شبهه سهو النبی (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

خط ۱۲۲:

روایاتی که این توجیه را از جانب حضرت رسول (ص) بیان می کنند، مصلحت این سهو را در چه مطلبی می دانند ؟ آیا فقط این که ایشان فردی مانند سایر مردم اند کفایت از سهو ایشان می کند ؟ این نکته که در آیات الهی هم آمده : (( قل :انما انا بشر مثلکم یوحی الی انما الهکم اله واحد ) ) و تفاوت پیامبر (ص) را با افراد عادی در نزول وحی عنوان نموده است.

با فرض پذیرش توجیهی که سهو حضرت رسول (ص) را بیان احکام شرعی عنوان می کند، ذکر این نکته که ایشان همانند سایر افراد عادی اند چه جایگاهی دارد و آیا در این حال سزاوار نبود که حضرت (ص) توجیه خود را همان بیان احکام شرعی ذکر می نمودند که دلیل قانع کننده ای برای رفتارشان باشد ؟ در هیچ یک از روایات ذکر شده به توجیهی از حانب ایشان مبنی بر بیان شرعی و … اشاره نشده است و توجیه سهو ایشان برای بیان این نکته که ایشان نیز همانند سایر خلقند ادعایی است که برای پذیرشش دلیل قانع کننده ای وجود ندراد .

=تعارض شبهه سهو النبی با آیات قرآن=

(( انما یرید الله لیذهب عنکم الرجس اهل البیت و یطهرکم تطهیرا )) احزاب ۳۳

آیه تطهیر از آیاتیست که طهارت و پاکی اهل بیت را به صورت مطلق از همه چیز ( رجس با ال ) و در همه زمانها بیان می کند و حقیقت رجس نیز موقوف به علم و جهل افراد نیست .

(( یا ایها الذین آمنوا اطیعوا الله و اطیعوا الرسول و اولی الامر منکم )) نساء ۵۹

آیه اولی الامر نیز از آیاتی است که اطاعت بدون قید و شرط از ائمه (ع ) را بیان می کند و پذیرش این امر مستلزم پذیرش عصمت آنها به صورت مطلق می باشد .

تعارض با ادله نقلی :

این روایت و روایات مشابه عصمت انبیاء را به صورت مطلق در تمام حالات و از همه گناهان عمدی و سهوی بیان می نماید :

الوراق عن سعد عن النهدی عن ابن علوان عن عمرو بن خالد عن ابن طریف عن ابن نباته عن ابن عباس قال : سمعت رسول الله صلى الله علیه وآله یقول : أنا وعلی والحسن والحسین وتسعه من ولد الحسین مطهرون معصومون . (مجلسی، ج ۲۵، ص ۲۰۱ )

فی خبر الاعمش عن الصادق علیه السلام :الانبیاء وأوصیاؤهم لا ذنوب لهم لانهم معصومون مطهرون . (مجلسی، ج ۲۵، ص ۱۹۹ )

=تعارض شبهه سهو النبی با ادله عقلی=

ضمن آگاهی از این مطلب که پیامبر (ص) هر چه می گویند وحی است (( ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی )) و با توجه به سه صفت علم، قدرت و حکمت، به خوبی مصونیت وحی الهی از هر گونه تصرف عمدی یا سهوی به اثبات می رسد . زیرا :

اگر خداوند نداند که از چه راهی و توسط چه کسی پیام خویش و راه سعادت را به انسانها برساند، این مساله با علم بی پایان خداوند سازگار نیست . (( انه بکل شی ء علیم )) شوری ۱۲

اگر خداوند نتواند راه نجات و پیام سعادت خویش را از دستبرد انحرافات محفوظ دارد، لازمه اش نقص و ضعف در قدرت الهی است و حال آنکه او بر هر چیزی قدرت دارد، (( انه بکل شی ء قدیر )) فصلت ۳۹

این با حکمت خداوند منافات دارد که در عین علم و قدرت بر حفظ و حراست از وحی نخواهد آنرا محفوظ نگاه دارد، یعنی اراده ای نسبت به مصونیت آن از خطا و اشتباه نداشته باشد . زیرا هدف خداوند از ارسال وحی به آدمیان ارائه راه صواب و حق به آنها بوده است . ( شریفی، ص ۱۰۳ )

« والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته »