علوی بن طاهر الحداد: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (جایگزینی متن - 'ي' به 'ی') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
علوی بن طاهر الحداد (1301 - 1382 ه.ق) مفتی، مورخ و زبان شناس از خانواده ای بود که علما و فقهای بسیاری از خاندان | '''علوی بن طاهر الحداد''' (1301 - 1382 ه.ق) مفتی، مورخ و زبان شناس از خانواده ای بود که علما و فقهای بسیاری از خاندان باعلوی در [[حضرموت]] به دنیا آمد . به علم و نویسندگی و شعر اشتغال داشت. او به جزیره جاوه مهاجرت کرد و از [[سنگاپور]] دیدن کرد و در هر دوی آنها به درگاه خداوند مناجات کرد و عضو یک انجمن خیریه مدرسه سازی در [[اندونزی]] و یکی از شرکای موسس انجمن علوی در آن بود. سپس به [[مالزی]] سفر کرد و فتوا را در سلطنت جوهر به عهده گرفت . او کتاب های بسیاری در هنرهای مختلف نوشته است که از جمله آنها می توان به «کلام پایانی بنی هاشم فضل» و «فیلم جامع تاریخ حضرموت» اشاره کرد. | ||
| خط ۱۴: | خط ۱۴: | ||
=اساتید= | =اساتید= | ||
او تحصیلات خود را با تعدادی از اساتید در شهر خود از دوعن آغاز شد، و از ایشان بهره فراوان برد، و نیز از دیگر محققان و شیوخ بزرگ حضرموت استفاده کرد. از | او تحصیلات خود را با تعدادی از اساتید در شهر خود از دوعن آغاز شد، و از ایشان بهره فراوان برد، و نیز از دیگر محققان و شیوخ بزرگ حضرموت استفاده کرد. از [[تریم]]، سیئون ، و شیبام دیدن کرد و در سفرهای خارج از حضرموت با برخی از شیوخ و اساتید ملاقات کرد، برخی را در شهر عدن و برخی را در [[حرمین شریفین]] ملاقات کرد ، آنها را به تفصیل در کتاب «الخلاصة الشافیة» بیان کرده است . از جمله: | ||
طاهر بن عمر الحداد | طاهر بن عمر الحداد | ||
| خط ۱۳۰: | خط ۱۳۰: | ||
=سفرها= | =سفرها= | ||
به سواحل و حبشه و یمن و حرمین شریفین و جاوه | به سواحل و [[حبشه]] و [[یمن]] و حرمین شریفین و جاوه سفر کرد و در سفرها تبلیغ دین اسلام می کرد و علم را گسترش می داد و به هر آنچه برای اسلام و مسلمین سودمند و خیر است کمک می کرد. او در مکلا، زنگبار، جاوه و غیره تدریس می کرد. او در سال 1328 هجری قمری وارد حبشه شد و در صدد ساخت مسجد معروف دیردوه و مسجد دیگری در آدیس آبابا برآمد. او همچنین یکی از طرفداران تأسیس مدرسه معروف بازرعة در عدن بود. سپس در سال 1336 هجری قمری به عنوان بازدیدکننده وارد جاوه شد، سپس به حضرموت بازگشت و در رباط العالم الشریف که به کمک برادرش در قیدون تأسیس کرد به تدریس پرداخت. و چون دید کار و آزار بر او تشدید شد، از حضرموت به اندونزی هجرت کرد و آخرین عزیمتش در سال 1341 هجری قمری بود و در جزیره جاوه به تبلیغ و تدریس پرداخت . او از بنیانگذاران انجمن خیریه و مدرسه یتیم خانه جاکارتا بود و مسئولیت اتحادیه علویان را در آنجا به عهده گرفت . ایشان دارای مقالات ارزشمندی در مجله رابطة العلویة دارد که از سال 1346 تا 1351 هجری قمری هر دو ماه یکبار منتشر می شد. در سال 1353 هجری شمسی با تصدی ولایت ابراهیم بن ابی بکر سلطان جوهر، وظیفه صدور فتوا در ایالت جوهر، یکی از ایالت های مالزی را به عهده گرفت ، چرا که قانون اساسی کشور ایجاب می کند که مفتی یکی از سادات علوی باشد. او نزد سلطان دارای منزلت و جایگاه والایی بود ، پس در شهر جوهر سکنی گزید تا از دنیا رفت. | ||
=فعالیت ها= | =فعالیت ها= | ||
شاید بزرگترین | شاید بزرگترین كار او شركت با برادرش عبدالله بن طاهر در ساخت مرکز علمی (رباط العلم الشریف) در قیدون در سال 1331 هجری قمری باشد. دلیل ایجاد این مرکز علمی رواج جاهلیت و بی فرهنگی دینی در میان مردم حتی در فرزندان منازل اهل علم و فضیلت بود . دلیل این بی فرهنگی کمبود مبلغ دینی و تذکر دهنده در سطح جامعه و کم شدن اهل علم بود. این مرکز علمی تعدادی از جوانان و نوجوانان قیدون و خارج از قیدون را جذب کرد و کار خود را آغاز نمود و سمینارهایی برای آموزش قرآن کریم و تدریس فقه برگزار کرد. زمانی که به همراه برادرش به جاوه سفر کرد، مدرسه ای برای فرزندان مهاجران عرب که همان مدرسه خیریه در سورابایا است را با موفقیت تاسیس کرد. مدرسه ای که بعدها به چراغ دانش و پیشرفت در شرق آسیا تبدیل شد. | ||
=تالیفات= | =تالیفات= | ||