احمد بن جلین: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی‌وحدت
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۴۲: خط ۴۲:
</div>
</div>


احمد بن عبدالله بن احمد بن جلين، (299 – 379ق)ابوبكر دوري وراق. محدث امامي. به گفته سمعاني وي در سال 299هجري ديده به جهان گشود و در رمضان 379هجري در سن هشتاد سالگي دار فاني را وداع گفت. از محل تولد و وفات او اطلاعي نداريم ولي او را اهل بغداد معرفي نموده‏اند بنابراين ممكن است ولادت و وفات او در اين شهر اتفاق افتاده باشد. وي از نوادگان «جلين»(بر وزن اميد) است كه در منطقه «دور» بين سامراء و تكريت سكونت داشتند. وي خود در بغداد پرورش يافت و در سن 14سالگي قادر به نوشتن حديث بود. از لقب «وراق» بر مي‏آيد كه وي در اين شهر به شغل صحافي و تعمير كتاب اشتغال داشته است. وي با حضور در مجالس درس بزرگان بغداد، بزودي در علوم حديث تبحر يافت و مجموعه‏اي از احاديث و گزارشات را نزد خود جمع‏آوري نمود. با اينكه وي در بغداد به «رافضي» شهرت داشت اما در مجلس درس بسياري از اساتيد سني نظير «ابوالقاسم بغوي»، «ابوسعيد عدوي»، «ابن مجاهد» و «ابراهيم بن عبدالله زبيبي» شركت جست و از آنان حديث شنيد. ابن حجر وي را «رافضي متعصب» معرفي مي‏كند و يادآور مي‏شود كه «ابوالقاسم تنوخي»(م384ق) در بغداد احاديث ناروايي از او نقل كرده است. وي در نگاه صاحبنظران شيعه، فردي راستگو و احاديث او اطمينان‏بخش معرفي شده است. نجاشي وي را از اصحاب اماميه برشمرده و يادآور شد كه وي با علماي سني نيز مخالطت داشته است. از جمله اساتيد او «عبدالباقي بن قانع»، «محمد بن جعفر بن عبدالله نحوي»، «ابن عقده كوفي»(م332ق)، «احمد بن كامل بن شجره»(م350ق. متخصص علوم قرآني)، «ابوالفرج اصفهاني»(م356ق) و «محمد بن احمد بن اسحاق حريري» هستند. از شاگردان معروف و شيعي او «حسين بن عبيدالله غضائري»(م411ق) و «احمد بن عبدالواحد» معروف به «ابن عبدون»(م423ق) هستند كه همه تصنيفات او را روايت نموده‏اند. از شاگردان ديگر او «عبدالسلام بن حسين بصري»(متخصص علوم ادبي) است كه وي كتابي با خط خويش به اين شاگردش داد و به او اجازه داد تا تمام رواياتش را نقل كند. شيخ طوسي كتابي در باره بررسي اسناد راوياني كه حديث «رد الشمس» را گزارش نموده‏اند و در الذريعه با عنوان «طرق من روي رد الشمس» آمده است،  به او نسبت مي‏دهد.
احمد بن عبدالله بن احمد بن جلین، (299 – 379ق)ابوبكر دوری وراق. محدث امامی. به گفته سمعانی وی در سال 299هجری دیده به جهان گشود و در رمضان 379هجری در سن هشتاد سالگی دار فانی را وداع گفت. از محل تولد و وفات او اطلاعی نداریم ولی او را اهل بغداد معرفی نموده‏اند بنابراین ممكن است ولادت و وفات او در این شهر اتفاق افتاده باشد. وی از نوادگان «جلین»(بر وزن امید) است كه در منطقه «دور» بین سامراء و تكریت سكونت داشتند. وی خود در بغداد پرورش یافت و در سن 14سالگی قادر به نوشتن حدیث بود. از لقب «وراق» بر می‏آید كه وی در این شهر به شغل صحافی و تعمیر كتاب اشتغال داشته است. وی با حضور در مجالس درس بزرگان بغداد، بزودی در علوم حدیث تبحر یافت و مجموعه‏ای از احادیث و گزارشات را نزد خود جمع‏آوری نمود. با اینكه وی در بغداد به «رافضی» شهرت داشت اما در مجلس درس بسیاری از اساتید سنی نظیر «ابوالقاسم بغوی»، «ابوسعید عدوی»، «ابن مجاهد» و «ابراهیم بن عبدالله زبیبی» شركت جست و از آنان حدیث شنید. ابن حجر وی را «رافضی متعصب» معرفی می‏كند و یادآور می‏شود كه «ابوالقاسم تنوخی»(م384ق) در بغداد احادیث ناروایی از او نقل كرده است. وی در نگاه صاحبنظران شیعه، فردی راستگو و احادیث او اطمینان‏بخش معرفی شده است. نجاشی وی را از اصحاب امامیه برشمرده و یادآور شد كه وی با علمای سنی نیز مخالطت داشته است. از جمله اساتید او «عبدالباقی بن قانع»، «محمد بن جعفر بن عبدالله نحوی»، «ابن عقده كوفی»(م332ق)، «احمد بن كامل بن شجره»(م350ق. متخصص علوم قرآنی)، «ابوالفرج اصفهانی»(م356ق) و «محمد بن احمد بن اسحاق حریری» هستند. از شاگردان معروف و شیعی او «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق) و «احمد بن عبدالواحد» معروف به «ابن عبدون»(م423ق) هستند كه همه تصنیفات او را روایت نموده‏اند. از شاگردان دیگر او «عبدالسلام بن حسین بصری»(متخصص علوم ادبی) است كه وی كتابی با خط خویش به این شاگردش داد و به او اجازه داد تا تمام روایاتش را نقل كند. شیخ طوسی كتابی در باره بررسی اسناد راویانی كه حدیث «رد الشمس» را گزارش نموده‏اند و در الذریعه با عنوان «طرق من روی رد الشمس» آمده است،  به او نسبت می‏دهد.


