احمد رفاعی: تفاوت میان نسخه‌ها

پس از درگذشت پدر رفاعی در ۵۱۹، منصور بطائحی، دایی رفاعی، تربیت و کفالت او را برعهده گرفت و او را به همراه خانواده‌اش به واسط برد، سپس وی را نزد ابوالفضل علی واسطی، عارف و محدّث و از شیوخ [[شافعی]]، و دایی دیگرش، [[ابوبکر واسطی]]، فرستاد تا به تحصیل بپردازد.

پس از منصور، احمد رفاعی در رهبری آن انجمن را برعهده گرفت و از آن پس، آن انجمن را [[رفاعیه]] نامید.[۱۹] از دیگر اسامی طریقت رفاعیه، احمدیه و بطائحیه است. [۲۰] [۲۱] [۲۲]

رفاعی نه فقط به ارشاد مریدانش بلکه به ارشاد طبقات گوناگون، از جمله [[خلیفه]] عصر خویش، المستنجد باللّه عباسی، نیز همت گماشت. [۲۸][۲۹]

رفاعی از [[ائمه|ائمه معصومین علیهم‌السلام]] با احترام خاصی یاد کرده، چنان‌که از [[حضرت علی|حضرت علی علیه‌السلام]] به امام جلیل، از [[امام حسین]] علیه‌السلام به مظلوم شهید و از امام رضا علیه‌السلام به [[امام رضا]] امام اعظم و امام رضا قبلۀ اهل باطن یاد کرده و با ذکر برخی مصائب امام زین‌العابدین و [[امام کاظم|امام موسی‌کاظم]] علیه‌السلام، آنها را صاحب مقام رضامعرفی کرده است. [۳۰]

احمد رفاعی با نظریۀ [[وحدت]] وجود به شدت مخالف بود و شطحیات عرفا را نوعی [[کفر]] تلقی می‌کرد. [۳۳][۳۴] وی مبالغه و بزرگ‌نمایی شخصیت مشایخ را تا آن‌جا که آن‌ها را معصوم انگاشته و واسطۀ بین خدا و بنده قرار دهند، مردود می‌شمرد.[۳۵]

(۶) تاريخ الاسلام ذهبی، ج۲۱، ص۷۸.

(۱۴) صلاح الدین صفدی،الوافي بالوفيات.

۳. ↑ صلاح الدین صفدی،الوافي بالوفيات،ج۷، ص۲۱۹.

۹. ↑ تاريخ الاسلام ذهبی، ج۲۱، ص۷۸.

۴۲. ↑ صلاح الدین صفدی،الوافي بالوفيات، ج۷، ص۲۱۹.