ضیاءالدین علی بن ملا محمد عراقی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'فوق العاده' به 'فوق‌العاده') |
||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
== تحصیلات == | == تحصیلات == | ||
آقا ضیاءالدین که دارای هوشی سرشار و استعدادی | آقا ضیاءالدین که دارای هوشی سرشار و استعدادی فوق‌العاده بود، مقدمات [[علوم اسلامی]] را نزد پدر و سایر علما، در زادگاهش فراگرفت و در سال 1302 هـ. ق. برای ادامه تحصیل، راهی اصفهان گردید و در مدرسه صدر اقامت گزید. آیتالله العظمی اراکی (ره) درباره انگیزه سفر آقا ضیاء به [[اصفهان]] می‌گوید: | ||
پدر مرحوم آقا ضیاء در هشتاد سالگی فوت کرد؛ در حالی که فرزندش، آقا ضیاء 12 سالش بوده و غیر از ایشان دو دختر هم داشتند. حاج صمصام الملکی بود متمول و ارباب ملک و املاک و لکن از علوم هم بی‌اطلاع نبوده است. | پدر مرحوم آقا ضیاء در هشتاد سالگی فوت کرد؛ در حالی که فرزندش، آقا ضیاء 12 سالش بوده و غیر از ایشان دو دختر هم داشتند. حاج صمصام الملکی بود متمول و ارباب ملک و املاک و لکن از علوم هم بی‌اطلاع نبوده است. | ||
| خط ۸۹: | خط ۸۹: | ||
== تدریس == | == تدریس == | ||
آقا ضیاءالدین در تمام دوران تحصیل به تدریس نیز اشتغال داشت و از برترین مدرسین و سرآمد استادان هم عصر خود بود. او پس از وفات استادش، آخوند خراسانی، حوزه تدریس مستقلی تشکیل داد و به عنوان مدرسی بزرگ، محققی مدقق، متفکری صاحب نظرو مسلط بر آراء و اندیشه‌های فقهی و اصولی گذشته، شهرت یافت. فضلا و محققان فراوانی گرد او آمده و از سرچشمه علوم و کمالاتش جرعه‌ها نوشیدند و سیراب شدند. دقت نظر و احاطه علمی او به ویژه در تدریس [[علم اصول]] که با نقد و بررسی آراء و نظریات دیگران انجام می‌گرفت، | آقا ضیاءالدین در تمام دوران تحصیل به تدریس نیز اشتغال داشت و از برترین مدرسین و سرآمد استادان هم عصر خود بود. او پس از وفات استادش، آخوند خراسانی، حوزه تدریس مستقلی تشکیل داد و به عنوان مدرسی بزرگ، محققی مدقق، متفکری صاحب نظرو مسلط بر آراء و اندیشه‌های فقهی و اصولی گذشته، شهرت یافت. فضلا و محققان فراوانی گرد او آمده و از سرچشمه علوم و کمالاتش جرعه‌ها نوشیدند و سیراب شدند. دقت نظر و احاطه علمی او به ویژه در تدریس [[علم اصول]] که با نقد و بررسی آراء و نظریات دیگران انجام می‌گرفت، فوق‌العاده بود. این امر باعث شهرت و برتری او بر دیگران شد و وی را در شمار مجددّان علم اصول قرار داد. | ||
وی در 30 سال تدریس خود که تا پایان عمر او به طول انجامید، چند دوره [[اصول فقه]] و یک دوره فقه کامل که اکثرآن بر اساس بحث‌های فقاهتی و تألیفات [[حاج آقا رضا همدانی]] (1250 ـ 1322 هـ. ق) بود، را تدریس کرد و حاصل آن پرورش صدها [[مجتهد]] بود که هریک از آنها در شهرهای مختلف، منشأ آثار خیر و برکات فراوانی گردیدند. | وی در 30 سال تدریس خود که تا پایان عمر او به طول انجامید، چند دوره [[اصول فقه]] و یک دوره فقه کامل که اکثرآن بر اساس بحث‌های فقاهتی و تألیفات [[حاج آقا رضا همدانی]] (1250 ـ 1322 هـ. ق) بود، را تدریس کرد و حاصل آن پرورش صدها [[مجتهد]] بود که هریک از آنها در شهرهای مختلف، منشأ آثار خیر و برکات فراوانی گردیدند. | ||
وسعت اطلاع و احاطه و تسلط بر خود در ابحاث و مناقشات علمی، حسن بیان و القاء مطالب و نکات، عنایت به آراء و اندیشه‌های گذشته و شاگردان، صاحب نظر و مشکل گشا در مشکلات علمی و کثرت شاگردان و برخوردار بودن آنان از حرّیت | وسعت اطلاع و احاطه و تسلط بر خود در ابحاث و مناقشات علمی، حسن بیان و القاء مطالب و نکات، عنایت به آراء و اندیشه‌های گذشته و شاگردان، صاحب نظر و مشکل گشا در مشکلات علمی و کثرت شاگردان و برخوردار بودن آنان از حرّیت فوق‌العاده در طرح مسائل، از ویژگی‌های تدریس اوست. او آنچه را تدریس می‌کرد، می‌نوشت، با آنکه بعضی درسها را بارها گفته و نوشته بود. | ||
از هم بحث‌های آقا ضیاء، می‌توان از [[شیخ عبدالله گلپایگانی]] (1328 ـ 1370 هـ. ق.) که فقیهی فاضل و مجتهدی دقیق بود، نام برد. از ویژگی‌های دوره تدریس آقا ضیاء درنجف این بود که در این برهه در [[حوزه علمیه نجف]] شخصیت‌ها و [[رجال]] برجسته‌ای مشغول تدریس و تربیت طلاب بودند. بهترین طلاب در این زمان که به طور مستقیم و غیرمستقیم از استادان اثر می‌پذیرفتند، شاگردان آقا ضیاء بودند. از چهره‌های سرشناس و معاصر آقا ضیاء می‌توان به [[سید ابوالحسن اصفهانی|آیهالله سید ابوالحسن اصفهانی]] (1277 ـ 1365 هـ. ق) [[شیخ محمّد حسین اصفهانی]]، معروف به کمپانی (1296 ـ 1361 هـ. ق.) و میرزای نائینی (1355 ق) اشاره کرد. | از هم بحث‌های آقا ضیاء، می‌توان از [[شیخ عبدالله گلپایگانی]] (1328 ـ 1370 هـ. ق.) که فقیهی فاضل و مجتهدی دقیق بود، نام برد. از ویژگی‌های دوره تدریس آقا ضیاء درنجف این بود که در این برهه در [[حوزه علمیه نجف]] شخصیت‌ها و [[رجال]] برجسته‌ای مشغول تدریس و تربیت طلاب بودند. بهترین طلاب در این زمان که به طور مستقیم و غیرمستقیم از استادان اثر می‌پذیرفتند، شاگردان آقا ضیاء بودند. از چهره‌های سرشناس و معاصر آقا ضیاء می‌توان به [[سید ابوالحسن اصفهانی|آیهالله سید ابوالحسن اصفهانی]] (1277 ـ 1365 هـ. ق) [[شیخ محمّد حسین اصفهانی]]، معروف به کمپانی (1296 ـ 1361 هـ. ق.) و میرزای نائینی (1355 ق) اشاره کرد. | ||