کاربر:Hoosinrasooli/صفحه تمرین: تفاوت میان نسخه‌ها

احمد بن محمد بن عبدالله بن زیاد بغدادی، (259 – 350ق) ابوسهل قطان. ادیب، شاعر و محدث اخباری. وی در اصل ایرانی و اهل «متوث»(به فتح میم و تشدید تاء) شهركی بین قرقوب و یكی از روستاهای اهواز است. در سال 259هجری در متوث دیده به جهان گشود و در روز شنبه هفتم شعبان 350هجری در بغداد درگذشت و فردای آن روز به خاك سپرده شد. وی تحصیلات مقدماتی را نزد پدرش در بصره فرا گرفت و سپس وارد بغداد شد و در محله «دار القطن» واقع در غرب بغداد مسكن گرفت. از لقب «قطان» بر می‏آید كه وی از راه پنبه‏زنی هزینه زندگی را تأمین می‏كرد و سكونت او در «دار القطن بغداد» نیز به همین دلیل بوده است. وی در بغداد درس اساتید متعددی را درك نمود و از آنان احادیث فراوانی شنید تا اینكه خود به مقام استادی رسید و یكی از اركان علم حدیث در بغداد به شمار آمد. وی با اینكه «اخباری» بود اما به گفته «خطیب بغدادی»(م463ق) گرایش شیعی داشت. از نظر اعتقادی وی به گروه «مجبره»(كه اختیاری برای انسان قائل نیستند) نزدیك بود و با رأی معتزله كه انسان را تماماً مختار می‏دانند، به شدت مخالفت می‏ورزیده و حتی آنان را كافر می‏دانسته است. وی در بغداد اساتید زیادی دیده كه از جمله آنها «محمد بن عبیدالله منادی»، «حسن بن مكرم»، «یحیی بن ابی‏طالب»، «محمد بن عیسی بن حیان»، «علی بن ابراهیم واسطی» و بسیاری دیگر هستند. از استادان ادبی او نیز می‏توان «ابوالعباس احمد بن یحیی بن سیار شیبانی» معروف به «ثعلب نحوی»(م291ق) و «ابوالعباس مبرد»(م285ق) را نام برد. شاگردان او «ابوالحسن بن رزقویه»، «علی بن احمد رزاز»، «ابوالحسن بن حمانی مقرئ»، «ابوالحسن دارقطنی» و «ابوعلی بن شاذان» هستند. اخبار و گزارش‏های او در منابع، قابل استناد و دارای اهمیت است. گفته می‏شود كه وی با اینكه فردی شوخ‏طبع بود و مزاح‏های او بعضاً باعث اجتناب شاگردانش از وی می‏شده، اما دائماً در حال تهجد و عبادت شبانه بود. تلاوت قرآنش چندان زیبا بود كه گویا معانی قرآن از آن خارج می‏شود. از تألیفات او هیچ گزارشی ذكر نشده است.

(تاریخ بغداد، ج5ص249 شماره 2719؛ الانساب، سمعانی، ج5ص193، ذیل متوثی؛ معجم البلدان، ج5ص53، ذیل كلمه متوث؛ طبقات اعلام الشیعه، ج1ص50)