اصالت صلح در اسلام (مقاله): تفاوت میان نسخه‌ها

===ادله روایی نظریه اصالت صلح===

از مطالعه روایات، چنین به دست می‌آید که ایجاد رابطه محبت آمیز و دوستى با بیگانگان، امرى است که مسلمانان در روابط بین الملل خود می‌توانند از آن بهره گیرند، زیرا که اسلام، آئین فطرت است و هرگز با احساسات طبیعى و انسانى ضدّیت ندارد. اسلام به این نکته توجه کرده است که با ایجاد جوّى آرام و محبّت آمیز می‌توان با مخالفان عقیدتى خود به گفتوگو و جدال احسن پرداخت.

1. رسول خدا (صلى الله علیه وآله):  

«مَن آذى ذِمّیاً فَأنا خَصْمُهُ و مَن کُنتُ خَصْمَهُ خَصَمْتُهُ یَومَ القیامَةِ».  

«تَصَدَّقوا عَلى أهلِ الاَدیانِ کُلِّها».  

به فقیران از پیروان همه ادیان الاهى صدقه بدهید.

«أَجْرُ الْمُصْلِحِ بینَ الناسِ کَالمجاهِدِ فى سبیلِ اللهِ».  

پاداش فرد صلح دهنده میان مردم همانند مجاهد در راه خداست.

«مِنْ کمالِ السَّعادةِ السَّعْىُ فی صَلاح الْجُمْهور».  

نهایت خوشبختى این است که انسان براى اصلاح میان مردم تلاش کند.

«لا تدفَعَنَّ صلحاً دَعاک إلیه عَدُوُّکَ و لله فیه رضىً فان فی الصُّلْح دعةً لجنودک و راحةً مِنْ هُمومک و اَمْناً لِبِلادِکَ».  

هرگز درخواست صلحى را که از سوى دشمن تو پیشنهاد شود و رضاى خدا در آن است رد مکن، زیرا همانا صلح سربازان تو را آسایش رساند، و از‌اندوه‌هایت برهاند و شهرهایت ایمن ماند.