[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:عالمان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]
[[رده:محدثان شیعه]]

نسخهٔ ‏۵ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۴:۲۳

Ambox clock.svg


نویسنده این صفحه در حال ویرایش عمیق است.

یکی از نویسندگان مداخل ویکی وحدت مشغول ویرایش در این صفحه می باشد. این علامت در اینجا درج گردیده تا نمایانگر لزوم باقی گذاشتن صفحه در حال خود است. لطفا تا زمانی که این علامت را نویسنده کنونی بر نداشته است، از ویرایش این صفحه خودداری نمائید.
آخرین مرتبه این صفحه در تاریخ زیر تغییر یافته است: ۱۴:۲۳، ۵ نوامبر ۲۰۲۲؛


احمد بن عبدالله بن احمد بن جلین
نام احمد بن عبدالله بن احمد بن جلین
القاب و سایر نام‌ها ؟؟؟
زاده ابتدا زمان تولد و سپس مکان
درگذشت ابتدا زمان وفات و سپس مکان
استادان ؟؟؟
شاگردان ؟؟؟
آثار ؟؟؟
دین و مذهب اسلام • تشیع
فعالیت‌ها ؟؟؟

احمد بن عبدالله بن احمد بن جلین، (299 – 379ق)ابوبكر دوری وراق. محدث امامی. به گفته سمعانی وی در سال 299هجری دیده به جهان گشود و در رمضان 379هجری در سن هشتاد سالگی دار فانی را وداع گفت. از محل تولد و وفات او اطلاعی نداریم ولی او را اهل بغداد معرفی نموده‏اند بنابراین ممكن است ولادت و وفات او در این شهر اتفاق افتاده باشد. وی از نوادگان «جلین»(بر وزن امید) است كه در منطقه «دور» بین سامراء و تكریت سكونت داشتند. وی خود در بغداد پرورش یافت و در سن 14سالگی قادر به نوشتن حدیث بود. از لقب «وراق» بر می‏آید كه وی در این شهر به شغل صحافی و تعمیر كتاب اشتغال داشته است. وی با حضور در مجالس درس بزرگان بغداد، بزودی در علوم حدیث تبحر یافت و مجموعه‏ای از احادیث و گزارشات را نزد خود جمع‏آوری نمود. با اینكه وی در بغداد به «رافضی» شهرت داشت اما در مجلس درس بسیاری از اساتید سنی نظیر «ابوالقاسم بغوی»، «ابوسعید عدوی»، «ابن مجاهد» و «ابراهیم بن عبدالله زبیبی» شركت جست و از آنان حدیث شنید. ابن حجر وی را «رافضی متعصب» معرفی می‏كند و یادآور می‏شود كه «ابوالقاسم تنوخی»(م384ق) در بغداد احادیث ناروایی از او نقل كرده است. وی در نگاه صاحبنظران شیعه، فردی راستگو و احادیث او اطمینان‏بخش معرفی شده است. نجاشی وی را از اصحاب امامیه برشمرده و یادآور شد كه وی با علمای سنی نیز مخالطت داشته است. از جمله اساتید او «عبدالباقی بن قانع»، «محمد بن جعفر بن عبدالله نحوی»، «ابن عقده كوفی»(م332ق)، «احمد بن كامل بن شجره»(م350ق. متخصص علوم قرآنی)، «ابوالفرج اصفهانی»(م356ق) و «محمد بن احمد بن اسحاق حریری» هستند. از شاگردان معروف و شیعی او «حسین بن عبیدالله غضائری»(م411ق) و «احمد بن عبدالواحد» معروف به «ابن عبدون»(م423ق) هستند كه همه تصنیفات او را روایت نموده‏اند. از شاگردان دیگر او «عبدالسلام بن حسین بصری»(متخصص علوم ادبی) است كه وی كتابی با خط خویش به این شاگردش داد و به او اجازه داد تا تمام روایاتش را نقل كند. شیخ طوسی كتابی در باره بررسی اسناد راویانی كه حدیث «رد الشمس» را گزارش نموده‏اند و در الذریعه با عنوان «طرق من روی رد الشمس» آمده است، به او نسبت می‏دهد.