سبع طوال

سَبْع طِوال به هفت سوره طولانی از آغاز قرآن گفته می‌شود.

وجه تسمیه

دلیل اصلی نام‌گذاری این سوره‌های هفت‌گانه به سوره‌های طوال، طولانی‌بودن حجم این سوره‌ها نسبت به دیگر سوره‌های قرآن می‌باشد.

اسامی

نام سوره‌های بلند هفت‌گانه، بقره، آل‌عمران، نساء، مائده و توبه، انعام و اعراف است که پنج تای اولی آن مکی بوده و دو تای آخری مدنی است. با این حال برخی به جای سوره توبه، سوره یونس و برخی دیگر دو سوره انفال و توبه را با هم یکی از هفت سوره طوال دانسته‌اند.

معنای طوال

طِوال،به‌ معنای طولانی و بلند است.

تاریخچه

روایتی از پیامبر ص نقل شده است که فرمودند: به جای تورات، سبع طوال، و در عوض زبور، مئین و به جای انجیل مثانی به من عطا شده است و با مفصّل امتیاز و برتری یافتم. علاوه بر این، مفسران بزرگ مسلمان سوره‌های قرآن را به چهار دسته بزرگ تقسیم کرده‌اند: سور سبع طوال؛ سور مئین؛ سور مثانی؛ سور مفصل.«سبع طِوال» یا «سبع طُوَل» مجموع هفت سوره طولانی بقره، آل عمران، نساء، مائده، انعام، اعراف و توبه است. برخی به جای توبه، سوره یونس و برخی سوره کهف را برشمرده‌اند. گروهی گفته‌اند: اول آن‌ها بقره و آخر آن‌ها سوره توبه است. طبق این سخن با افزوده شدن سوره 'انفال' شماره سوره‌ها به هشت عدد می‌رسد. در توجیه سخن آن‌ها گفته شده: این گروه معتقدند سوره انفال و توبه یک سوره هستند، زیرا هر دو در مغازی (نبرد‌های) رسول خدا (ص) نازل شده‌اند.

با استفاده از :