ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
</div>
</div>


ابراهيم بن محمد بن حمزه بن عماره، (273 –353ق) ابواسحاق اصفهاني كوفي. حافظ و محدث شيعي. در سال 273هجري در اصفهان ديده به جهان گشود و در هفتم رمضان 353هجري در سن هشتاد سالگي در كوفه زندگي را وداع گفت. پدرش «محمدبن حمزه بن عماره» از فقهاء و محدثين اصفهان بود كه گرايش سني داشت. جد او «حمزه بن عماره بربري» از شيعيان كيسانيه(كساني كه روح پيامبر را در محمدبن حنفيه متجلي مي‏دانند) بود كه در زمان امام باقر(ع) زندگي مي‏كرد و ياراني در مدينه و كوفه گرد آورد و پس از آن مورد لعن آن حضرت قرار گرفت. وي خود در اصفهان پرورش يافت و پس از دوره مقدماتي به كوفه آمد و مسافرت‏هايي به بغداد و بصره داشت و چندان به فراگيري علوم حديث و حفظ آنها اهتمام ورزيد كه او را «حافظ» لقب داده‏اند. «ابن عقده كوفي»(م333ق) كه خود در ضبط حديث بي‏نظير بود در باره او مي‏گويد: «وي حافظ حديث است و من برخي از احاديث اهل‏بيت(ع) را از او مي‏شنوم و نظير او را نديده‏ام». وي نزد بسياري از اساتيد سني و شيعي تلمذ كرده است. از جمله آنها «ابوخليفه فضل بن حباب»، «محمدبن عثمان بن ابي شيبه»، «حسين بن عبدالله» و «سالم بن سالم» هستند. از شاگردان شيعي او «محمدبن بابويه» معروف به «شيخ صدوق»(م381ق) است كه به‏صورت مكاتبه با او ارتباط داشته و برخي از راويات او را در كتاب «خصال» نقل كرده است. از او كتاب يا رساله‏اي برجاي نمانده است.
ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره، (273 –353ق) ابواسحاق اصفهانی كوفی. حافظ و محدث شیعی. در سال 273هجری در اصفهان دیده به جهان گشود و در هفتم رمضان 353هجری در سن هشتاد سالگی در كوفه زندگی را وداع گفت. پدرش «محمدبن حمزه بن عماره» از فقهاء و محدثین اصفهان بود كه گرایش سنی داشت. جد او «حمزه بن عماره بربری» از شیعیان كیسانیه(كسانی كه روح پیامبر را در محمدبن حنفیه متجلی می‏دانند) بود كه در زمان امام باقر(ع) زندگی می‏كرد و یارانی در مدینه و كوفه گرد آورد و پس از آن مورد لعن آن حضرت قرار گرفت. وی خود در اصفهان پرورش یافت و پس از دوره مقدماتی به كوفه آمد و مسافرت‏هایی به بغداد و بصره داشت و چندان به فراگیری علوم حدیث و حفظ آنها اهتمام ورزید كه او را «حافظ» لقب داده‏اند. «ابن عقده كوفی»(م333ق) كه خود در ضبط حدیث بی‏نظیر بود در باره او می‏گوید: «وی حافظ حدیث است و من برخی از احادیث اهل‏بیت(ع) را از او می‏شنوم و نظیر او را ندیده‏ام». وی نزد بسیاری از اساتید سنی و شیعی تلمذ كرده است. از جمله آنها «ابوخلیفه فضل بن حباب»، «محمدبن عثمان بن ابی شیبه»، «حسین بن عبدالله» و «سالم بن سالم» هستند. از شاگردان شیعی او «محمدبن بابویه» معروف به «شیخ صدوق»(م381ق) است كه به‏صورت مكاتبه با او ارتباط داشته و برخی از راویات او را در كتاب «خصال» نقل كرده است. از او كتاب یا رساله‏ای برجای نمانده است.




[[رده:عالمان مسلمان]]
[[رده:عالمان مسلمان]]
[[رده:محدث شیعه]]
[[رده:محدث شیعه]]

نسخهٔ ‏۴ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۰۵

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۰:۰۵، ۴ اکتبر ۲۰۲۲؛


ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره
نام ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره•
القاب و سایر نام‌ها ؟؟؟
زاده ابتدا زمان تولد و سپس مکان
درگذشت ابتدا زمان وفات و سپس مکان
استادان ؟؟؟
شاگردان ؟؟؟
آثار ؟؟؟
دین و مذهب به عنوان نمونه: اسلام، تشیع و یا تسنن
فعالیت‌ها ؟؟؟

ابراهیم بن محمد بن حمزه بن عماره، (273 –353ق) ابواسحاق اصفهانی كوفی. حافظ و محدث شیعی. در سال 273هجری در اصفهان دیده به جهان گشود و در هفتم رمضان 353هجری در سن هشتاد سالگی در كوفه زندگی را وداع گفت. پدرش «محمدبن حمزه بن عماره» از فقهاء و محدثین اصفهان بود كه گرایش سنی داشت. جد او «حمزه بن عماره بربری» از شیعیان كیسانیه(كسانی كه روح پیامبر را در محمدبن حنفیه متجلی می‏دانند) بود كه در زمان امام باقر(ع) زندگی می‏كرد و یارانی در مدینه و كوفه گرد آورد و پس از آن مورد لعن آن حضرت قرار گرفت. وی خود در اصفهان پرورش یافت و پس از دوره مقدماتی به كوفه آمد و مسافرت‏هایی به بغداد و بصره داشت و چندان به فراگیری علوم حدیث و حفظ آنها اهتمام ورزید كه او را «حافظ» لقب داده‏اند. «ابن عقده كوفی»(م333ق) كه خود در ضبط حدیث بی‏نظیر بود در باره او می‏گوید: «وی حافظ حدیث است و من برخی از احادیث اهل‏بیت(ع) را از او می‏شنوم و نظیر او را ندیده‏ام». وی نزد بسیاری از اساتید سنی و شیعی تلمذ كرده است. از جمله آنها «ابوخلیفه فضل بن حباب»، «محمدبن عثمان بن ابی شیبه»، «حسین بن عبدالله» و «سالم بن سالم» هستند. از شاگردان شیعی او «محمدبن بابویه» معروف به «شیخ صدوق»(م381ق) است كه به‏صورت مكاتبه با او ارتباط داشته و برخی از راویات او را در كتاب «خصال» نقل كرده است. از او كتاب یا رساله‏ای برجای نمانده است.