احمد بن حسین بن احمد بن عمران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
</div> | </div> | ||
احمد بن حسین بن احمد بن | [[احمد بن حسین بن احمد بن عمران]]، (000 – حدود 381ق) ابوعلی. [[محدث]] [[شیعی]] در نیمه دوم سده چهارم هجری. از معاصران شیخ صدوق است و در قم و كوفه حضور داشته و از اساتید این دو شهر بهره برده است. دارای كتابی به نام الاختصاص است و شیخ مفید بخش عیون و محاسن این كتاب را استخراج نموده است. | ||
=معرفی اجمالی= | =معرفی اجمالی= | ||
احمد بن حسین بن احمد بن عمران، ابوعلی. محدث شیعی در نیمه دوم سده چهارم هجری. در باره تولد و وفات او و همچنین محل آن دو گزارشی در منابع وجود ندارد. وی از معاصران «شیخ صدوق»(م381ق) است پس وفات او در همین حدود میتواند بوده باشد. از شرح حال اندكی كه از او در دست است استفاده میشود كه وی در قم و كوفه حضور داشته و از اساتید این دو شهر بهره برده است. از این‌كه وی نزد اساتید قمی نظیر «احمد بن هارون فامی»، «ابن ولید قمی»(م343ق) و «ابومحمد مؤمن قمی»(م340ق) شاگردی نموده است، بر میآید كه وی تحصیلات خود را در قم آغاز نموده است، زیرا وی از معاصران «صدوق»(م381ق) است و هنگام وفات استادان او در قم، دوران جوانیاش را سپری میكرده است. پس از آن به كوفه آمد و در درس «ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی» جلوس نمود و به استماع حدیث پرداخت. از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. «شیخ مفید»(م413ق) نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد. وی دارای كتابی به نام «الاختصاص» است و شیخ مفید بخش «عیون و محاسن» این كتاب را استخراج نموده است. در این بخش احادیثی است كه وی از اساتید خود نقل كرده و بدین‌وسیله برخی از استادان او روشن گشته است. از دیگر اساتید او افزون بر آنچه گفته شد «حسن بن براء»، «احمد بن علی بن حسین بن رنجویه» و «ابوعبدالله حسین بن احمد علوی» هستند. تنها اثر تألیفی او همین «كتاب الاختصاص» است كه شیخ مفید بخشی از این كتاب را به ضمیمه كتابهایی از نویسندگان دیگر نظیر «محن امیرالمؤمنین»، «فضائل امیرالمؤمنین» و «صفه الجنه و النار» در آمیخته و نام آن را «اختصار الاختصاص» گذاشته است. | احمد بن حسین بن احمد بن عمران، ابوعلی. محدث شیعی در نیمه دوم سده چهارم [[هجری]]. در باره تولد و وفات او و همچنین محل آن دو گزارشی در منابع وجود ندارد. وی از معاصران «شیخ صدوق»(م381ق) است پس وفات او در همین حدود میتواند بوده باشد. از شرح حال اندكی كه از او در دست است استفاده میشود كه وی در [[قم]] و [[كوفه]] حضور داشته و از اساتید این دو شهر بهره برده است. از این‌كه وی نزد اساتید قمی نظیر «احمد بن هارون فامی»، «ابن ولید قمی»(م343ق) و «ابومحمد مؤمن قمی»(م340ق) شاگردی نموده است، بر میآید كه وی تحصیلات خود را در قم آغاز نموده است، زیرا وی از معاصران «صدوق»(م381ق) است و هنگام وفات استادان او در قم، دوران جوانیاش را سپری میكرده است. | ||
پس از آن به كوفه آمد و در درس «ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی» جلوس نمود و به استماع حدیث پرداخت. از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. «شیخ مفید»(م413ق) نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد. وی دارای كتابی به نام «الاختصاص» است و شیخ مفید بخش «عیون و محاسن» این كتاب را استخراج نموده است. در این بخش احادیثی است كه وی از اساتید خود نقل كرده و بدین‌وسیله برخی از استادان او روشن گشته است. از دیگر اساتید او افزون بر آنچه گفته شد «حسن بن براء»، «احمد بن علی بن حسین بن رنجویه» و «ابوعبدالله حسین بن احمد علوی» هستند. تنها اثر تألیفی او همین «كتاب الاختصاص» است كه شیخ مفید بخشی از این كتاب را به ضمیمه كتابهایی از نویسندگان دیگر نظیر «محن امیرالمؤمنین»، «فضائل امیرالمؤمنین» و «صفه الجنه و النار» در آمیخته و نام آن را «اختصار الاختصاص» گذاشته است. | |||
=استادان= | =استادان= | ||
احمد بن حسین بن احمد بن عمران نزد اساتیدی چون احمد بن هارون | احمد بن حسین بن احمد بن عمران نزد اساتیدی چون [[احمد بن هارون فامی]]، [[ابن ولید قمی]]، [[ابومحمد مؤمن قمی]]، ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی، حسن بن براء، احمد بن علی بن حسین بن رنجویه و [[ابوعبدالله حسین بن احمد علوی]] شاگردی نموده است. | ||
=شاگردان= | =شاگردان= | ||
از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. شیخ مفید نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد. | از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. [[شیخ مفید]] نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد. | ||
=آثار= | =آثار= | ||
تنها اثر باقی مانده از وی كتابی به نام الاختصاص است و شیخ مفید بخش عیون و محاسن این كتاب را استخراج نموده است. | تنها اثر باقی مانده از وی كتابی به نام [[الاختصاص]] است و شیخ مفید بخش عیون و محاسن این كتاب را استخراج نموده است. | ||
=منابع= | =منابع= | ||
نسخهٔ ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۳۹
نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.
یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۳:۳۹، ۲۴ اکتبر ۲۰۲۲؛
| نام | احمد بن حسین بن احمد بن عمران |
|---|---|
| زاده | نیمه دوم سده چهارم هجری • قم |
| استادان | احمد بن هارون فامی • ابن ولید قمی • ابومحمد مؤمن قمی • ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی و... |
| شاگردان | شیخ مفید |
| آثار | الاختصاص |
| دین و مذهب | اسلام • تشیع |
احمد بن حسین بن احمد بن عمران، (000 – حدود 381ق) ابوعلی. محدث شیعی در نیمه دوم سده چهارم هجری. از معاصران شیخ صدوق است و در قم و كوفه حضور داشته و از اساتید این دو شهر بهره برده است. دارای كتابی به نام الاختصاص است و شیخ مفید بخش عیون و محاسن این كتاب را استخراج نموده است.
معرفی اجمالی
احمد بن حسین بن احمد بن عمران، ابوعلی. محدث شیعی در نیمه دوم سده چهارم هجری. در باره تولد و وفات او و همچنین محل آن دو گزارشی در منابع وجود ندارد. وی از معاصران «شیخ صدوق»(م381ق) است پس وفات او در همین حدود میتواند بوده باشد. از شرح حال اندكی كه از او در دست است استفاده میشود كه وی در قم و كوفه حضور داشته و از اساتید این دو شهر بهره برده است. از این‌كه وی نزد اساتید قمی نظیر «احمد بن هارون فامی»، «ابن ولید قمی»(م343ق) و «ابومحمد مؤمن قمی»(م340ق) شاگردی نموده است، بر میآید كه وی تحصیلات خود را در قم آغاز نموده است، زیرا وی از معاصران «صدوق»(م381ق) است و هنگام وفات استادان او در قم، دوران جوانیاش را سپری میكرده است.
پس از آن به كوفه آمد و در درس «ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی» جلوس نمود و به استماع حدیث پرداخت. از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. «شیخ مفید»(م413ق) نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد. وی دارای كتابی به نام «الاختصاص» است و شیخ مفید بخش «عیون و محاسن» این كتاب را استخراج نموده است. در این بخش احادیثی است كه وی از اساتید خود نقل كرده و بدین‌وسیله برخی از استادان او روشن گشته است. از دیگر اساتید او افزون بر آنچه گفته شد «حسن بن براء»، «احمد بن علی بن حسین بن رنجویه» و «ابوعبدالله حسین بن احمد علوی» هستند. تنها اثر تألیفی او همین «كتاب الاختصاص» است كه شیخ مفید بخشی از این كتاب را به ضمیمه كتابهایی از نویسندگان دیگر نظیر «محن امیرالمؤمنین»، «فضائل امیرالمؤمنین» و «صفه الجنه و النار» در آمیخته و نام آن را «اختصار الاختصاص» گذاشته است.
استادان
احمد بن حسین بن احمد بن عمران نزد اساتیدی چون احمد بن هارون فامی، ابن ولید قمی، ابومحمد مؤمن قمی، ابوالعباس احمد بن محمد بن قاسم كوفی، حسن بن براء، احمد بن علی بن حسین بن رنجویه و ابوعبدالله حسین بن احمد علوی شاگردی نموده است.
شاگردان
از شاگردان او كسی در منابع معرفی نشده است. شیخ مفید نخستین كسی است كه نام او را زنده نگه داشته و محتمل است نزد او شاگردی نیز كرده باشد.
آثار
تنها اثر باقی مانده از وی كتابی به نام الاختصاص است و شیخ مفید بخش عیون و محاسن این كتاب را استخراج نموده است.