رهبران مسلم لیگ، صرفا طرفدار مسلم لیگ بوده است، زیرا این جنبش مردمی در آن روزها با پیوستن به آن می توان به قدرت دست یافت
پیوستن به حزب لیگ عوامی
زمانی که حسین سهروردی لیگ عوامی را در سال 1952م، تشکیل داد مجیب الرحمن در تشکیل حزب شرکت کرد. در سال 1953م، وی دبیر کل حزب عوامی لیگ شد و در انتخابات مارس 1954م، به عضویت مجلس استانی پاکستان شرقی به عنوان نامزد جبهه جگتو انتخاب شد. او در تدوین قانون اساسی در سال 1956م، شرکت کرد. اما وی با حدود خودمختاری استانی که در قانون اساسی تعیین شده بود موافق نبود. وی در کنفرانس جهانی صلح در پکن در سال 1952م، و کنفرانس صلح جهانی در استکهلم در سال 1956م، شرکت کرد. در اواخر همان سال او به عنوان رئیس یک هیئت پارلمانی از چین دیدن کرد.
او در کتاب خاطرات ناتمام خود این چنین می‌گوید: مردم در سراسر کشور می دیدند که سیاهی و تباهی در همه جا گسترده شده است. تنها کورسوی امید آنها این بود که آقای سهروردی به کشور بازگردد و کشور را به سمت دموکراسی هدایت کند. در زندان از اتفاقاتی که به وقوع پیوسته بود بسیار غمگین بودیم و احساسی از خستگی و درماندگی در همه ما ریشه دوانده بود. من هم نمی توانستم دلیلی برای حمایت از تصمیم آقای سهروردی مبنی بر وزیر شدن پیدا کنم . در واقع از اینکه او چنین تصمیمی گرفته بسیار عصبانی بودم. خیلی ها از من خواسته بودند تلگرامی برایش بفرستم و بابت بازگشتش به کشور بعد از درمان به او خوش آمد بگویم در پاسخ گفتم هرگز این کار را نخواهم کرد من به او تلگرام نخواهم فرستاد و دلیلی ندارد این کار را بکنم.
کنفرانس ملی لاهور
در فوریه 1966م، او شش نکته را برای اولین بار در نشست کنفرانس ملی در لاهور مطرح کرد.
- بر اساس قطعنامه لاهور، قانون اساسی باید مبتنی بر برتری قوه مقننه باشد که بر اساس حق رای بزرگسالان و شیوه حکومت پارلمانی انتخاب می شود و کشور را به معنای واقعی تضمین می‌کند.
- دولت فدرال تنها دو بخش، یعنی دفاع و امور خارجه را حفظ خواهد کرد، در حالی که سایر بخش ها به واحدهای تشکیل دهنده فدرال(دولت‌های مستقل و مرکزی) تقسیم خواهند شد.
- دو ارز جداگانه تعریف شود که یا قابل تبدیل متقابل در هر دو پاکستان شرقی و غربی باشد. یا ارز یکسان برای کل کشور معرفی شود، اما برای آن باید مقررات مؤثر قانون اساسی تدوین شود تا انتقال پول از پاکستان شرقی به پاکستان غربی متوقف شود. که بتواند یک سیاست بانکی جداگانه برای پاکستان شرقی و اتخاذ یک سیاست پولی جداگانه ایجاد کند.
- اختیار جمع آوری درآمد و مالیات باید به واحدهای فدرال واگذار شود. این مرکز نباید چنین گزینه ای داشته باشد تا دولت مرکزی در مالیات واحدهای فدرال سهیم باشد تا بتواند نیازهای خود را برطرف کند. چنین وجوه فدرال باید شامل درصد ثابتی از مالیات جمع آوری شده از سراسر کشور باشد.
- درآمد پاکستان شرقی تحت کنترل پاکستان شرقی و درآمد پاکستان غربی در کنترل پاکستان غربی باشد. الزامات مبادله مرکز باید توسط هر دو طرف به طور مساوی یا مطابق با یک نسبت ثابت برآورده شود.هیچ وظیفه ای برای جابجایی آزادانه محصولات داخلی بین دو ایالت اعمال نخواهد شد. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه‌های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت. بر اساس قانون اساسی، واحدهای فدرال با ایجاد نمایندگی های تجاری در خارج از کشور، قدرت ایجاد موافقت نامه های تجاری و روابط تجاری را خواهند داشت.
- نیروی نظامی مستقل برای شرق پاکستان
جنگ و استقلال بنگلادش
شبه قاره هند از آغاز دهه 1970م، صحنه جنگها و تشنجات سیاسی شدیدی بود. پاكستان از بدو استقلال به علت تقسیم آن به دو بخش شرقی و غربی كه در دو سوی شبه قاره هند قرار داشتند وضع نامتعادلی داشت. پاكستان شرقی با جمعیت بیشتر و منابع طبیعی كمتر، بیش از پاكستان غربی از فقر و مشكلات اقتصادی رنج میبرد و این احساس كه رهبران پاكستان، كه بیشتر از سكنه پاكستان غربی بودند، چندان توجهی به اوضاع پاكستان شرقی ندارند به احساس نارضایتی در میان مردم پاكستان شرقی دامن میزد. از این رو مقدمات استقلال قسمت پاكستان شرقی فراهم شد، اما این امر با مخالفت پاكستان غربی روبرو گردید.
با این حال، رهبران پاكستان شرقی اعلام استقلال كردند و كشور جدید الاستقلال خود را بنگلادش به معنی ملت بنگال خواندند. اما دولت پاكستان، استقلال پاكستان شرقی را به رسمیت نشناخت و در ماه مارس 1971م، با دخالت نظامی و اعمال قوه قهریه درصدد جلوگیری از تحقق یافتن استقلال این كشور برآمد.
دخالت نظامی پاكستان، به مهاجرت میلیونها نفر از اهالی پاكستان شرقی به هند انجامید و دولت هند برای متوقف ساختن سیل مهاجران، از پاكستان خواست كه نیروهای نظامی خود را از بنگلادش بیرون ببرد و استقلال این كشور را به رسمیت بشناسد. پاكستان زیر بار نرفت و هند و پاكستان در روز سوم دسامبر سال 1971م وارد جنگ شدند. دومین جنگ هند و پاكستان نیز مانند جنگ اولِ این دو كشور كه در سال 1965م بر سر كشمیر روی داد، به شكست نیروهای پاكستان از ارتش هند، كه قویتر و مجهزتر بود انجامید. نیروهای پاكستان در بخش شرقی پس از ده روز جنگ، دست از مقاومت برداشتند و در نهایت پس از آن كه جنگ در 20 دسامبر 1971م به پایان رسید، دولت پاكستان نیز به ناچار استقلال بنگلادش را به رسمیت شناخت [۳].