احمد بن حسن بن عبدویه رازی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۳: | خط ۴۳: | ||
</div> | </div> | ||
احمد بن حسن بن | احمد بن حسن بن عبدویه رازی، (حدود282 – 360ق) ابوعلی قطان. فقیه و محدث شیعی. وی حدود 282هجری در ری زاده شد زیرا در سال 302هجری از استادش «ابویزید محمد بن یحیی مروزی» در ری حدیث شنید، بنابراین در آن زمان از سن كافی(حدود 20 سال) برخوردار بود. تاریخ وفات او به درستی روشن نیست ولی از آنجا كه وی استاد «شیخ صدوق»(م381ق) بود میتوان وفات او را حدود 360هجری در نظر گرفت. وی اصالتاً ایرانی و اهل ری است. لقب او در منابع به صورت «قطان» و «عطار» آمده ولی لقب نخست صحیح است. وی در ری پرورش یافت و چنانكه از لقب «قطان» بر میآید، به كار پنبهزنی اشتغال داشته و از این راه كسب درآمد میكرده است. شاید زمانی كه وی به فراگیری معارف اهلبیت(ع) روی آورد این شغل را همچنان حفظ كرده بود و به همین سبب در منابع حدیثی از او با لقب «ابوعلی قطان» یاد میشود. شیخ صدوق ضمن اینكه از او با عنوان «سالخورده» یاد میكند وی را «بزرگ اصحاب حدیث» در ناحیه ری معرفی میكند. قرائن حاكی از آن است كه وی بیشتر عمر خود را در ری اقامت داشته و با همبحثان خود نظیر «محمد بن احمد سنانی»، «حسین بن ابراهیم بن هشام مؤدب» و «علی بن عبدالله وراق» مشغول تحصیل بوده است، وی ظاهراً سفری نیز به بغداد داشته و نزد «احمد بن محمد بن ابی رجال بغدادی» شاگردی نموده است. برخی از صاحبنظران معاصر(خویی، ج2ص93) احتمال سنیبودن وی را بعید ندانسته است، ولی این مطلب با روایاتی كه او در باره جانشینی علی(ع) بعد از پیامبر(ص) و عدد امامان دوازدهگانه شیعه نقل كرده، هماهنگ نیست و هر گاه چنین بود هیچگاه شیخ صدوق وی را «بزرگ اصحاب حدیث» معرفی نمینمود و بعد از ذكر نام او «رضی الله» نمیگفت. وی در طول حیات علمی خود استادان زیادی دیده و از بسیاری از آنها حدیث شنیده است. از جمله اساتید او «احمد بن محمد بن زكریا قطان»، «عبدالرحمان بن محمد حسینی»، «محمد بن سعید بن ابی شحمه»(م.ب285ق)، «ابوسعید حسن بن علی سكری»، «ابوعلی محمد بن علی بن اسماعیل سكری»، «عبدالرحمان بن ابی حاتم» و «احمد بن محمد بن عبیده نیشابوری» هستند. از شاگردان او «محمد بن بابویه قمی» معروف به شیخ صدوق است كه احادیث او را حفظ كرده و به آیندگان انتقال داده است. در منابع اشارهای به آثار تألیفی او نشده است. | ||
نسخهٔ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۲۸
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۵:۲۸، ۲۲ اکتبر ۲۰۲۲؛
| احمد بن حسن بن عبدویه رازی | |
|---|---|
| القاب و سایر نام‌ها | ؟؟؟ |
| زاده | ابتدا زمان تولد و سپس مکان |
| درگذشت | ابتدا زمان وفات و سپس مکان |
| استادان | ؟؟؟ |
| شاگردان | ؟؟؟ |
| آثار | ؟؟؟ |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
| فعالیت‌ها | ؟؟؟ |
احمد بن حسن بن عبدویه رازی، (حدود282 – 360ق) ابوعلی قطان. فقیه و محدث شیعی. وی حدود 282هجری در ری زاده شد زیرا در سال 302هجری از استادش «ابویزید محمد بن یحیی مروزی» در ری حدیث شنید، بنابراین در آن زمان از سن كافی(حدود 20 سال) برخوردار بود. تاریخ وفات او به درستی روشن نیست ولی از آنجا كه وی استاد «شیخ صدوق»(م381ق) بود میتوان وفات او را حدود 360هجری در نظر گرفت. وی اصالتاً ایرانی و اهل ری است. لقب او در منابع به صورت «قطان» و «عطار» آمده ولی لقب نخست صحیح است. وی در ری پرورش یافت و چنانكه از لقب «قطان» بر میآید، به كار پنبهزنی اشتغال داشته و از این راه كسب درآمد میكرده است. شاید زمانی كه وی به فراگیری معارف اهلبیت(ع) روی آورد این شغل را همچنان حفظ كرده بود و به همین سبب در منابع حدیثی از او با لقب «ابوعلی قطان» یاد میشود. شیخ صدوق ضمن اینكه از او با عنوان «سالخورده» یاد میكند وی را «بزرگ اصحاب حدیث» در ناحیه ری معرفی میكند. قرائن حاكی از آن است كه وی بیشتر عمر خود را در ری اقامت داشته و با همبحثان خود نظیر «محمد بن احمد سنانی»، «حسین بن ابراهیم بن هشام مؤدب» و «علی بن عبدالله وراق» مشغول تحصیل بوده است، وی ظاهراً سفری نیز به بغداد داشته و نزد «احمد بن محمد بن ابی رجال بغدادی» شاگردی نموده است. برخی از صاحبنظران معاصر(خویی، ج2ص93) احتمال سنیبودن وی را بعید ندانسته است، ولی این مطلب با روایاتی كه او در باره جانشینی علی(ع) بعد از پیامبر(ص) و عدد امامان دوازدهگانه شیعه نقل كرده، هماهنگ نیست و هر گاه چنین بود هیچگاه شیخ صدوق وی را «بزرگ اصحاب حدیث» معرفی نمینمود و بعد از ذكر نام او «رضی الله» نمیگفت. وی در طول حیات علمی خود استادان زیادی دیده و از بسیاری از آنها حدیث شنیده است. از جمله اساتید او «احمد بن محمد بن زكریا قطان»، «عبدالرحمان بن محمد حسینی»، «محمد بن سعید بن ابی شحمه»(م.ب285ق)، «ابوسعید حسن بن علی سكری»، «ابوعلی محمد بن علی بن اسماعیل سكری»، «عبدالرحمان بن ابی حاتم» و «احمد بن محمد بن عبیده نیشابوری» هستند. از شاگردان او «محمد بن بابویه قمی» معروف به شیخ صدوق است كه احادیث او را حفظ كرده و به آیندگان انتقال داده است. در منابع اشارهای به آثار تألیفی او نشده است.