حرم: تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۳۶:

برخی دیگر گفته‌اند که دعای ابراهیم تنها برای در امان بودن این سرزمین از حوادثی مانند خشکسالی و قحطی و زلزله بود و پیش از آن نیز آن‌جا محترم و مقدّس بود. <ref>محمد بن جریر طبری،جامع البیان عن تاویل القرآن، ج۱، ص۵۴۲.</ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۴۵۶، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>طبرسی،تفسیر مجمع البیان، ج۱، ص۳۸۷. </ref>

شماری نیز احتمال داده‌اند که با دعای حضرت ~~ابراهیم،~~ حرمت حرم پس از مدتی مهجور بودن، احیا شده یا پس از رسالت وی، رعایت کردن حرمت حرم واجب شده است. <ref>محمد بن جریر طبری، جامع البیان عن تاویل القرآن، ج۱، ص۵۴۲.</ref><ref>محمد بن احمد فاسی، شِفاءالغَرام باخبار البلد الحرام، ج۱، ص۱۳۹، چاپ ایمن فؤاد سید و مصطفی محمد ذهبی، مکه ۱۹۹۹.</ref><ref>احمد بن محمد اسدی مکی، اخبار الکرام باخبار المسجد الحرام، ج۱، ص۱۸۳، چاپ حافظ غلام مصطفی، بنارس ۱۳۹۶/۱۹۷۶.</ref>

شماری نیز احتمال داده‌اند که با دعای حضرت [[ابراهیم]]، حرمت حرم پس از مدتی مهجور بودن، احیا شده یا پس از رسالت وی، رعایت کردن حرمت حرم واجب شده است. <ref>محمد بن جریر طبری، جامع البیان عن تاویل القرآن، ج۱، ص۵۴۲.</ref><ref>محمد بن احمد فاسی، شِفاءالغَرام باخبار البلد الحرام، ج۱، ص۱۳۹، چاپ ایمن فؤاد سید و مصطفی محمد ذهبی، مکه ۱۹۹۹.</ref><ref>احمد بن محمد اسدی مکی، اخبار الکرام باخبار المسجد الحرام، ج۱، ص۱۸۳، چاپ حافظ غلام مصطفی، بنارس ۱۳۹۶/۱۹۷۶.</ref>

=پیشینه=

پیش از اسلام ، مردم عرب با محدوده حرم آشنا بودند و با خودداری از جنگ و خون‌ریزی و قصاص قاتلان در محدوده حرم، به پیروی از سنّت حضرت ابراهیم و اسماعیل علیهماالسلام، حرمت آن را نگاه می‌داشتند و ازاین‌رو مکه را بَکّة (جایی که گردن ستمگران را می‌شکند)، بَسّاسة (جایی که فاسقان و کافران را از خود می‌راند) و صِلاح (محل امن) نیز می‌نامیدند. <ref>ابن هشام، السیرةالنبویة، ج۱، ص۱۱۴، چاپ مصطفی سقا، ابراهیم ابیاری، و عبدالحفیظ شلبی، (بیروت) : دارابن کثیر، (بی‌تا).</ref><ref>علی بن محمد ماوردی، الاحکام السلطانیة و الولایات الدینیة، ج۱، ص۲۴۶ـ ۲۴۸، بغداد ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹.</ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۴، ص۳۲، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۲، ص۳۲۱، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲. </ref>

پیش از اسلام ، مردم عرب با محدوده حرم آشنا بودند و با خودداری از جنگ و خون‌ریزی و قصاص قاتلان در محدوده حرم، به پیروی از سنّت حضرت ابراهیم و [[اسماعیل]] علیهماالسلام، حرمت آن را نگاه می‌داشتند و ازاین‌رو مکه را بَکّة (جایی که گردن ستمگران را می‌شکند)، بَسّاسة (جایی که فاسقان و کافران را از خود می‌راند) و صِلاح (محل امن) نیز می‌نامیدند. <ref>ابن هشام، السیرةالنبویة، ج۱، ص۱۱۴، چاپ مصطفی سقا، ابراهیم ابیاری، و عبدالحفیظ شلبی، (بیروت) : دارابن کثیر، (بی‌تا).</ref><ref>علی بن محمد ماوردی، الاحکام السلطانیة و الولایات الدینیة، ج۱، ص۲۴۶ـ ۲۴۸، بغداد ۱۴۰۹/ ۱۹۸۹.</ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۴، ص۳۲، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم، ج۲، ص۳۲۱، چاپ محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا، بیروت ۱۴۱۲/۱۹۹۲. </ref>

برخی اعراب هنگام ورود به حرم مکّی با این استدلال که در لباس خود مرتکب گناه شده‌اند، آن را درمی‌آوردند و برخی از یهودیان کفش‌های خود را به احترام حرم برمی‌کندند.

خط ۵۰:

=حرم مکه=

واژه حرم در چند آیه قرآن ذکر شده است که مفسران مراد از آن را در بیش‌تر موارد، حرم مکّی شمرده‌اند <ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۸، ص۱۶۵، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۱۳، ص۳۶۴، بیروت: دارالفکر، (بی‌تا).</ref> <ref>طباطبائی،المیزان، ج ۶، ص ۲۷۱ </ref>

واژه حرم در چند آیه [[قرآن]] ذکر شده است که مفسران مراد از آن را در بیش‌تر موارد، حرم مکّی شمرده‌اند <ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۸، ص۱۶۵، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن احمد قرطبی، الجامع لاحکام القرآن، ج۱۳، ص۳۶۴، بیروت: دارالفکر، (بی‌تا).</ref> <ref>طباطبائی،المیزان، ج ۶، ص ۲۷۱ </ref>

شماری از مفسران مراد از مسجدالحرام و مقام ابراهیم و کعبه و مکه را در برخی آیات ، محدوده حرم دانسته‌اند <ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، ج۱، ص۸۸، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، ج۳، ص۲۵۳، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>محمد بن حسین شریف رضی، حقائق التأویل فی متشابه التنزیل، ج۱، ص۱۸۰، چاپ محمدرضا آل کاشف‌الغطاء، بیروت (بی‌تا)، چاپ افست قم (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۶، ص۴۴۶، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۸، ص۱۶۵، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن بهادر زرکشی، البرهان فی علوم‌القرآن، ج۲، ص۲۶۶، چاپ محمدابوالفضل ابراهیم، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.</ref> <ref>طباطبائی،المیزان، ج ۳، ص ۳۱ </ref>

شماری از مفسران مراد از مسجدالحرام و مقام ابراهیم و کعبه و مکه را در برخی [[آیات]] ، محدوده حرم دانسته‌اند <ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، ج۱، ص۸۸، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، ج۳، ص۲۵۳، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>محمد بن حسین شریف رضی، حقائق التأویل فی متشابه التنزیل، ج۱، ص۱۸۰، چاپ محمدرضا آل کاشف‌الغطاء، بیروت (بی‌تا)، چاپ افست قم (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۶، ص۴۴۶، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن حسن طوسی، التبیان فی تفسیرالقرآن، ج۸، ص۱۶۵، چاپ احمد حبیب قصیر عاملی، بیروت (بی‌تا). </ref><ref>محمد بن بهادر زرکشی، البرهان فی علوم‌القرآن، ج۲، ص۲۶۶، چاپ محمدابوالفضل ابراهیم، بیروت ۱۴۰۸/ ۱۹۸۸.</ref> <ref>طباطبائی،المیزان، ج ۳، ص ۳۱ </ref>

طبق احادیث، محدوده حرم تا فراز آسمان‌های هفت‌ ‌گانه و تا فرود زمین‌های هفت‌ ‌گانه است و تا روز قیامت حرم باقی می‌ماند. <ref>محمد بن عبداللّه ازرقی، اخبار مکة و ما جاء فیها من‌الآثار، ج۲، ص۱۲۴، چاپ رشدی صالح ملحس، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳، چاپ افست قم ۱۳۶۹ش.</ref><ref>احمد بن علی جصاص، احکام‌القرآن، ج۱، ص۸۹، چاپ عبدالسلام محمدعلی شاهین، بیروت ۱۴۱۵/ ۱۹۹۴.</ref><ref>ابن بابویه، کتاب مَن لایحضُرُه الفقیه، ج۲، ص۲۴۵ ۲۴۶، چاپ علی‌اکبر غفاری، قم ۱۴۰۴. </ref>